Το ζήτημα πλέον δεν είναι η πλύση εγκεφάλου που κάνει η διαφήμιση στα παιδιά, αυτό είναι γνωστό (αν και όχι ξεπερασμένο). Αλλά τα επιπλέον όπλα που αυτή ενδέχεται να χρησιμοποιήσει ενάντια στον νέο της εχθρό: την εικονική βία.
Πρόσφατες έρευνες του πανεπιστημίου της Αϊόβα έδειξαν ότι η βία και το σεξ «εγγράφουν» στο μυαλό των μικρών τηλεθεατών πολύ περισσότερο από το πιο επιτυχημένο διαφημιστικό μήνυμα.
Με ποιους τρόπους οι διαφημιστές θα μπορέσουν να κλέψουν την παράσταση από την παντοδύναμη και γιγαντιαία βιομηχανία του θεάματος, η οποία δουλεύει αποκλειστικά και μόνο με δύο «συνταγές», το σεξ και τη βία;
Ηδη, η διαφήμιση που απευθύνεται στα παιδιά έχει κάνει τολμηρότατη χρήση της Παιδοψυχολογίας. Πριν από λίγο καιρό, μία από τις πιο σοβαρές και πολυμελείς Ενώσεις Ψυχολόγων στον κόσμο, η AmericaPsychological Association, προέβη σε δριμύτατη διαμαρτυρία, αιτώντας την ποινική δίωξη όσων κάνουν χρήση της Παιδοψυχολογίας για να πουλήσουν τα προϊόντα τους: «Πρέπει να αποφασίσουμε αν η ψυχολογία είναι μέσον για θεραπεία ή για εμπορική εκμετάλλευση», γράφουν σε υπόμνημά τους απευθυνόμενοι στους ψυχολόγους που προσφέρουν τις ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες τους σε κολοσσούς της διαφήμισης. (Πρόσφατα, η σουηδική κυβέρνηση, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τα ανωτέρω, απαγόρευσε όλα τα εμπορικά τηλεοπτικά σποτ που απευθύνονται σε παιδιά κάτω των 12 ετών).
Το να πείσει η διαφημιστική αγορά τη βιομηχανία της διασκέδασης να μη χρησιμοποιεί πλέον βία (μέχρι να γίνει ένα παιδί 12 ετών, λένε οι έρευνες, έχει δει στην τηλεόραση το λιγότερο 8.000 δολοφονίες) ώστε να λαμβάνονται καθαρότερα τα δικά της μηνύματα, φαντάζει μάλλον δύσκολο. Το πιθανότερο είναι να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικότερα «όπλα» στην αναπάντεχη αυτή «μάχη» με ένα κομμάτι από την πελατεία της.
Ποια θα είναι αυτά; Ηδη, η αδόμητη διαδοχή από παρούσες στιγμές -που είναι η διαφήμιση- έχει καταστήσει το παρόν απόλυτο πλαίσιο αναφοράς για τα παιδιά. Από την άλλη, η βία, έχει επιτύχει την άκρα πανταχού παρουσία του συνταρακτικού… αλλού, μέσα στη άκρα ακινησία του εδώ. Ενα παιδί έγκλειστο στην πιο στενή ατομικιστική ιδιαιτερότητα με το μυαλό απογειωμένο σε κόσμους αιματηρούς. H ζωή του τείνει ήδη να γίνει σκλάβα των υλικών αναγκών και των ευφορικών κινδύνων. Γι’ αυτό, τείνει ήδη να υπάρχει μόνο εκείνο που μπορεί να «διαβαστεί» (όλη η κουλτούρα του κόσμου επεξεργασμένη βιομηχανικά σε πεπερασμένα προϊόντα).
Κάθε επιπρόσθετη ανταλλαγή του πραγματικού χρόνου με ένα μοντέλο προσομοίωσης θα θάψει ακόμη βαθύτερα εκείνον τον πυρήνα που φυλάει -σαν αμύγδαλο- ο καθένα μας μέσα του, κάτω από την επιφάνεια της υπνωτικής του καθήλωσης: την αιώνια αναζήτηση περισσότερης καλοσύνης, περισσότερου ελέους, περισσότερης αγάπης, περισσότερης ελευθερίας.