Αξίζει κάθε τόσο να κάνουμε κάποια «στάση» και να κατεβαίνουμε από το όχημα της επικαιρότητας που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να καταλαγιάσουμε για λίγο και να μπορέσουμε να εμβαθύνουμε στις «εικόνες» που προσπερνάμε (και μας προσπερνάνε…) καθημερινά, και μας αφήνουν μόνο με φευγαλέες και περίπου «μιας χρήσεως» εντυπώσεις. Αξίζει, πραγματικά! Για να καταλάβουμε τι σόι «πολίτες» είμαστε, σε τι σόι κοινωνία ζούμε, και τι σόι «σύστημα» είναι αυτό που μας περιβάλλει – κι άσχετα με το πόσο εύκολα ή και δικαιολογημένα το καθυβρίζουμε με την πρώτη ευκαιρία, η αλήθεια είναι ότι ενεργητικά ή παθητικά, είμαστε, τουλάχιστον, «συνδημιουργοί» του! Ανοίγεις, ας πούμε, το ραδιόφωνό σου (αγαπημένο ραδιόφωνο, που αποκτάς μαζί του μια σχέση ισότιμης φιλίας, χωρίς να υποχρεώνεσαι να «στήνεσαι» μπροστά του παθητικά, όπως συμβαίνει με την τηλεόραση – άσε που όταν σε εκνευρίζει το κλείνεις πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι το χαζοκούτι!) και ακούς ειδήσεις. Πολιτικές, οικονομικές, «μεγάλες» ή και «μικρές», κάποιες που σε ξαφνιάζουν και σε δυσαρεστούν, άλλες που σε κάνουν να κουνάς το κεφάλι με απορία για το «πού φθάσαμε, ε;», άλλες που «δεν τις πιστεύεις!», ορισμένες κωμικές από τη φύση τους, ακόμη και όταν εκφωνούνται με… τραγικό τρόπο!
Για να επιχειρήσετε την επόμενη φορά που θα ακούσετε ραδιόφωνο ή θα διαβάσετε (με μεγαλύτερη προσήλωση και προσοχή – το καλεί το «μέσον») να μην αρκεστείτε στην «ενημέρωση», αλλά να επιδιώξετε μόνοι σας την ανάλυση, την εμβάθυνση και την «απομυθοποίηση» της είδησης, για να καταλήξετε στο τι σημαίνει, τι «εκπέμπει»! Διαβάζετε, ας πούμε, ότι οι ιδιωτικοί καθηγητές, κατεβαίνουν σε απεργία, με βασικό αίτημα την αλλαγή του νομικού πλαισίου που υπάρχει σήμερα (και για το οποίο «καταγγέλλουν» το υπουργείο Παιδείας!) έτσι ώστε οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων (οι εργοδότες τους, δηλαδή!) να μην μπορούν να απολύουν το διδακτικό προσωπικό, πάνω από ένα ορισμένο «πλαφόν», που έχει συμπληρώσει κάποιο χρονικό διάστημα σε ένα συγκεκριμένο εκπαιδευτικό ιδιωτικό ίδρυμα – και σε περίπτωση που ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός απολυθεί, τότε να υποχρεούται να… τον προσλάβει το Δημόσιο! Με άλλα λόγια: όλοι οι πτυχιούχοι που έγιναν εκπαιδευτικοί, όχι περιμένοντας για… χρόνια την «επετηρίδα», αλλά στρεφόμενοι στην ελεύθερη αγορά (με τους συγκεκριμένους αυστηρούς και συχνά σκληρούς κανόνες της…) και βρήκαν σχετικά πιο εύκολα και γρήγορα δουλειά, μόλις εξασφάλισαν τη «θέση» τους, θέλουν τώρα να τη… θωρακίσουν με όλα τα «προνόμια» (και αυτά παναμφίβολης αξίας και αποτελεσματικότητας για το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα παιδιά μας!) του Δημοσίου, το οποίο όμως έχουν απορρίψει ως «επιλογή» τους!
Η εκτόξευση της τιμής των ακινήτων είναι τέτοια σε ορισμένες περιοχές, που θυμίζει την τρελή κούρσα των μετοχών. Διπλασιασμός και τριπλασιασμός της αξίας είναι το συνηθέστερο και φυσικά πρόκειται για ποσά δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών. Ενα μόνον παράδειγμα αρκεί. Ενα μέτριο διαμέρισμα των βορείων προαστίων κοστίζει σήμερα περισσότερο από αντίστοιχο διαμέρισμα σε καλή περιοχή του Παρισιού. H απογείωση των τιμών, μάλιστα, αποτυπώνεται καλύτερα στις λεγόμενες υποβαθμισμένες περιοχές, όπου λογικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μονιμότητα, ασφάλεια, και έλλειψη του άγχους της καθημερινής απόδειξης της προσφοράς και του ανταγωνισμού προσφέρει το Δημόσιο – η ιδιωτική αγορά έχει άλλους κανόνες: προσφέρεις και «βγάζεις τα λεφτά» σου, μένεις! Δεν αποδίδεις το προσδοκώμενο, δεν ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις απόδοσης της θέσης σου, φεύγεις – «σκληρό», ίσως, αλλά έτσι παίζεται το παιχνίδι! Και ο ενδιαφερόμενος, διαλέγει και παίρνει! Οι ιδιωτικοί καθηγητές, λένε ότι οι ιδιοκτήτες των σχολείων, «σχολάνε» τους καθηγητές έπειτα από ένα ή δύο χρόνια, για να μην αποκτούν «δικαιώματα» (αυξήσεις, τριετίες κ.λπ.) και να μην αυξάνουν το ποσόν της αποζημίωσής τους, σε περίπτωση απόλυσης και προσλαμβάνουν νέους, με μικρότερες απαιτήσεις! Είναι έτσι; Αμφιβάλλουμε…
Γιατί, ένα ιδιωτικό σχολείο «πουλάει» (και αυξάνει την πελατεία του…) όσο καλύτερο επίπεδο σπουδών προσφέρει, κι αυτό το επίπεδο τού το εξασφαλίζουν οι καθηγητές που έχει! Αν κάποιο σχολείο έχει καθηγητές άριστους και «κράχτες» (και η «αγορά», τα πληροφορείται και τα μεταδίδει αυτά…) γιατί να τους απολύσει και να χάσει τη φήμη του; Φυσικά, σ’ ένα ιδιωτικό σχολείο, υπάρχουν απαιτήσεις και διαρκής ΕΛΕΓΧΟΣ και «εξέταση απόδοσης» για τους καθηγητές του – ισχύει δηλαδή αυτό που λογικά θα ‘πρεπε να ισχύει και για τα δημόσια σχολεία, αλλά κάθε φορά που κάποιος υπουργός θέτει θέμα «αξιολόγησης» του διδακτικού προσωπικού, οι καθηγητές του Δημοσίου… κατεβαίνουν σε απεργία!
Εχει διανοηθεί ποτέ κάποιος μάνατζερ ιδιωτικής επιχείρησης που δραστηριοποιείται σε κάποιον απαιτητικό και άκρως ανταγωνιστικό τομέα (εκεί δηλαδή που απαιτείται το παν της απόδοσης όλων των εργαζομένων!) να ζητήσει… εξασφάλιση πως δεν θα απολυθεί, αν κριθεί ότι δεν αποδίδει τα αναμενόμενα; Ζήτησε ποτέ κανείς δημοσιογράφος (που κρίνεται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ από την ποιότητα και την επάρκεια του ρεπορτάζ του ή των σχολίων του…) «μονιμότητα» από την εφημερίδα ή το «μέσον» όπου εργάζεται -κι αν θελήσεις να φθάσεις στην άκρη: ζήτησε ποτέ μια βιομηχανία που παράγει προϊόν που δεν «πουλάει» στην αγορά, «στήριξη» από το κράτος για να συνεχίσει να «ζει»; Ή βελτιώνει το προϊόν της, ή αλλάζει δραστηριότητα, ή… κλείνει!
Γυρίζεις σελίδα, και διαβάζεις άλλη είδηση στην εφημερίδα σου: «Παρουσία του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Κώστα Λαλιώτη, η νέα υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Βάσω Παπανδρέου» αποφάσισε την… καρατόμηση των μελών του Δ.Σ. της υπό δικαστικό έλεγχο και κοινοτική «ακτινοσκόπηση» κρατικής εταιρείας «Κτηματολόγιο A.E.»! Και η μεν κ. υπουργός, καλά έκανε και «απεδέχθη τις παραιτήσεις…», για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να ‘χει «πρόσωπο» όταν θα διαπραγματευθεί με τον επίτροπο κ. Μπαρνιέ νέους όρους για την κοινοτική χρηματοδότηση του Κτηματολογίου. O προκάτοχός της στο υπουργείο αυτό, γιατί να… παρευρίσκεται σε μια πανηγυρική απόρριψη μιας δικής του πολιτικής, και την καρατόμηση στελεχών που υπηρέτησαν υπ’ αυτόν, τα οποία μάλιστα μέχρι και την τελευταία μέρα του στο υπουργείο υπερασπιζόταν μετά πάθους – και πολιτική και πρόσωπα; Ποιο συμπέρασμα να βγάλει ο έκπληκτος πολίτης από τέτοιες «συντροφικές»… αβροφροσύνες πολιτικής (αλλά πιθανότατα και προσωπικής!) σκοπιμότητος – πέραν φυσικά πώς… «το δουλεύουν αγρίως» άπαντες;
Πάμε παρακάτω; Κατά τη διάρκεια μιας αστυνομικής επιχείρησης για τη σύλληψη υπόπτου για εγκληματικές πράξεις, ο ύποπτος βγάζει μαχαίρι και επιτίθεται εναντίον αστυνομικού, ο οποίος κάνει χρήση του όπλου του και σκοτώνει τον επιτιθέμενο. Κι αυτή, είναι η επίσημη εκδοχή της αστυνομίας για το συμβάν – και θα μείνουμε σε αυτή, παρά το γεγονός ότι ο αστυνομικός παραπέμπεται με την κατηγορία του «φόνου με ενδεχόμενο δόλο». Αν, λοιπόν, η επίσημη εκδοχή είναι και η ανταποκρινόμενη στα πραγματικά γεγονότα, τότε προς τι η πρώτη ανακοίνωση της αστυνομίας αναφέρει ότι «το όπλο εκπυρσοκρότησε» – δηλαδή έφυγε η σφαίρα «τυχαία»;
Οι αστυνομικοί φέρουν όπλα για να αντιμετωπίζουν επικίνδυνους κακοποιούς, και τα χρησιμοποιούν όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Τα όπλα, δεν… «εκπυρσοκροτούν» (και μάλιστα εν Ελλάδι με… ανησυχητικώς αυξανόμενη συχνότητα!) από μόνα τους – εκτός πια κι αν ΟΛΗ η παρτίδα των σύγχρονων ατομικών όπλων που έχει προμηθεθεί η ΕΛ.ΑΣ. είναι ελαττωματική! Οι αστυνομικοί, φέρουν όπλα για των οποίων τη χρήση έχουν εξαντλητικά ασκηθεί, κάνουν συχνά εκπαιδευτικές βολές σε ειδικώς διαμορφωμένους χώρους που προσομοιάζουν με «πραγματικές καταστάσεις» (κι όχι απλώς ακίνητοι στόχοι…), έχουν διδαχθεί από «εξπέρ» στο πώς θα πυροβολούν για να εξουδετερώνουν («χτύπα στα πόδια» που έλεγαν παλιά…) τον κακοποιό και όχι αναγκαστικά να τον σκοτώνουν, έτσι ώστε αν κάποια στιγμή συμβεί το μοιραίο, να είναι όλοι σίγουροι (πολίτες, ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. και πολιτική ηγεσία του υπουργείου…) ότι ακολουθήθηκαν όλες οι νόμιμες διαδικασίες για τις οποίες είχε εξαντλητικά εκπαιδευθεί το όργανο. Συμβαίνει κάτι τέτοιο στη χώρα μας;
Η δύναμη της ΕΛ.ΑΣ. είναι 45.000 άτομα, που οπλοφορούν ΟΛΑ – ενώ οι πραγματικά «διατεταγμένοι» για «επιχειρήσεις δράσης και κρούσης» είναι μόλις 7.000! Προς τι η οπλοφορία όλων των υπολοίπων; H «υπηρεσία», διαθέτει κατ’ έτος (KAT’ ΕΤΟΣ) ένα ελάχιστο αριθμό φυσιγγίων για εξάσκηση και σκοποβολή και αν οι αστυνομικοί θέλουν περαιτέρω άσκηση, θα πρέπει να πληρώνουν MONOI τους τις σφαίρες που θα ρίχνουν! «Ειδίκευση», δεν υπάρχει – τη μια φορά ο αστυνομικός κάνει δουλειά γραφείου, την άλλη βγαίνει στον δρόμο για «πάταξη του κοινού εγκλήματος», την τρίτη… επιδίδει κλήσεις για οικοδομικές παραβάσεις – όλα στον «αέρα», πλην των όπλων που… επιμένουν να «εκπυρσοκροτούν» μόνα τους…