Δημόσια συζήτηση οργανωμένη στο δημαρχείο απόκεντρου δήμου της Αθήνας και το θέμα απολύτως του συρμού: η παγκοσμιοποίηση. Εντυπωσιακή η προσέλευση του κόσμου, η αίθουσα κατάμεστη. Βέβαια, οι νέοι ελάχιστοι, συντριπτική πλειονότητα οι προχωρημένοι στα χρόνια. Είναι η γενιά που εξακολουθεί να σώζει ιδεολογικές ευαισθησίες – ίσως οι ίδιοι άνθρωποι πριν από λίγα χρόνια να συνάζονταν στην ίδια αυτή αίθουσα για να εκφράσουν την εναντίωσή τους στους εξοπλισμούς των τότε Υπερδυνάμεων. Η άσημη, αγνοημένη ακόμη και από το ντόπιο κράτος γειτονιά θέλει να δίνει το «παρών» για τα συμβαίνοντα στον διεθνή στίβο. Αν δεν είναι αφελής ψυχολογική ψευδαίσθηση επηρεασμού της Ιστορίας ή και κωμική ψευδαλαζονεία, σίγουρα η πρόθεση απηχεί ρομαντισμό εφήβων.
Κάποιοι όμως πρέπει να θυμίζουν σε αυτήν την αγνή ή ψευδαλαζόνα κοινωνική μερίδα την ανάγκη για προσγείωση και ρεαλισμό. Η παγκοσμιοποίηση, ναι: να μάθουμε γι’ αυτήν, να καταλάβουμε τι πραγματικά αντιπροσωπεύει. Αλλά αυτό που θα μάθουμε και θα καταλάβουμε θα είναι πραγματικό (και όχι ιδεολογικό φαντασιοκόπημα), αν συνδέεται με τη ζωή του καθενός μας, όσο περιθωριακοί ή άσημοι κι αν είμαστε.
Ποια σχέση έχει η παγκοσμιοποίηση με την πραγματικότητα της ζωής του απλού εργατικού ανθρώπου μιας λαϊκής γειτονιάς της Αθήνας; Πριν απ’ όλα, είναι αιτία ή πρόσχημα η παγκοσμιοποίηση για να ξεπουλάνε οι πολιτικοί σε ιδιώτες τον πλούτο που ανήκε σε ολόκληρη την κοινωνία, άρα και στον κάθε απλό πολίτη. Ξεπουλάνε το ηλεκτρικό ρεύμα, τις τηλεπικοινωνίες, το νερό, τις συγκοινωνίες και τις αερομεταφορές, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, την τουριστική υποδομή. Κάθε πηγή κοινωνικού πλούτου ή προσφοράς κοινωνικών υπηρεσιών μετοχοποιείται και πουλιέται στα χρηματιστήρια, παίζεται στον παγκοσμιοποιημένο τζόγο της τυφλής (πολιτικά ανεξέλεγκτης) κερδοσκοπίας.
Αυτό το ξεπούλημα διαφημίζεται ως επιβαλλόμενος «εκσυγχρονισμός» της οικονομίας και της κοινωνίας, που θα φέρει αύξηση εισοδήματος σε κάθε πολίτη. Αλλά, αντί για αύξηση, χρόνια τώρα, ο «εκσυγχρονισμός» μεταφράζεται σε τραγική μείωση της αγοραστικής αξίας των μισθών και σε εφιαλτική, απίστευτη αύξηση της ανεργίας. Οι μόνοι που πλουτίζουν είναι όσοι μεσολαβούν ανάμεσα στο κράτος και στο χρηματιστήριο για την εκποίηση των κοινωνικών αγαθών, γι’ αυτό και οργιάζει σε όλες τις «εκσυγχρονισμένες» χώρες η πιο ανατριχιαστική πολιτική διαφθορά. Την ώρα που η νεολαία ασφυκτιά στον πανικό της ανεργίας, τα κόμματα και οι κομματάνθρωποι διαπλέκονται με προνομιούχους ιδιώτες σε μια ασύστολη κραιπάλη κλοπής του κοινωνικού πλούτου, καταλήστευση των πόρων της κοινωνίας.
Η παγκοσμιοποίηση εισβάλλει βάναυσα στη ζωή του κάθε σημερινού ανθρώπου και με τη μορφή της γενίκευσης του ψεύδους, της πιο ωμής απάτης. Αυτοί που ξεπουλάνε τον κοινωνικό πλούτο στο ιδιωτικό κεφάλαιο αυτοτιτλοφορούνται, παντού στην Ευρώπη, «σοσιαλιστές». Κοροϊδεύουν χοντρά τον απλό άνθρωπο της βιοπάλης που έβρισκε πάντα παρηγοριά στα οράματα. Του παριστάνουν τον «σοσιαλιστή» και επισείουν σαν φόβητρο την άλλοτε αντικομμουνιστική Δεξιά, ποιοι; Αυτοί που υπηρετούν πειθήνια την πιο αντικοινωνική δεξιά πολιτική, τον αχαλίνωτο καπιταλισμό του πλανητικού χρηματιστηριακού καζίνο. Με τις πιο απάνθρωπες τεχνικές προπαγάνδας εξαπατούν τους αγνούς και απλοϊκούς οι ψευδώνυμοι «σοσιαλιστές», κλέβουν την ψήφο τους.
Τους ψευδώνυμους αντιπολιτεύονται οι υπέρμαχοι της δήθεν γνησιότητας, του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος «υπαρκτού» σοσιαλισμού: της άλλης μεγάλης απάτης που κατέρρευσε μέσα στην ντροπή χωρίς ποτέ να δικαιολογηθεί στα θύματά της. Και οι μεν και οι δε διεκδικούν την αίγλη της Αριστεράς δίχως τη στοιχειώδη εντιμότητα να αναμετρηθούν με τις αιτίες της ιστορικής της αποτυχίας, να εξηγήσουν στον απλό άνθρωπο τι μπορεί να σημαίνει σήμερα το κοινωνιοκεντρικό όραμα της Αριστεράς, όταν ο Μαρξισμός αποδείχθηκε ένα παρανοϊκό πείσμα απανθρωπιάς και ο «σοσιαλισμός» μια εξουσιαστική λογική στην υπηρεσία της Νέας Τάξης του ΝΑΤΟ.
Οι απλοί και απλοϊκοί άνθρωποι σήμερα έχουν μια προσωπική πραγματική δυνατότητα να αντισταθούν στο δόλιο πρόσχημα της παγκοσμιοποίησης: Να πάψουν να ψηφίζουν ψευδολόγους, έστω κι αν χρειαστεί να ρίχνουν λευκή ψήφο διαμαρτυρίας. Να μάθουν να τιμωρούν έμπρακτα την πολιτική διαφθορά, την αυθάδη πολιτική ασυνέπεια, την αλαζονεία και ιταμότητα των καισαρίσκων της εξουσίας. Μια εκπληκτική κοινωνική δυναμική θα γεννηθεί αν ο κάθε απλός πολίτης συνειδητοποιήσει ότι το πολίτευμα σήμερα στη χώρα μας (και στις περισσότερες «προηγμένες») δεν είναι η δημοκρατία, το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, ο πολιτικός φιλελευθερισμός, είναι ωμά και απερίφραστα η κομματοκρατία: Μια στυγνή ολιγαρχία ανεξέλεγκτων «Διευθυντηρίων», ολιγαρχία που «νομιμοποιείται» κάθε τέσσερα χρόνια με όποια ψήφο απορρέει από την πλύση εγκεφάλου των μαζών, την πληρωμένη με μυθώδη ποσά μάχη κατασκευής παραισθησιογόνων εντυπώσεων.
Χρέος των περισσότερο μορφωμένων και ευφυών να εξηγήσουν στους περισσότερο αφελείς και εύπιστους: Πρόκειται για τη ζωή μας, όχι για κούφιους ενθουσιασμούς και ιδεολογήματα. Στόχος της αντίστασης στην πολιτική απάτη δεν είναι η μεταμόρφωση του κόσμου και της Ιστορίας. Είναι να γευθούμε οι άνθρωποι στον σύντομο, συντομότατο βίο μας κάποια ποιότητα ζωής, κάποια αληθινή χαρά της ζωής, άσχετη με τον κτηνώδη καταναλωτισμό και τις ολιγοφρενείς συσκευασίες «διασκέδασης».
Κάθε πολιτικό κατόρθωμα έχει ως άξονα κάποιον Παρθενώνα ή Αγια-Σοφιά: ορατό κέντρο «νοήματος» της ύπαρξης και του κόσμου. Ως πότε οι ανίδεοι θα φλυαρούν ανοησίες για «θρησκευτικό συναίσθημα»;
Ποιος ο λόγος;