Μερικά πράγματα είναι προορισμένα από την αρχή να περάσουν στην ιστορία, στη μεγάλη ιστορία, και να συζητούνται επί αιώνες. Επί παραδείγματι η Ανταλκίδειος Ειρήνη, η Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζί, το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, η Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Συνθήκη της Λωζάννης. Σ’ αυτήν την ένδοξη χορεία προστέθηκε εσχάτως το Σύμφωνο Τηλεοπτικής Αιδούς, τουτέστιν η συμφωνία ανάμεσα σε ορισμένους καναλάρχες και διευθυντές ειδήσεων να σέβονται τα στοιχειώδη, τουλάχιστον την ώρα ενάρξεως του δελτίου ειδήσεων (ώστε το δελτίο που ονομάζεται των οχτώ να μην αρχίζει στις εφτά παρά είκοσι, για να προλάβει τους ανταγωνιστές) και την ώρα τερματισμού του (ώστε κάθε δελτίο να μην τελειώνει ένα τέταρτο μετά την ώρα που θα έπρεπε κανονικά να αρχίσει το επόμενο). Κάτι ειπώθηκε βέβαια και για το «ύφος» των ειδήσεων, και δόθηκαν όρκοι υψηλού πολιτικού επιπέδου, «να μην κιτρινίζουμε, να είμαστε σκανδαλοθήρες αλλά να μη φαινόμαστε κιόλας», τέτοια…
Εκτοτε άλλαξε πράγματι ο κόσμος, δηλαδή ο πλαστός, φασματικός τηλεκόσμος με τον οποίο ταυτίζουμε αφελώς τον πραγματικό. Προ Συμφώνου τα ιδιωτικά κανάλια αφιέρωναν τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο στην κ. Βάνα Μπάρμπα και στις περιπέτειες του έρωτά της. Μετά το Σύμφωνο αφιερώνουν το πολύ ένα δεκάλεπτο στο ίδιο καυτό θέμα, και ύστερα περνάνε ακάθεκτα στον πόλεμο. Προ Συμφώνου η πρώτη εκδιωχθείσα από τον αποκτηνωτικό Μπιγκ Μπράδερ απολάμβανε τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο ανά «παράθυρο». Μετά το Σύμφωνο το δεκάλεπτό της μειώθηκε δραστικά στα εννιά λεπτά και εξήντα δευτερόλεπτα, και ευτυχώς βρέθηκαν οι«σοβαρές εκπομπές» να την περιθάλψουν και αυτήν και τους λοιπούς μπιγκμπραδερωμένους.
Προ Συμφώνου, μόλις γεννιόταν το μωράκι κανενός διάσημου, έπαιρναν συνέντευξη από τους ευτυχείς γονείς, τη μαία, το μαιευτήρα, ενίοτε και από τη θερμοκοιτίδα. Μετά το Σύμφωνο οι συνεντεύξεις με τη θερμοκοιτίδα κόπηκαν με το μαχαίρι, καθότι δυσνόητες, κι έμειναν μόνο οι απολύτως χρήσιμες κοινωνικά συνεντεύξεις με τους ευτυχείς γονείς, τον μαιευτήρα και τη μαία. Προ Συμφώνου ο βήχας του κ. Κούγια ήταν σπουδαία είδηση, το δε φτάρνισμα του κ. Λυκουρέζου ήταν σοβαρό νέο. Τα πράγματα όμως άλλαξαν ριζικά, και πια το φτάρνισμα του κ. Λυκουρέζου είναι σπουδαία είδηση, ο δε βήχας του κ. Κούγια είναι σοβαρό νέο.
Ολα πάνε απ’ το καλό στο καλύτερο λοιπόν -για τον εκπολιτισμό των ειδήσεων, για το κίτρινο χρώμα που κινδύνευε να μείνει αχρησιμοποίητο στις αποθήκες, για τις δημαρχικές ορέξεις ενίων και τις βουλευτικές φαντασιώσεις άλλων. Κανένα παράπονο δεν δικαιούμαστε να έχουμε. Ισα ίσα τα πράγματα απλουστεύτηκαν για μας τώρα που σχολάζει ο κ. Ευαγγελάτος, που αποτελούσε ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για όσους ευαγγελάτιζαν, παριστάνοντας ότι διαφοροποιούνται.
Και φυσικά μονοχρωμία το πολύ διχρωμία. Οι πολύχρωμες μπάλες που ξέραμε από τα παιδικά μας χρόνια, θυμάστε κόκκινες, μπλε, κίτρινες κ.λπ., θεωρούνται μπανάλ. Οπως και οι κάρτες που βάζαμε, κοντά στη φάτνη. Τώρα, για ποια φάτνη μιλάμε, για ποιες κάρτες; Τα κινητά να ‘ναι καλά. Σε αυτά ξοδεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους οι Ελληνες. Οχι πάνω στο χαρτί.