Χιούμορ; Απίθανο. Και οι ταπεινότεροι κόλακές του, δύσκολα θα έφταναν να ισχυριστούν ότι ο κ. Κώστας Λαλιώτης έχει αξιοσημείωτες επιδόσεις σ’ αυτό το πεδίο. Οταν λοιπόν, συντάσσοντας την απολογία του για την εξόφθαλμη καθυστέρηση στα ολυμπιακά έργα, μας καλεί -αντί παντός άλλου, σοβαρότερου επιχειρήματος- «να έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δημόσια διοίκηση», δεν χαριτολογεί, δεν επιχειρεί έναν αυτοκριτικό αστεϊσμό, αλλά μιλάει επιθετικά, βλοσυρά και πατερναλιστικά, δηλαδή με όλα τα γνωρίσματα που διακρίνουν τον δημόσιο λόγο του. «Να εμπιστευτούμε τη δημόσια διοίκηση» σημαίνει, αυτονοήτως, να εμπιστευτούμε την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη του, τους καρεκλοκένταυρους και τους νομενκλάτορες που παρήγαγε επί μία εικοσαετία, τους μέτριους συνδικαλιστές της δεκαετίας του ’80 που ανήλθαν σε θώκους υψηλούς, σε όλες τις περιοχές του κρατικού μηχανισμού, μόνο και μόνο επειδή διέθεταν την πάντοτε χρήσιμη «πράσινη κάρτα» κ.τ.λ.
Η αρχή της εμπιστοσύνης είναι, βεβαίως, ο άξονας των ευνομούμενων πολιτειών και των λογικών κοινωνιών. Εντούτοις, δεν είναι και τόσο απλό να αποφασίσουμε εμείς οι κατ’ επανάληψη παθόντες της δημόσιας διοίκησης ότι οφείλουμε να εμπιστευτούμε τους ουδέποτε και τίποτε μαθόντες άρχοντές της. Πότε υπήρξε έγκαιρο το φιλάνθρωπο κράτος μας; Πότε λειτούργησε με προληπτική σωφροσύνη; Ποια έργα του δεν αποδείχτηκαν κακότεχνα και επικίνδυνα; Πότε οι αρχικοί προϋπολογισμοί δεν είχαν την ίδια δεσμευτική αξία με τα πάλαι ποτέ «συμβόλαια με το λαό»; Και πότε τηρήθηκαν τα πλάνα; Αλλά αν τηρηθούν, πώς θα προωθηθούν σαν «υποχρεωτικές» οι απευθείας αναθέσεις, ωφέλιμες για όλους πλην του κοινού;
Αν ο ισχυρότερος (μετά τον κ. Σημίτη) πολιτικός του ΠΑΣΟΚ είχε κάνει την ίδια δήλωση ακριβώς μία εβδομάδα πριν, δεν θα χρειαζόταν να του απαντήσει κανείς. Θα αρκούσαν οι βουλιαγμένες εθνικές οδοί, οι λίμνες των αθηναϊκών λεωφόρων, η εντέλει ναυαγισμένη Ελλάδα για να αποσαφηνιστεί αν είναι φρόνιμο ή αυτοκτονικό να εμπιστευόμαστε όσους διοικούν το Δημόσιο από το ύψος της αυθεντίας τους.
Τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία φέρουν τους Ταλιμπάν αποδιοργανωμένους, έτοιμους να αυτομολήσουν, και το βάρος της αντίστασης πέφτει σχεδόν αποκλειστικά στους ξένους, στους Αραβες, στους Πακιστανούς και άλλους φανατικούς υποστηρικτές του Οσάμα Μπιν Λάντεν και του μουλά Ομάρ.