Οταν η Νέα Υόρκη δέχθηκε στις 11/9/2001 την τρομοκρατική επίθεση με άγνωστο ακόμη αριθμό θυμάτων (ακούγονται μέχρι τώρα και γράφονται οι αριθμοί 3.000, 7.000 και πάνω από 10.000) οι περισσότεροι είπαμε: Δεν είναι επίθεση εναντίον της N. Υόρκης, αλλά εναντίον του πολιτισμού μας. Αισθανθήκαμε φόβο, απειλή και αποτροπιασμό και είπαμε ότι αυτός, ο δικός μας πολιτισμός, με τις πανάρχαιες ρίζες, οφείλει να υπερασπίσει τον εαυτό του. Καλός ή κακός, με όλες τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις, είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας. Ακόμα και εκείνοι που αντιτίθενται και ορθότατα διεκδικούν δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, ουσιαστικά αναγνωρίζουν τις μεγάλες δυνατότητες αυτού του πολιτισμού και δίκαια αναζητούν συμμετοχή, όχι μόνο στα ευεργετήματα αλλά και στις δυνατότητες. Οταν π.χ. διεκδικούμε περισσότερες επενδύσεις στον φτωχό Τρίτο Κόσμο, περισσότερη επιστήμη και περισσότερη τεχνολογία, ουσιαστικά διεκδικούμε τον εκδυτικισμό αυτών των περιοχών.
Οταν αργότερα, σε κλίμα πατριωτικής έξαρσης ή υστερίας καταλλήλως τροφοδοτούμενης, οι ΗΠΑ άρχισαν να ετοιμάζονται πυρετωδώς για να επιτεθούν εναντίον του Αφγανιστάν, όπου εδρεύει ο Μπιν Λάντεν και η οργάνωσή του και όπου είχαν επιβάλει τη δικτατορία τους οι φασίστες Ταλιμπάν, μερικοί μετριοπαθείς και σώφρονες παρατηρητές στις ΗΠΑ και γενικότερα στη Δύση, αισθάνθηκαν ακόμη μεγαλύτερο φόβο και απειλή για τον πολιτισμό μας, γι’ αυτόν τον δυτικό πολιτισμό, με τα γνωστά χαρακτηριστικά. Δυστυχώς, είχαν δίκαιο να ανησυχούν. Προφανώς είχαν διαβάσει Θουκυδίδη και ήξεραν ότι όταν ξεσπάσει ένας μεγάλος πόλεμος όλα αλλάζουν, και στην Αθήνα και στη Σπάρτη, καμιά πολιτισμική αξία δεν είναι πλέον σεβαστή, αυτομάτως καταργείται αυτό που από παραδοξολογία μάλλον αποκαλείται «δίκαιο του πολέμου» και η βαρβαρότητα των εμπολέμων εξαρτάται μόνο από τη δύναμή τους. O πόλεμος επιβάλλει τη δική του λογική, δηλαδή τη δική του βαρβαρότητα και τη δική του ανηθικότητα.
Παρατηρητής στις ΗΠΑ σημείωνε ότι κανένας τρομοκράτης και καμιά τρομοκρατική οργάνωση δεν είναι σε θέση να απειλήσουν τις ΗΠΑ και τη Δύση. Την απειλούν όμως ουσιαστικά, όταν δίνουν στους κυβερνώντες το πρόσχημα του πολέμου και της επέμβασης και μαζί με αυτά, του περιορισμού των ελευθεριών και των δικαιωμάτων. Ενας άλλος παρατηρούσε ότι αν στις ΗΠΑ κάποιος διαπράξει φόνο, συλλαμβάνεται αυτός, δικάζεται ενώπιον όλων, καταδικάζεται ενίοτε σε θάνατο και κατά κανόνα εκτελείται η ποινή. H οικογένειά του ούτε συλλαμβάνεται ούτε δικάζεται ούτε καταδικάζεται. Είναι κανόνας του δικού μας πολιτισμού.
Οι βομβαρδισμοί στο Αφγανιστάν προσέθεσαν στα αθώα θύματα, του Μπιν Λάντεν και των Ταλιμπάν και άλλα αθώα θύματα, αμάχους, όπως συνέβη με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Κατά κάποιο τρόπο επαναλαμβάνουν, συμψηφίζουν και επικυρώνουν την αυθαιρεσία και τη βαρβαρότητα του Μπιν Λάντεν και των Ταλιμπάν. Οι τελευταίες πληροφορίες από το Αφγανιστάν αναφέρονται σε συστηματική σφαγή των ηττημένων από τους νικητές, και νικητές δεν είναι μόνο οι δυνάμεις της λεγόμενης Βόρειας Συμμαχίας. Θα ακολουθήσει άραγε η σύσταση «ειδικού δικαστηρίου» για εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται τώρα στο Αφγανιστάν; Και σε ποια πλευρά θα αναζητήσουν τους εγκληματίες;
Λόγος, επίσης, γίνεται (επισήμως) και για επέκταση του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και σε άλλες χώρες με πρώτο στη σειρά το Ιράκ. Πολλοί πλέον αρχίζουμε να ανησυχούμε ότι δεν πρόκειται για πόλεμο υπέρ του κοινού πολιτισμού μας, αλλά εναντίον του. Ολες οι αραβικές χώρες, λιγότερο ή περισσότερο υποφέρουν από φασιστικά, αυθαίρετα και καταπιεστικά καθεστώτα. Δεν είναι μόνο το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν που τροφοδοτεί τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και, μέσω αυτού, την τρομοκρατία. Είναι και το φασιστικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας που ομολογουμένως υποθάλπει και ενισχύει φονταμενταλιστικές οργανώσεις και ανομολόγητα την τρομοκρατία. Είναι, τέλος, η αδικία εις βάρος των Παλαιστινίων…
Το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα που θέτει η τρομοκρατία στη Δύση είναι ο εκδημοκρατισμός του αραβικού κόσμου και δεν φαίνεται ότι θα λυθεί με τον πόλεμο ή την επέκταση του πολέμου.
Δεν ενδιαφέρει τον απλό πολίτη-επιβάτη τι μέτρα θα λάβει το κράτος και ποιος θα αναλάβει το κόστος αυτών των μέτρων – αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να λειτουργούν οι δημόσιες συγκοινωνίες, να ξέρει ότι η πολιτεία του είναι ικανή και σε θέση να… διασφαλίσει την παρουσία της! Να υποχρεωθούν τα ποδοσφαιρικά σωματεία, οι «φίλαθλοι» των οποίων ευθύνονται για τους βανδαλισμούς (και εν προκειμένω το όργανό τους – η ΕΠΑΕ!), να αναλάβουν το κόστος της φύλαξης (αυτό είναι το ζητούμενο πρωτίστως – όχι η εκ των υστέρων πληρωμή του κόστους των ζημιών!) των συρμών, κάθε φορά που θα χρησιμοποιούνται για μαζική μεταφορά οπαδών τους! Και αν δεν το αποδέχονται, να βρει τρόπο η πολιτεία (φορολογικό ή άλλο…) να τους παίρνει το αντίστοιχο ποσό, ώστε να υπάρχουν σε κάθε σταθμό και κάθε βαγόνι «σεκιουριτάδες» ή «πρόσθετοι αστυφύλακες» που θα διασφαλίζουν την τάξη – γιατί, δηλαδή, στο μετρό που υπάρχει τέτοια «παρουσία» δεν εμφανίζονται φαινόμενα βανδαλισμών;