Η επίσημη εκτίμηση της υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Βάσως Παπανδρέου ότι μόνον η αποκατάσταση των κακοτεχνιών και ελλείψεων στον εθνικό άξονα και ειδικότερα στο τμήμα Κορίνθου – Λαμίας θα στοιχίσει περί τα 25 δισ. δραχμές(!), ενώ η πλήρης αντιπλημμυρική θωράκιση της Αττικής θα απαιτούσε 300 δισ. (που βεβαίως δεν υπάρχουν), μάλλον θέτει παρά επιλύει το πρόβλημα των μεγάλων ζημιών που καταγράφονται σε κάθε «αιφνίδια» νεροποντή.
Πράγματι, η κ. Παπανδρέου και οι ελεγκτές, στο πόρισμα των οποίων βασίζεται η υπουργός, επισημαίνουν μεν τα βασικά κατά τόπους αίτια και τα έργα που θα έπρεπε να γίνουν, δεν προσδιορίζουν όμως κατά ποίο μέρος τα αίτια αυτά επιβάλλεται να καταλογισθούν σε κακοτεχνίες των εργοληπτών και κατά ποίο σε συνειδητές κατασκευαστικές επιλογές, που προτιμήθηκαν λόγω του χαμηλού κόστους τους, ενόψει της «σπανιότητος» των θεομηνιών στη χώρα μας. Και επιπροσθέτως: η υπουργός και το πόρισμα δεν διευκρινίζουν σε ποια έκταση οι ζημίες είναι απότοκες ιδιωτικών παρανομιών.
Προκλητικότερη όλων είναι, βεβαίως, η περίπτωση των εργολαβικών κακοτεχνιών, που -όπως έχει επισημάνει και η Ε.Ε.- αποτελούν ενδημικό παθολογικό σύμπτωμα των δημοσίων έργων στη χώρα μας. Καμία εξήγηση π.χ. δεν μπορεί να δικαιολογήσει πώς στον κεντρικό οδικό άξονα της χώρας και ειδικότερα στα περίπου 400 χιλιόμετρα μεταξύ Κορίνθου και Λαμίας, που έχουν προσφάτως ανακατασκευασθεί με βαρύ δημόσιο αντίτιμο, χρειάζονται 25 δισ. μόνο για την επισκευή των αντιπλημμυρικών αγωγών! Η σχετική υπουργική έρευνα υποχρεούται όχι μόνο να διαπιστώσει ποιες εταιρείες ευθύνονται και να προβεί στα νόμιμα, αλλά και να ελέγξει πώς και γιατί οι υπεύθυνοι του Δημοσίου για την παραλαβή των έργων δεν επισήμαναν τις κακοτεχνίες αυτές.
Πέραν των κακοτεχνιών των δημοσίων έργων υπάρχουν, όμως, και οι λιγότερο αφανείς αιτίες ζημιών. Συνηθέστερη είναι η ιδιωτική παρανομία και δη η αυθαίρετη δόμηση και η αποψίλωση της γης, η αθροιστική έκταση των οποίων έχει βαρύτατες δημόσιες συνέπειες. Δεν είναι, όμως, λίγες και οι περιπτώσεις που το κράτος επιλέγει -συνειδητά και προς περιορισμό του κόστους- να κατασκευάσει έργα μικρού βαθμού ασφαλείας, εκτιμώντας, στατιστικώς, ότι με δεδομένη την καλοκαιρία στην Ελλάδα και αυτά «αρκούν». Φυσικά, όταν έρχεται η καταστροφή, ουδείς υπεύθυνος έχει το θάρρος να παραδεχθεί ότι ο κίνδυνος ήταν υπαρκτός, με τη λογική ότι η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα…
Ας μην γελιόμαστε, πλημμύρες θα γίνονται. Αλλοτε επειδή η τεχνολογία παρέχει ανεπαρκή άμυνα απέναντι στη φύση, άλλοτε επειδή δεν διαθέτουμε τα χρήματα να εκμεταλλευθούμε στο έπακρο τη διαθέσιμη τεχνολογία. Το θέμα είναι να προσδιορίζουμε ευθαρσώς τα όρια κινδύνου που αντιμετωπίζουμε, αλλά και να μην επιτρέπουμε καταστροφές «δι’ ασήμαντον αφορμήν». Το πρώτο προϋποθέτει την ειλικρίνεια του κράτους να δηλώνει τι εγγυάται και τι όχι, το δεύτερο την ετοιμότητά του να ελέγχει και να κολάζει εκείνους, που υπονομεύουν με τις παρανομίες τους τη δημόσια ασφάλεια. Οσο λείπουν αυτά, το πρόβλημα θα υπάρχει όσα δισεκατομμύρια και αν διατίθενται για επισκευές και βελτιώσεις..
Η Ελλάδα, όμως, μπορεί να πληγώθηκε, μπορεί να ματοκύλησε, μπορεί να έσφιξε τα δόντια από τον πόνο και την απελπισία, αλλά δεν ταπεινώθηκε. Σηκώθηκε και περήφανη, αφού διέβη την πύλη του Πολυτεχνείου με δακρυσμένο το βλέμμα, προχώρησε στο μέλλον. Με απορίες, κάποτε, αλλά τιμώντας τα παιδιά της που θυσιάστηκαν. Κρατώντας ζωντανή τη μνήμη. Σε πείσμα όλων όσοι επιζητούσαν (και επιζητούν) τη λήθη, όλων όσοι θέλησαν (και εξακολουθούν ορισμένοι εξ αυτών να θέλουν) να ασελγήσουν πάνω στην Ιστορία, απαξιώνοντας τους ήρωες. Τα θύματα των βασανιστηρίων, κατά τις μαύρες εποχές του ελλαδικού παρελθόντος…