Και τα παιδιά, κάποια παιδιά της Καμπούλ, το πρώτο που έκαναν ήταν να βρουν τον κρυμμένο χαρταετό τους και να τον πετάξουν, μήπως και υψωθούν μαζί του πάνω από το αίμα. Ακόμη κι αν αυτή η είδηση δεν είναι η σπουδαιότερη, είναι οπωσδήποτε η αγαθότερη, η τερπνότερη απ’ όσες έρχονται από το Αφγανιστάν, το οποίο απελευθερώνεται άλλη μία φορά, αλλά με τρόπο ίδιο μ’ εκείνον που απελευθερώθηκε τις προηγούμενες φορές, άρα μ’ έναν τρόπο που προετοιμάζει την επόμενη «απελευθέρωση». Μην το παραβλέπουμε και οι Ταλιμπάν σαν απελευθερωτές είχαν γίνει ενθουσιωδώς δεκτοί, σαν διώκτες των μουτζαχεντίν που τώρα επανακάμπτουν.
Η ελευθερία του χαρταετού, λοιπόν, αφού ακόμη κι αυτός είχε απαγορευτεί από τους Ταλιμπάν, και η ελευθερία της επίσης εμποδισμένης μουσικής, αίφνης της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη. Και τι πιο παραστατικό από τη «σκάλα των δακρύων» του «Μαουτχάουζεν», μια σκάλα που φαίνεται να μην έχει τέλος σε τούτη την πολύπαθη, την πράγματι καθημαγμένη ασιατική χώρα. Κανείς δεν ξέρει αν θα πάει ψηλά ο χαρταετός των παιδιών. Στο Αφγανιστάν οι άνεμοι φυσούν πάντοτε δυνατοί, ασυγκράτητοι οι άνεμοι της ιστορίας. Κι αυτοί τις περισσότερες φορές, ή μάλλον πάντοτε, δεν δυσκολεύονται να προσγειώσουν απότομα ή και να συντρίψουν τα φτερωτά όνειρα των παιδιών.
Από το τουρμπάνι στο πακόλ, από το ξυρισμένο πρόσωπο στο γενειοφόρο, μπορεί να αλλάξουν όλα -αλλά μπορεί και να μην αλλάξει τίποτε. Τα βιογραφικά των «πολεμάρχων», των Παστούν, των Ουζμπέκων, των Τατζίκων, είναι πλούσια σε δάφνες ή πλούσια σε αίμα -αυτό το κρίνει κανείς κατά τη σκοπιά του. Ορισμένοι από αυτούς δεν εμποδίστηκαν από τις όποιες αρχές τους να στρατευτούν σε όλες τις αντιμαχόμενες παρατάξεις, και με τον ίδιο πάντοτε αιματηρό φανατισμό, κάποιοι άλλοι δεν έχουν πρόβλημα να ξεκαθαρίσουν με τις πράξεις τους ότι πολεμούν όχι για τίποτε χαώδεις ιδέες αλλά για να επεκτείνουν τη μικρή αυτοκρατορία που έχουν ήδη εγκαθιδρύσει.
Πλούσια επίσης σε ωμότητα και σε αμοραλισμό είναι τα «βιογραφικά» όλων των χωρών που αίφνης δείχνουν να συμπονούν βαθέως τους λαούς του Αφγανιστάν. Αμερικανοί και Ρώσοι, Βρετανοί και Πακιστανοί, θα πρέπει να αισθάνονται όπως και οι Σύμμαχοι τις μέρες του 1944, όταν τελείωνε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ανταγωνίζονταν ποιος θα εισέλθει πρώτος στη Γερμανία, ώστε να κατοχυρώσει το καλύτερο τμήμα του λαφύρου. Γιατί ακόμη και το ταπεινό Αφγανιστάν, λάφυρο είναι, και πολύ πιο πλούσιο απ’ όσο φανερώνει η φτώχεια όπου το έχουν καταποντίσει οι εναλλασσόμενοι απελευθερωτές του, εγχώριοι και εκ του εξωτερικού, πολέμιοι μεταξύ τους ή από κοινού δρώντες. Να υποθέσουμε άραγε πως είναι ασήμαντο το γεγονός ότι οι Αμερικανοί δεν έδειξαν καμία προθυμία να αναγνωρίσουν ότι απελευθερώθηκε η Καμπούλ;
Μια άλλη κίνηση που επιβάλλεται γιατί θα ενισχύσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επικαλείται η Ελλάδα στα Βαλκάνια, είναι η αποστολή Ελλήνων στρατιωτών στις ειρηνευτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ στη Βοσνία και στο Κοσσυφοπέδιο, εις αντικατάστασιν των αμερικανικών που ενδεχομένως να μεταφερθούν προς το Αφγανιστάν ή αλλού. Εξάλλου, η Ουάσιγκτον δεν κρύβει την πρόθεσή της να αποχωρήσει σταδιακά από τα Βαλκάνια, αφήνοντας τον χειρισμό της κατάσταση στους Ευρωπαίους.