Πιο ταιριαστό τρόπο για να γιορτάσουν τα δώδεκα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης (η οποία τις στιγμές που κορυφώνεται η σεμνότητά της αυτοπροσφωνείται «ελεύθερη») δεν θα μπορούσαν να βρουν τα κανάλια: Ανταγωνιζόμενα ποιο θα προσφέρει πλουσιότερο στεφάνι στην κραταιά παράδοση της σκανδαλοθηρίας και του αδυσώπητου κιτρινισμού, άρπαξαν την ευκαιρία των ενδοσχολικών αποπλανήσεων ανηλίκων και εφόρμησαν κατά πάντων, δικαίων και αδίκων, θυτών και θυμάτων. Κι έγινε πάλι η μικρότατη οθόνη τους μια απέραντη κλειδαρότρυπα. Από κοντά, όσες «λαϊκές» εφημερίδες εξακολουθούν να πιστεύουν πως ο λαός είναι ένα αγρίμι αρρωστημένο και πειναλέο.
Το γεγονός ότι λίγες ημέρες πριν ένα κοριτσάκι δεκατριών χρονών, αγρίως διαπομπευμένο από την πολλή προστασία των ευαίσθητων διαύλων, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, δεν αναχαίτισε την κανιβαλική τους επιθετικότητα. Αλλωστε, ακόμη κι όταν κάποιοι συνάνθρωποί μας αυτοκτόνησαν, επειδή δεν άντεχαν άλλο την κατασπίλωσή τους από τους τηλεκήνσορες, και πάλι καμία τύψη δεν είχε ραγίσει το γυαλί. Κι ύστερα το νέο περιστατικό διέθετε κι ένα στοιχείο αφεαυτού σκανδαλώδες, με πρώτη ύλη το οποίο μπορεί να εκπονηθεί ολόκληρο σήριαλ: μια ροζ κάντιλακ – ένα τετράτροχο που και το χρώμα του και η μάρκα του αποτελούν συνώνυμα της πρόκλησης, της παρέκκλισης, της αμαρτίας. Κι άλλων μαρτύρων χρεία δεν έχουμε….
Το είδαμε και το ξανάδαμε λοιπόν το αυτοκίνητο. Ανφάς και προφίλ. Κι είδαμε και τις κάμερες να στήνουν καρτέρι έξω από το επίδικο σχολείο και τους ρεπόρτερ να αποσπούν «συνεντεύξεις» από παιδιά δώδεκα χρονών, για να μη μείνει απληροφόρητο το παμφάγο κοινό. Αλλά με πόση λεπτότητα αντιμετώπισαν οι κυνηγοί ειδήσεων τα μαθητούδια? έβαλαν τετραγωνάκια πάνω στο πρόσωπό τους, για να μη φαίνεται, αλλά και για να δείξουν σε όλους τους κακόπιστους ότι η πρώτη τους έγνοια είναι ο σεβασμός της τρυφερής ηλικίας και η δεύτερη η προστασία του κοινού (ιδίως του ανήλικου) από τους δράκους που το απειλούν, και μάλιστα από δράκους με κάντιλακ, ροζ κάντιλακ.
Κανένας λύκος δεν πείστηκε ποτέ να καταχωνιάσει το ένστιστό του και να φυλάξει τα πρόβατα. Και κανένας δράκος δεν μπορεί να αφήσει στην άκρη το συμφέρον του και να προστατέψει τα θύματά του, το «κοινό» του. Και τι άλλο παρά δράκος είναι αυτού του είδους η ιδιωτική τηλοψία; Τι άλλο από βιαστής της ηθικής και της αισθητικής; Ναι, βέβαια, τα μεγάλα λόγια περισσεύουν, όπως και η αυτοεπαινούμενη «κοινωνική ευαιθησία». Αλλά αυτό που γράφει στο γυαλί (και πολύ βαθύτερα, στην ψυχή των θεατών με τον πιο αδύναμο θώρακα, άρα και των ανηλίκων) είναι η κυνικότατη, πορνογραφικού χαρακτήρα εκμετάλλευση των ιδιωτικών δραμάτων. Ανέκαθεν η παχυλή, επαιρόμενη ηθικολογία ήταν ο ασφαλέστερος δρόμος προς την εξαχρείωση.