H επιμονή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να κινείται στο χώρο της ψευδαισθήσεως είναι ορισμένες φορές αξιοθαύμαστη. Το 1995, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας καλλιέργησε την εντύπωση ότι η ένταξη της χώρας στη Δυτικο ευρωπαϊκή Ενωση (ΔΕΕ) θα έλυε το αμυντικό πρόβλημα της Ελλάδος εν σχέσει με την Τουρκία και αντ’ αυτής της εξελίξεως υπήρξε «διευκρίνιση», βάσει της οποίας οι εταίροι του NATO και της ΔΕΕ δεν θα μπορούσαν να επικαλεσθούν τις αμοιβαίες εγγυήσεις ασφαλείας των δύο οργανισμών στις περιπτώσεις που υφίσταντο διαφορές μεταξύ τους.
Στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε η ΔΕΕ απερροφήθη στην λεγομένη ευρωπαϊκή αμυντική δομή και η νέα ψευδαίσθηση που δημιουργήθηκε για την επίλυση του αμυντικού προβλήματος της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας, φέρει το όνομα Ευρωπαϊκός Στρατός, δυνάμεως 60.000, που θα επιχειρεί στις περιπτώσεις ανθρωπιστικών και ειρηνευτικών αποστολών, κάνοντας χρήση της υποδομής και των μέσων του NATO.
H Τουρκία, ευρωπαϊκή χώρα του NATO που δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση (E.E.) αρνείται να επιτρέψει τη χρησιμοποίηση της υποδομής και των μέσων του NATO από τους Ευρωπαίους εάν δεν μετέχει στον σχεδιασμό και τις επιχειρήσεις του Ευρωπαϊκού Στρατού, με το επιχείρημα ότι η περιοχή του Καυκάσου, των Βαλκανιών, του Βορείου Ιράκ και της Μέσης Ανατολής συγκροτούν ζώνη των εθνικών της συμφερόντων.
Είναι προφανές ότι το συγκεριμένο αίτημα της Τουρκίας δεν στερείται λογικής, αφού το τόξο της κρίσεως εφάπτεται της επικρατείας της και επί της ουσίας η λεγομένη ευρωπαϊκή άμυνα στηρίζεται στα δεκανίκια που της παρέχει η Ατλαντική Συμμαχία. Εάν η E.E. επιθυμεί να προχωρήσει σε μία αμιγώς ευρωπαϊκή άμυνα τότε οφείλει να διασπάσει και τον λώρο με τις ΗΠΑ και αναλάβει το κόστος δημιουργίας νέας υποδομής.
Από τη στιγμή κατά την οποία δεν είναι πρόθυμη να κινηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση, τότε οι αντιρρήσεις της περί του γεγονότος ότι η Τουρκία ως μη μέλος της E.E. δεν έχει το δικαίωμα να μετέχει στο σχεδιασμό επιχειρήσεων σε περιοχές ασταθείας πλησίον των συνόρων της αποτελεί φιλολογία, παραβλέπουσα την ουσία, δηλαδή την ανυπαρξία αυτονομίας της ευρωπαϊκής αμύνης. H αποδοχή ενός τέτοιου γεγονότος θα συνιστούσε αναγνώριση μιας πραγματικότητος, είναι μειωτική της αντιλήψεως που θέλουν να καλλιεργούν περί την E.E. ορισμένοι ηγέτες της, αλλά επί της ουσίας δεν αφορά στην Ελλάδα. Εκείνο το οποίο όντως αφορά στα ελληνικά συμφέροντα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει σε καμία περίπτωση εξαίρεση του Αιγαίου και της Κύπρου από την περιοχή επιχειρησιακής ευθύνης του Ευρωπαϊκού Στρατού, διότι η Ελλάς με τα νησιά του Αιγαίου είναι έδαφος της E.E. όπως θα γίνει και η Κύπρος μετά την ένταξή της στην Κοινότητα. Ως εκ τούτου, δεν είναι νοητή η «ουδετεροποίηση» από άποψη στρατιωτική αυτών των περιοχών, που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για της ανάγκες της ευρωπαϊκής αμύνης.
Πέραν τούτου, εκείνο το οποίο επείγει να συνειδητοποιηθεί είναι ότι η ένταξη της Ελλάδος στο σύστημα της λεγομένης ευρωπαϊκής αμύνης δεν σημαίνει τίποτε απολύτως -ούτε πρακτικώς ούτε θεωρητικώς- για την ασφάλεια της χώρας σήμερα ή της Κύπρου στο άμεσο μέλλον. Το NATO αρνήθηκε να εγγυηθεί την ασφάλεια της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας, όταν το θέμα ετέθη επί της πρώτης πρωθυπουργίας του A. Παπανδρέου. H ΔΕΕ αρνήθηκε να το πράξει το 1995, όταν ενετάχθη η Ελλάς και είναι βέβαιο ότι ανάλογες προς τις προ εξαετίας διευκρινίσεις θα γίνουν καθόσον αφορά στα ελληνοτουρκικά ζητήματα και με τον υπό διαμόρφωση ευρωστρατό.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η συμμετοχή της Ελλάδος στο NATO και στο νέο ευρωπαϊκό αμυντικό σύστημα -ό,τι και εάν σημαίνει αυτό- είναι εξαιρετικά χρήσιμη, αλλά οι μηχανισμοί αυτοί σε καμία περίπτωση δεν λύουν το αμυντικό πρόβλημα της Ελλάδος και της Κύπρου, γι’ αυτό και αυταπάτες της μορφής αυτής θα πρέπει να διαλυθούν.
Προετοιμασία;