Ούτε και χθες εδέησαν οι ουράνιοι να εισακούσουν τις τελετουργικές μας προσευχές, κι έτσι και οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί του Σολτ Λέικ Σίτι θα φωτιστούν από την εφεδρική φλόγα, όπως και οι αγώνες του Σίδνεϊ. Αντί λοιπόν να αγωνιούμε κάθε φορά για τις βουλές των αθανάτων και να φοβόμαστε ότι με την εκδικητική «απεργία φωτός» την οποία αποφάσισαν, δεν θα μπορούμε να μεταλαμπαδεύουμε τη φλόγα στα πέρατα του κόσμου και να καμαρώνουμε σαν κληρονόμοι, εντιμότερο θα ήταν να ανάβουμε τους πυρσούς των Ολυμπιακών από την πυρά που όντως καίει στον ελληνικό αθλητισμό (και η οποία, χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες της Πολιτείας και των «παραγόντων», θα σβήσει όταν απανθρακώσει τα πάντα): την πυρά των μολότοφ σαν κι αυτές του Σαββατοκύριακου, της βίας, της καταρρακωμένης αξιοπιστίας, του χουλιγκανισμού, του μαζικού αλλά του «επίσημου», στον οποίο πρωταγωνιστούν πολίτες ευυπόληπτοι, «επώνυμοι», ευπατρίδες…
Συστηματικά αυτοφενακιζόμενοι, έρμαια της αυταπάτης μας, επιμένουμε να μη βλέπουμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει ασφυκτικά και να ισχυριζόμαστε ότι το 2004 θα αναζωογονήσουμε το ημιθανές ολυμπιακό πνεύμα και θα αναπαρθενέψουμε τους Αγώνες, τους έκδοτους στα αναβολικά και στο χρήμα. Παρ’ όλ’ αυτά, στο μοναδικό εν Ελλάδι άθλημα στο οποίο δεν πρωταγωνιστεί η βία αλλά η ευγενής άμιλλα και το ερασιτεχνικό πνεύμα είναι το μπάντμιντον – για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει μπάντμιντον στα μέρη μας.
Εν τω μεταξύ, και δίκην προπονήσεως στο άθλημα της μολοτοφοβολίας -που θα επιμείνουμε, με το δικαίωμα του οικοδεσπότη, να συμπεριληφθεί στο ολυμπιακό πρόγραμμα-, στήνουμε πύρινο καρτέρι σε αντίπαλους οπαδούς, λιθοβολούμε τα βαγόνια του ηλεκτρικού και πυρπολούμε το αυτοκίνητο κάποιου ποδοσφαιριστή, για να τον σωφρονίσουμε, να μάθει να εκθέτει με δηλώσεις του τον αρχηγό. Τελικά, λοιπόν, καθόλου τυχαίο δεν είναι που ως ένας εκ των συναρμοδίων ολυμπιακών υφυπουργών επελέγη κάποιος που έδρασε στο πρόσφατο παρελθόν με όλη τη λεπτότητα ενός αγνού χουλιγκάνου, προστατευόμενου από τη βουλευτική ασυλία.