Ή γιατί τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν ποιος νίκησε ποιον στις 25 Μαρτίου και στις 28 Οκτωβρίου… Τη μάχη για τον Μαραθώνα τη δώσαμε, Ελληνες και ξένοι, εν έτει 2001, γιατί πιστεύουμε πως όλο το πεδίον της Μάχης του Μαραθώνα πρέπει να μείνει όπως διασώθηκε ώς τις μέρες μας μέσα στους αιώνες, και ότι το Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο μπορούσε να γίνει οπουδήποτε αλλού, με ευκολότερη λύση το άδειο, ολόισιο και με υποδομή αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τώρα μένει να αποφανθεί για την τύχη της πεδιάδας Μαραθώνος – συμβόλου παγκόσμιου της νίκης κατά της βίας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αλλοι θα νίψουν τας χείρας των, εμείς θα μείνουμε με τη θλίψη ότι δεν εισακουστήκαμε… Τέτοιες μάχες δίνονται και χάνονται καθημερινά. Εκείνο που μένει είναι ότι μια δράκα ανθρώπων προσπαθεί τουλάχιστον να διορθώσει τις βιαστικές αποφάσεις, τα επιλήψιμα σχέδια των εκάστοτε κυβερνήσεων και σφραγιδοφυλάκων ή κείμενα παρεξηγήσιμα…
Παράλληλα κείμενα Α
Ενα παράδειγμα μιας τέτοιας προσπάθειας, διττής, το ακόλουθο: Στους «Θαλασσινούς Απόηχους» Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου, περιοδικό της Ενωσης Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού, που έχει ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα ιστορίας -άλλωστε γι’ αυτήν πολέμησαν τα μέλη της στους δύσκολους καιρούς- από την επίσης ιδιαίτερα καλά πληροφορημένη «Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας», ελήφθη και δημοσιεύθηκε καταγγελία ότι: στο βιβλίο «Ηροδότου Ιστορίες» του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, προς χρήση των μαθητών B΄ Γυμνασίου, ο συγγραφέας του βιβλίου κ. Ηλίας Σπυρόπουλος στα παράλληλα κείμενά του παρουσιάζει το πώς η Μάχη του Μαραθώνα πέρασε στη λαϊκή παράδοση ώς τις μέρες μας, και για το πώς δύο τοποθεσίες της Αττικής, η Σταμάτα και το Ψυχικό, πήραν την ονομασία τους… Λοιπόν, Ελληνες και Τούρκοι, κατά την παράδοση πάντοτε, πολέμησαν στον κάμπο του Μαραθώνα, οι Ελληνες νίκησαν, οι Τούρκοι έτρεξαν να γλιτώσουν στα καράβια, οι Ελληνες τους κυνήγησαν και εκεί τους κατέσφαξαν, κανείς δεν γύρισε πίσω. Ετρεξαν δύο να φέρουν την είδηση στην Αθήνα, ο ένας καβαλάρης, ο άλλος πεζός και αρματωμένος (σελίς 79 του Βιβλίου B΄ Γυμνασίου «Ηροδότου Ιστορίες»!). O καβαλάρης επήγεν από το Χαλάντρι, ο πεζός έπιασε τη Σταμάτα (που δεν είχε τότε αυτό το όνομα) «Σταμάτα», του φώναζαν οι γυναίκες, που ήθελαν να μάθουν, «σταμάτα». Εκείνος στάθηκε να πάρει φύσημα (αναπνοή) και μετά συνέχισε και φτάνει στο Ψυχικό, εκεί πήγε να ξεψυχήσει αλλά πήρε βαθιό ανασασμό (υπουργέ κύριε Πέτρο Ευθυμίου, παρακολουθείτε;) κι έφτασε τέλος στην Αθήνα. «Ενικήσαμε!» είπε και ξεψύχησε. Εκεί που σταμάτησε ο πεζόδρομος και πήρε ανάσα -γράφει πάντα το βιβλίο, σελίς 80- άφησε το όνομα του καμώματός του. Το πρώτο χωριό το ονόμασαν Σταμάτα, το δεύτερο Ψυχικό. Τα σχόλια δικά σας. Το βιβλίο κυκλοφορεί, ο απόστρατος αντιπλοίαρχος αναγνώστης του Τήλεφου το αγόρασε αντί 770 δραχμών. «Εντάξει, αυτά λέει η παράδοση», μας λέει το βιβλίο. Δεν τα λέει όμως ο Ηρόδοτος. Και γι’ αυτό ίσως είναι τόσο συνοφρυωμένος, στην εικονογράφηση του ίδιου βιβλίου…
Παράλληλα κείμενα Β΄
Εχει όμως και ο Τήλεφος τη δική του εκδοχή, που θέλει να τη διατυπώσει. Εάν τα αγγλικά γίνουν η δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους, τότε στη μετάφραση αυτού του διδακτικού βιβλίου στην αγγλική, η μεν Σταμάτα θα λέγεται… STOP, το δε Ψυχικό… SOUL. Με την ελπίδα ότι θα τύχω και πάλιν απαντήσεως από τον δημοσιογράφο υπουργό κ. Πέτρο Ευθυμίου, παίρνω βαθιό ανασασμό, παύω να ελπίζω ότι θα σωθεί ο Μαραθώνας και υπογράφω.