Χθες είχαμε 12 Νοεμβρίου, δύο μήνες και μια ημέρα μετά την απίστευτη τρομοκρατική επίθεση εναντίον της Νέας Υόρκης και των ΗΠΑ, με μερικές χιλιάδες θύματα. Μέχρι τη στιγμή που γραφόταν το άρθρο αυτό δεν είχε ακόμη διευκρινισθεί αν η χθεσινή πτώση ενός ακόμη επιβατικού αεροσκάφους σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ν. Υόρκης οφείλεται σε ατύχημα ή σε τρομοκρατική ενέργεια. Η επίσημη ανακοίνωση του FBI, ότι πριν από την πτώση του αεροσκάφους σημειώθηκε έκρηξη, πυρκαγιά και αποκόλληση του ενός κινητήρος, αφήνει ανοιχτά και τα δύο ενδεχόμενα: Η έκρηξη, η πυρκαγιά και η αποκόλληση του κινητήρα να οφείλονταν σε μηχανική βλάβη ή σε τρομοκρατική ενέργεια. Τίποτα ακόμη δεν είναι βέβαιο.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι πάλι έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες άνθρωποι, όλοι οι επιβάτες του αεροσκάφους και τα μέλη του πληρώματος και αδιευκρίνιστος αριθμός κατοίκων της περιοχής. Στο παρελθόν γνωρίσαμε πολλές μαρτυρικές πόλεις: Τη Μαδρίτη, τη Χιροσίμα, τη Λειψία και τη Δρέσδη, το Στάλινγκραντ και το Λένινγκραντ. Μαρτυρική πόλη σήμερα είναι η Νέα Υόρκη, η πρωτεύουσα και η καρδιά του κόσμου, η έκφραση του πολιτισμού μας, που και αν ακόμη δεν μας αρέσει, σε αυτόν ανήκουμε και με αυτόν ζούμε όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας. Και η Καμπούλ; Μάλιστα και η Καμπούλ! Παντού σκοτώνονται άμαχοι, άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά και δεν υπάρχει πιο μακάβριος συμψηφισμός (το γράψαμε και στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου) από τον συμψηφισμό των θυμάτων. Οι φρικαλεότητες του Χίτλερ δεν αντισταθμίζουν τα θύματα από τον βομβαρδισμό της Λειψίας, ούτε η Χιροσίμα τα θύματα του Περλ Χάρμπορ, ούτε τα θύματα από τους αμερικανικούς βομβαρδισμού εκείνα από τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, για την οποία τότε ουδείς διαμαρτυρήθηκε!
Οσο κυνική και αν φαίνεται η ελπίδα, ας ελπίσουμε ότι το νέο πλήγμα της Νέας Υόρκης οφείλεται σε ατύχημα και δεν είναι έργο του Μπιν Λάντεν. Είναι αλήθεια ότι δεν δικάσθηκε ακόμη και (θεωρητικά τουλάχιστον) δεν μπορεί να θεωρηθεί ένοχος για την επίθεση στις 9/9. Το γεγονός όμως ότι καλύπτει την αποτρόπαιη πράξη, την χαρακτηρίζει θεόπνευστη(!) και τιμωρία των «απίστων» από τον Θεό, την επικροτεί και την επαυξάνει απειλώντας ακόμη και με… πυρηνικό πόλεμο. Κατά τη γνώμη μου, το φρόνημα της τρομοκρατίας, είναι πιο επικίνδυνο και πιο απειλητικό από την ίδια την τρομοκρατία, γιατί εκεί ακριβώς βρίσκεται το σπέρμα του φασισμού: Να πεισθώ ότι έχω δίκαιο… με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, να μεταβάλω το «δίκαιο» σε δικαιοσύνη και να θέλω να την επιβάλω και στους άλλους, χωρίς να τους ρωτήσω, με πράξεις κλιμακούμενης βίας. Αυτό είναι φασισμός!
Διάβαζα κάπου: Τι είναι ο Μπιν Λάντεν; Επαναστάτης, σαν τον Τσε Γκεβάρα, ή δολοφόνος; Θεωρώ απαράδεκτη ακόμη και τη διατύπωση του διλήμματος και την αμφιβολία που υπάρχει στο δίλημμα. Με αρκετή σαφήνεια η ιστορία μάς περιγράφει και τον τύπο του επαναστάτη και τον τύπο του δολοφόνου τρομοκράτη. Ο πρώτος προέρχεται από διαδικασία λαϊκής εξέγερσης και η επαναστατική πράξη είναι συλλογική και όταν ακόμη προσωποποιείται σε ήρωες. Η επαναστατική πράξη είναι συλλογική γιατί και το επαναστατικό αίτημα είναι συλλογικό, δεν είναι συνωμοσία ατόμων ούτε πραξικόπημα. Η τρομοκρατία είναι συνωμοσία φανατικών ανθρώπων, δεν πηγάζει από κοινωνική έκρηξη και όταν ακόμη επικαλείται και καπηλεύεται την κοινωνική δυσαρέσκεια.
Βρίσκω αστεία την άποψη, που πλανάται και στη χώρα μας και θέλει τον Μπιν Λάντεν… λαϊκό επαναστάτη και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό… επαναστατική θεωρία. Αντιθέτως, θυμίζουν τα φανατικά και ιδεοληπτικά θρησκευτικά τάγματα του Μεσαίωνα που στο όνομα κάποιου θεού, τις θελήσεις του οποίου αυτά μόνο εξέφραζαν και διερμήνευαν, διέπραξαν φρικαλέα εγκλήματα εις βάρος των πιστών και της πίστης.
Ε, όχι σύντροφοι, δεν θα γυρίσουμε εκεί, έστω και αν χρειασθεί να σταθούμε στο πλευρό των Αμερικανών.