H θέσπιση, η ερμηνεία και η εφαρμογή των νόμων είναι διεργασία ψυχής, με λογική, επιστήμη και αρετή, του Συντάγματος δε και με ευσέβεια και φιλοπατρία, που διακατείχαν τον πρώτο Ελληνα συντακτικό νομοθέτη του Συντάγματος της Επιδαύρου, της 1-1-1822. Εν αρμονία, το Σύνταγμά μας θεσπίζει τη θεμελιώδη και απαραβίαστη δημοκρατική αρχή της προελεύσεως, της αποστολής και της ασκήσεως της εξουσίας, αντιστοίχως, από τον Λαό, υπέρ του Λαού και του Εθνους, όπως ορίζει το Σύνταγμα, βασικώς, με την προστασία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και με την παροχή ίσων ευκαιριών συμμετοχής στην κοινωνική, οικονομική και απολιτική ζωή της Χώρας (άρθρα 1 παρ. 3, 2 παρ. 1, 4 παρ. 1 και 5 παρ. 1) για την ανάπτυξη της προσωπικότητός του. H επίγνωση και η θέση αυτή πρέπει να αποτελούν το ασφαλές κριτήριο και το σημείο αναφοράς κατά τη νομοθέτηση, την ερμηνεία και την εφαρμογή του νόμου.
Ετσι αναπτύσσονται η ευγενής άμιλλα και η κοινωνική και εθνική αλληλεγγύη και προάγεται το γενικό συμφέρον και καλό (άρθρα 25 παρ. 4 και 106 παρ. 1).
Ετσι το πολίτευμα της Ελλάδος είναι πράγματι δημοκρατικό και οι Ελληνες ανταποκρίνονται στην καταγωγή και στην αποστολή τους.
Ετσι η εξουσία είναι δημοκρατική. Διαφορετικά, είναι τύποις δημοκρατική, αλλά ουσία αυταρχική. H χειρότερη δε μορφή εξουσίας είναι αυτή. Γιατί η τύποις αυταρχική τελεί υπό νόμιμη λαϊκή ανατροπή (άρθρο 120 παρ. 3). Ενώ η τύποις δημοκρατική τελεί υπό νόμιμη προβολή.
Η ποιότητα και η ουσιαστική νομιμότητα της εξουσίας προκύπτει από τα έργα της, όπως το δένδρο γνωρίζεται από τους καρπούς του (Ματθ. 12.34).
Πασίδηλα γεγονότα, αντίθετα προς την αναφερθείσα θεμελιώδη δημοκρατική αρχή και την επίγνωση της νομοθετήσεως και της εφαρμογής των νόμων, είναι ιδίως τα εξής:
α. Οι διορισμοί ή προσλήψεις χιλιάδων υπαλλήλων στον (στενό και ευρύ) δημόσιο τομέα, χωρίς αξιοκρατικούς διαγωνισμούς.
β. H διαφορετική υπηρεσιακή και οικονομική μεταχείριση του προσωπικού στον δημόσιο τομέα, χωρίς αξιοκρατική κρίση.
γ. H, με ιδιαίτερα τεχνάσματα, επιλεκτική ανάθεση της εκτελέσεως έργων και προμηθειών στον δημόσιο τομέα, χωρίς δυνατότητα συμμετοχής των ικανών και χωρίς αξιολογική εκτίμηση των προσφορών.
δ. H κατάργηση ή αποδυνάμωση των διαδικασιών προστασίας του δημοσίου χρήματος, πριν από τη διάθεσή του, που αποτελούσε και τον πρώτο λόγο της ιστορικής υπάρξεως του Ελεγκτικού Συνεδρίου.
ε. Το υπερβολικό και διαρκές δημόσιο χρέος, το οποίο, μαζί με τις παντοίες εγγυήσεις του Δημοσίου, υπερβαίνει, κατ’ έτος, κατά πολύ, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ).
Συνέπειες των ανωτέρω εκτροπών εκ της Δημοκρατίας, ως συνθέσεως αξιών και αρχών, είναι και οι ακόλουθες ταυτόσημες διαπιστώσεις:
α. H μείωση της παραγωγής και της αποδόσεως στον δημόσιο τομέα.
β. H διαφθορά στον δημόσιο τομέα.
γ. O παράνομος και αδικαιολόγητος πλουτισμός ατόμων και ομάδων, από το ιερό δημόσιο χρήμα, ιερό ως αντλούμενο από τον κοινό μόχθο για το κοινό καλό.
δ. H από παράνομο ή αδικαιολόγητο πλουτισμό, ανακατάταξη ή «αλλαγή» στην οικονομική και στην αλληλένδετη κοινωνική κατάσταση ατόμων και ομάδων, των μεν ωφελουμένων προς τα άνω, των δε ζημιουμένων προς τα κάτω.
ε. H από παράνομο ή αδικαιολόγητο πλουτισμό δημιουργία ή ενίσχυση επιχειρήσεων διαφόρων δραστηριοτήτων.
στ. Το επίπεδο διαβιώσεως περίπου του ενός τετάρτου του Ελληνικού Λαού κάτω από το όριο της πτώχειας.
ζ. H προπαγάνδα, το υποκατάστατο της πολιτικής αρετής και της δημοκρατικής συνέσεως, ιδίως, από πολλά και ισχυρά MME, στη διαφορετική παρουσίαση γεγονότων, αναγκών, ακόμη και αξιών.
Από τα προεκτεθέντα, ανακύπτει το εύλογο και αγωνιώδες, αλλά και αιώνιο, ερώτημα: Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που «θησαυρίζουν» εις βάρος των συνανθρώπων των και δη των συμπολιτών των και μάλιστα με κατάχρηση της κρατικής εξουσίας;
Απαντήσεις, με αποτροπή και πρόβλεψη, δίδουν η λαϊκή σοφία και ο θείος λόγος:
«Το άδικο δεν ευλογείται».
«Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα».
«Μη θησαυρίζεται θησαυρούς επί της γης» (Ματθ. 6.19).
«Οσοι ανόμως ήμαρτον, ανόμως και απολούνται» (Ρωμ. 2.12).
Τα γνωστά και μόνο θλιβερά παραδείγματα «επωνύμων», όπως λέγεται, επαληθεύουν την κατάληξη, που είναι η προκαθορισμένη απώλεια: τιμής, ζωής, περιουσίας.
Ως έμμεσες δυσμενείς συνέπειες των ανωτέρω, μπορεί να θεωρηθούν τα ακόλουθα αλληλένδετα κακά: H απειλουμένη αλλοίωση του σχετικώς μικρού ελληνικού πληθυσμού από την υπερβολική εισροή αλλοδαπών, μάλιστα μουσουλμάνων, που τείνει να εξελιχθεί σε εθνικό πρόβλημα μέχρι και εθνικό έγκλημα. Τα ναρκωτικά. Το εισαγόμενο και οργανωμένο έγκλημα.
Στα γεγονότα και στις συνέπειες που αναφέρθηκαν, προστίθενται ή αποδίδονται και σχετικές ενδείξεις, με κυριότερη τη νόθευση της εκδήλωσης της λαϊκής θέλησης, ως έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας, που αποτελεί το θεμέλιο του πολιτεύματος της Ελλάδος (άρθρο 1 παρ. 2 και 52 του Συντάγματος) με τις καλούμενες «παράνομες ελληνοποιήσεις», οι οποίες συνιστούν και αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού και της Δημοκρατίας.
Τα εκτεθέντα, επί τη εκδοχή ότι αποδίδουν ή εγγίζουν την πραγματικότητα, την οποία όμως με διαφόρους τρόπους καταμαρτυρεί η κοινή γνώμη, ανάγονται στη νόμιμη ή μη άσκηση, αν μη υπόσταση, της εξουσίας. Οπότε, ανακύπτει ζήτημα τηρήσεως του Συντάγματος και αφοσιώσεως στη Δημοκρατία, που αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων (άρθρο 120 παρ.2 του Συν/τος), ιδιαιτέρως δε των νομικών, και από επιστήμης.
Το δέον γενέσθαι έγκειται στην αξία και τη δύναμη της Δημοκρατίας, ενεργοποιείται από την αρετή της πολιτικής εξουσίας και πραγματώνεται με το νόμο, ο οποίος θα αποδίδει τα οφειλόμενα σε ευνοηθέντες και παραγκωνισθέντες, σε αδικήσαντες και αδικηθέντες, σε ζημιώσαντες και ζημιωθέντες, με γενικό αποτέλεσμα την προαγωγή του γενικού συμφέροντος και τη μείωση του δημοσίου χρέους.
Κατά τον E. Παπανούτσο (Νόμος και Αρετή, 1974, σελ. 169-170) ο πολιτικός είναι παιδαγωγός, νομοθέτης και ηγέτης. Σώζει από τη φθορά τις συλλογικές ανθρώπινες δυνάμεις και βοηθεί τα άτομα να πραγματοποιούν την ηθική τους προσωπικότητα.