Πόσες ακτές καταπατημένες, περιφραγμένες, ιδιωτικοποιημένες. Πόσες ακτές κλεμμένες μπροστά στα μάτια του Νόμου ή «και με το Νόμο». Πόσα τερατώδη ξενοδοχειακά συγκροτήματα (με τις πισίνες τους βέβαια), πόσες βίλες (κι αυτές με πισίνες, για μην κατεβαίνουν οι υψηλοί ιδιοκτήτες τους στη λαϊκή θάλασσα και συγχρωτίζονται με την πλέμπα). Πόσα μπάνγκαλοου και κάμπινγκ παρά θιν’ αλός, κι ακόμα παραμέσα. Κι ύστερα, στις ταπεινότερες παραλίες, που δεν απολαμβάνουν ακόμη την τουριστική αίγλη, φυτρώνουν όλο και περισσότερα πρόχειρα κτίσματα, πέντε δοκάρια, ελενίτ, δύο σειρές τούβλα, ίσα ίσα για να κατοχυρωθεί μια ιδιοκτησία που η πιο πρόσφατη νομιμοποίησή της ανάγεται στα χρόνια της τουρκοκρατίας και στα οθωμανικά κιτάπια.
Πληγωμένη η γη, μάχεται σ’ έναν άνισο πόλεμο, ηττημένη εξαρχής. Τεράστιο το στράτευμα των αντιπάλων της, ανίκητα τα όπλα τους, παμπόνηροι οι στρατηγοί τους κι οι νόμοι, το είπαμε, είναι με το μέρος τους, αφού οι ίδιοι τους φτιάχνουν, κατά τα περιστασιακά συμφέροντά τους. Νέος στρατηγός στην παράταξη των γεωφάγων, ο υφυπουργός Οικονομικών Απ. Φωτιάδης. Πώς θα υπεράσπιζε καλύτερα το νομοσχέδιό του με τον ωραίο τίτλο «περί αιγιαλού και παραλίας»; Εύκολη υπόθεση: Κατά το έθιμο, αρπάχτηκε κι αυτός από το σωσίβιο του επιμελώς αδιευκρίνιστου «εθνικού συμφέροντος» για να πείσει πως όταν ο γιαλός είναι στραβός, πρέπει κι εμείς ν’ αρμενίσουμε στραβά, ώστε να αντιρροπήσουμε τα πράγματα. Πρέπει δηλαδή να παραδώσουμε στο τσιμέντο και τις παραλίες και τις όχθες και τις παρόχθιες ζώνες. Αλλά γιατί μόνο τις όχθες; Να αποξηράνουμε και τον Αχελώο, όπως παλιά τον Κηφισό, και τον Αλιάκμονα, κι ό,τι απόμεινε από τον Πηνειό, και να οικοδομήσουμε πάνω στην κοίτη τους. Για εθνικούς λόγους… Κι αυτή η επαίσχυντη ιστορία με τα «μνημεία της φύσεως», με τις συνθήκες Ραμσάρ και με τους ρομαντικούληδες τους οικολόγους, πρέπει να λήξει επιτέλους. Για εθνικούς λόγους…
Για κάποιας τάξεως εθνικούς λόγους, φοβάμαι, αποφάσισε και ο κ. Πάγκαλος να μην κατονομάσει, στη Βουλή, όσους ευνοούνται από το σχέδιο νόμου. Κατήγγειλε μεν το «νομοσχέδιο-Αττίλα», δήλωσε όμως ότι το «έρκος των οδόντων του» τον εμποδίζει να αναφέρει ποιοι συγκεκριμένα «ευπατρίδες» έχουν βάλει ήδη μπροστά τις μπουλντόζες, έτοιμοι να οικοδομήσουν στον αιγιαλό των ονείρων τους.
Αλλά αν δεν μπορεί να πει τα πράματα με τ’ όνομά τους ο κ. Πάγκαλος, ο ελευθερόστομος και αγέρωχος κ. Πάγκαλος, που θέλει να πιστεύουμε ότι δεν ανέχεται κανέναν ζυγό, ποιος θα τα πει, και πού θα τα μάθει για να τα πει, αφού δεν είναι όλοι πρώην υπουργοί και κομματικά στελέχη; Αυτό το ελαφρολαϊκιστικό «ξέρω αλλά δεν λέω», το μόνο που καταφέρνει είναι να μας αποκαρδιώσει, να μας πείσει ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει τίποτε.
Μπορεί, κάποτε, να αρκούσε η σταθερή απόφαση ενός υπουργού, μια σαφής διαδικασία ανάθεσης και ένας καλός εργολάβος, όπως την εποχή του αείμνηστου Καραμανλή των έργων. Τώρα όμως υπάρχουν γειτόνοι, νομιμοποιηθέντες καταπατητές, εξωραϊστικοί σύλλογοι, οικολόγοι, διεθνείς συνθήκες, πολλοί και πολύ ολιγότερο ικανοί εργολάβοι, περίπλοκες και αδιαφανείς διαδικασίες δημοσίων «διαγωνισμών», κοινοτικά ταμεία, τραπεζικές χρηματοδοτήσεις, αστικά και ποινικά δικαστήρια, κοινοβουλευτικός έλεγχος, πολυφωνικά μέσα ενημέρωσης και, κυρίως, πολιτικοί με εξαιρετικά «ολίγην» πίστη στο δημόσιο λειτούργημα.