Οταν ο πρωθυπουργός προσπαθεί να εθίσει την κοινή γνώμη στην ιδέα ότι η Ελλάδα είναι πλέον «ισχυρή» χώρα με σημαντικό διεθνές κύρος, γνωρίζει ότι αναφέρεται σε κάτι που δεν υφίσταται. Αλλά, δεν μπορεί ποτέ κανείς να εμποδίσει μια πολιτική ηγεσία να διαφημίσει τον εαυτό της και να καλλιεργεί μια φαντασίωση, που πιθανότατα ενισχύει και την ίδια ψυχολογικώς. H Ελλάδα δεν είναι ισχυρή λοιπόν, ούτε μπορούσε φυσικά να γίνει ισχυρή, λόγω της «εκσυγχρονιστικής» τετραετίας μιας ηγεσίας. H χώρα μας στερείται υγιούς παραγωγικής βάσεως, δεν διαθέτει ακόμη μια σύγχρονη και αποτελεσματική διοίκηση, δεν διαθέτει σύγχρονο συγκοινωνιακό δίκτυο, δεν έχει στοιχειώδεις υποδομές ακόμη και για την αντιμετώπιση «έκτακτων» φυσικών φαινομένων όπως π.χ. ισχυρές βροχοπτώσεις, δεν διαθέτει αληθινές πολιτικές για περιφερειακή ανάπτυξη, μια περιοχή της η Ηπειρος, είναι η φτωχότερη στον γεωγραφικό χώρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει σοβαρό πρόβλημα ανεργίας, το εισόδημα των Ελλήνων αγροτών είναι στο 50% του μέσου κοινοτικού αγροτικού, το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας παραμένει προβληματικό, με την ελπίδα μιας καλής «μεταρρύθμισης» και στο κέντρο όλων των προβλημάτων της βρίσκεται ένα επικοιστικό μόρφωμα ως «πρωτεύουσα» η Αθήνα, που συγκεντρώνει ατάκτως τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας – πράγμα που είναι φυσικά ασύμβατο με οποιαδήποτε ρητορική για επερχόμενη «περιφερειακή ανάπτυξη». Με ελάχιστη παραγωγική συμμετοχή στην ευρωπαϊκή οικονομία, άρα και με πολύ μικρή πολιτική δύναμη στην E. Ενωση η Ελλάδα μοιραίως καταλαμβάνει χαμηλές ή και τελευταίες θέσεις στις στατιστικές καταγραφές της E.E. σε διάφορους τομείς.
Η πολιτική τάξη που κυβερνά προσπαθεί αγχωδώς με δεδομένα όλα αυτά τα βάρη, να «εκσυγχρονίσει» την εθνική κατάσταση και να «προσαρμόσει» την κοινωνία στη νέα ευρωπαϊκή «τάξη» κινούμενη μεταξύ κάποιων «νέων» αντιλήψεων (που κυρίως υπαγορεύονται από τους οικονομικούς μονοδρόμους που χαράχθηκαν στο Μάαστριχτ στην αρχή της δεκαετίας ’90) και κάποιων παλαιομοδίτικων περί πολιτικής, περί «κοινωνίας» και «ανάπτυξης» αντιλήψεων, που καλλιέργησε το κόμμα της, ΠΑΣΟΚ, επί μια περίπου 20ετία. Τα πράγματα είναι ακόμη πολύ δύσκολα για την Ελλάδα, οι καθυστερήσεις είναι πολλές και αυτό το γνωρίζει κάθε Ελληνας πολίτης, όποια δουλειά κι αν κάνει, όποιο κόμμα και αν ψηφίζει, αλλά και κάθε πολιτικός βεβαίως, όπως και αν επιλέγει να απευθυνθεί στο «πόπολο» κατά τις ανάγκες του. Μήπως δεν του ξέφυγε και του ίδιου του πρωθυπουργού, εκείνο το εντυπωσιακό «αυτή είναι η Ελλάδα» όταν στη Βουλή θύμωσε, δεχόμενος εντονότατες κριτικές για παραλείψεις κρατικών υπηρεσιών, με αφορμή τη δραματική υπόθεση του ναυαγίου, ανοικτά της Πάρου; H πίεση τον έκανε να ξεχάσει για λίγα δευτερόλεπτα τα περί «ισχυρής» Ελλάδας υποχρεώνοντάς τον σε μια αστραπιαία επαφή με την πραγματικότητα.
Δεν αρκούν, όμως στην πολιτική ηγεσία τα μεγάλα λόγια περί «ισχυρής» Ελλάδας. Και εδώ και λίγες ημέρες προβάλλεται από τον πρωθυπουργό, σε μια καθόλου καλή μάλιστα γι’ αυτόν περίοδο, το σύνθημα για μια «νέα εθνική αυτοπεποίθηση» (πότε και γιατί έληξε η παλαιά δεν καθορίζεται). Υποτίθεται δε, ότι αυτή η αυτοπεποίθηση θα πρέπει να αποκτηθεί εθνικώς μέσα από το κυβερνητικό έργο γενικώς, από την αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ και μέσα από τα κύματα εισροών κοινοτικών κονδυλιών του γνωστού «πακέτου» (τι θα είχαμε απογίνει στ’ αλήθεια χωρίς αυτά;…)
Δεν γνωρίζουμε φυσικά αν η ίδια η πολιτική ηγεσία αισθάνεται τώρα ότι διαθέτει αυτοπεποίθηση ή ότι πρόκειται να την αποκτήσει προσεχώς. Αλλά στην παρούσα φάση, οι πολίτες μάλλον δεν θα πρέπει να συμπεράνουν ότι η ηγεσία έχει ή κάνει κάτι για να έχει αυτοπεποίθηση. Αυτό που βλέπουν να συμβαίνει σήμερα οι πολίτες της χώρας είναι ότι η πολιτική τάξη που κυβερνά έχει μεγάλες δυσκολίες να εργασθεί με αυτοπεποίθηση σε πολλά από τα σοβαρά έργα που έχει, υποχρεωτικώς, αναλάβει.
Πώς να γίνεται λόγος από τον πρωθυπουργό για μια «νέα εθνική αυτοπεποίθηση», όταν προΐσταται μιας κυβερνήσεως, η οποία π.χ. όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει ώθηση στο -πράγματι εθνικό- έργο της κατάρτισης Εθνικού Κτηματολογίου, αλλά έχει ήδη υποστεί μια γερή ήττα στην προσπάθεια διαχείρισής του; (H υπόθεση αυτή έχει ήδη εξελιχθεί σε κάτι που μοιάζει πολύ με «φιάσκο», με την κυβέρνηση εκτεθειμένη πολύ άσχημα απέναντι στην E. Ενωση και επιπλέον με το όλο ζήτημα να έχει προκαλέσει και εισαγγελικό ενδιαφέρον, λόγω υποψιών για «κακοδιαχείριση»…)
Πώς να γίνεται στα σοβαρά λόγος για «νέα εθνική αυτοπεποίθηση», όταν άπαντες εντός και εκτός Ελλάδας γνωρίζουν ότι η «εθνική υπόθεση» (έτσι χαρακτηρίζεται από την πολιτική ηγεσία) της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων έχει παραγάγει έναν όγκο προβλημάτων και δύσπνοια στην κυβέρνηση που αγωνίζεται σήμερα, ενθαρρυνόμενη κατά δύναμιν και από τη ΔΟΕ, να πείσει τον εαυτό της ότι, ναι, είναι σε θέση να τηρήσει τα χρονοδιαγράμματα, αποφεύγοντας τα χειρότερα;
Για ποιο λόγο να αισθανθούν εθνικώς καλύτερα οι πολίτες, όταν διαβάζουν (από τον Αντ. Καρκαγιάννη στην «K») τα στοιχεία για τις τρομερές αμοιβές στον οργανισμό του Ολυμπιακού Χωριού του «Αθήνα 2004» και ακούν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να χαρακτηρίζει τα αποκαλυφθέντα επίσημα στοιχεία και τα συγκεκριμένα νούμερα «μυθεύματα»;
Μπορεί μήπως να οδηγήσει τη χώρα σε κατάσταση «εθνικής αυτοπεποίθησης» το μέγα πρόβλημα της ανεργίας, που δεν λέει να μειωθεί, και προκαλεί μεγάλο άγχος, ιδιαιτέρως στους νέους και στο κέντρο και στην περιφέρεια; Μπορεί να αποκτήσει «εθνική αυτοπεποίθηση» ο πολίτης που ζει μια κάκιστη καθημερινότητα, καταταλαιπωρείται ακόμη από μια απαράδεκτη γραφειοκρατία, κάνει ουρές στο IKA για να εξυπηρετηθεί μέσα σε ένα περιβάλλον «τριτοκοσμικό», όπως βεβαίωσε προχθές και ο κ. Καραμανλής, ή αναγκάζεται για μια νόμιμη δουλειά να «λαδώσει» ανθρώπους στον κρατικό μηχανισμό;
Πόση αυτοπεποίθηση να νιώσει ο πολίτης που, πεπεισμένος εκ των πραγμάτων ότι οι αδυναμίες των σχολείων της χώρας παραμένουν χωρίς θεραπεία, αναγκάζεται να προσφέρει ένα μέρος του εισοδήματος στα ιδιωτικά φροντιστήρια; ΄H μήπως μπορεί να δίνει αυτοπεποίθηση η γνώση ότι είναι πλέον πάρα πολλά στα αστικά κέντρα τα σχολεία που αποτελούν για τους εμπόρους ναρκωτικών ουσιών τα καλύτερα «στέκια» πωλήσεων, με την εκπαιδευτική κοινότητα και την Αστυνομία να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν το φοβερό αυτό πρόβλημα;
Λόγοι απογοήτευσης
Θα ήταν αυτονοήτως καλό για τη χώρα να αποκτηθεί μια «εθνική αυτοπεποίθηση» στην προσπάθεια για μια έξοδο της Ελλάδας από τη μετριότητα, για έναν αληθινό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας. Αλλά, τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, αναγκαστικώς είναι η πολιτική τάξη που κυβερνάει αυτή που πρώτη θα τις δημιουργήσει. Δεν αποκτάται «εθνική αυτοπεποίθηση» επειδή η πάσχουσα κοινωνία της Ελλάδας θα έχει προσεχώς στην τσέπη το ευρώ. Δεν αποκτά δημιουργική ορμή το παραγωγικό τμήμα της κοινωνίας που διαρκώς διαπιστώνει κυβερνητικές αδυναμίες και ασυνέπειες, παρακολουθεί διενέξεις μεταξύ υπουργών, ακούει πολλά και διάφορα και βεβαίως εξαιρετικά δυσάρεστα για «διαπλεκόμενες» σχέσεις πολιτικών και επιχειρηματικών παραγόντων, για «μίζες» πολιτικών και για «μυστικούς λογαριασμούς» τους ή για κρούσματα κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος στον έναν και στον άλλον τομέα και επιπλέον παρατηρεί αλαζονικές συμπεριφορές κυβερνητικών παραγόντων. Αυτά τα πράγματα μόνο ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ προκαλούν, πρωτίστως δε στη νεολαία, που είναι ως γνωστόν για τους πολιτικούς ρήτορες «η μεγάλη ελπίδα της χώρας».
Απαισιόδοξος και «μαύρος» δεν μπορεί φυσικά να εμφανίζεται ενώπιον της κυβέρνησης, του κόμματός του και της κοινής γνώμης ο πρωθυπουργός. Αλλά καλύτερο για όλους και για τη χώρα θα ήταν να απέφευγε τα στομφώδη περί «ισχυρής Ελλάδας» και «νέας εθνικής αυτοπεποίθησης» και να κατέβαλε με μια νέα αυτοπεποίθηση προσπάθειες για να διευθύνει στο υπόλοιπο της τετραετίας όσο γίνεται καλύτερα την κυβέρνησή του. Οταν θα έρθει η επόμενη προεκλογική περίοδος, θα έχει η πολιτική ηγεσία όλη την άνεση για να διαφημίσει ποικιλοτρόπως το έργο της, να δοξάσει τον εαυτό της και να υποσχεθεί στους πολίτες ό,τι νομίζει και ό,τι σε τελευταία ανάλυση της κάνει ευχαρίστηση.