Στο γνωστό αξίωμα «τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, τα δε δυσκόλως εννοούμενα… αγνοούνται!» φαίνεται να καταφεύγει η κυβέρνηση, κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, με το Ασφαλιστικό. Αυτό το μείζον (και υπαρκτό, εδώ και 10ετίες…) πρόβλημα, που λίγο έλειψε να ρίξει την κυβέρνηση την περασμένη άνοιξη, έκανε το ΠΑΣΟΚ άνω κάτω, έβγαλε «σώψυχα» και αντιθέσεις στην επιφάνεια που κανείς δεν ομολογούσε ούτε στον… ψυχίατρό του, ανάγκασε τον Κώστα Σημίτη να πει δημόσια και με δραματικό τόνο πως κάποιοι στο κόμμα και την κυβέρνηση υπονομεύουν το έργο και τις προσπάθειές του, έδωσε στη Ν.Δ. μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πάρει για τα καλά «κεφάλι», πρόβαλε την εικόνα μιας κυβέρνησης που επιχείρησε κατ’ αρχήν να επιβάλει μια πολιτική σκληρού «ρεαλισμού» που βασιζόταν σε στοιχεία και μελέτες αμφίβολης αξίας και στη συνέχεια, προ της γενικής κατακραυγής και της πασιφανούς τάσης του… μισού ΠΑΣΟΚ να μη στηρίξει τις κυβερνητικές επιλογές, έκανε τις μηχανές «ανάποδα, πάση δυνάμει», ο πρωθυπουργός κατέφυγε σε ένα πρόωρο συνέδριο και έκτοτε «ενωμένοι» όλοι πασχίζουν να ανακάμψουν…
Σημειώναμε χθες την απορία μας, πώς και γιατί ενώ η κυβέρνηση, διά του αρμοδίου υπουργού και υφυπουργού με δηλώσεις και συνεντεύξεις τους, στην ουσία δημοσιοποιούσε τις προθέσεις της μέσα στον Φεβρουάριο να αρχίσει ο ουσιαστικός διάλογος για το Ασφαλιστικό, ξαφνικά ο κ. Θόδωρος Τσουκάτος και οι υπόλοιποι 44 κυβερνητικοί βουλευτές με κείμενό τους στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και τα συναρμόδια υπουργεία ζητούσαν «το άνοιγμα ουσιαστικού διαλόγου…» με την επισήμανση ότι ο λαός περιμένει προτάσεις/λύσεις για το μείζον αυτό κοινωνικό πρόβλημα…». Και υπογραμμίζαμε το ενδεχόμενο «ο κ. Τσουκάτος και η ομάδα των 45 να έχουν πληροφορίες πως αυτός ο διάλογος δεν πρόκειται να αρχίσει…» -ε, φαίνεται πως αυτό το «εκτός και αν…» βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην αλήθεια και την πραγματικότητα από ό,τι οι «διαβεβαιώσεις» των αρμοδίων ότι μέσα στον Φεβρουάριο θα αρχίσει ο διάλογος! Γι’ αυτό και υπήρξε η εντονότατη δυσφορία του πρωθυπουργού, σύμφωνα με τις πληροφορίες, από την «κίνηση των 45», για την οποία μάλιστα χθες ο κ. Σημίτης δήλωσε ότι «εξ αντικειμένου, λειτουργεί εις βάρος του ΠΑΣΟΚ…»! Μπορεί ως «κίνηση ομάδος» να δείχνει ότι δεν υπάρχει σύμπνοια και συνεννόηση στο κυβερνών Κίνημα και κάποιοι προσπαθούν να «ανοίξουν περπατησιά» για να εγγράψουν υποθήκες, αλλά γιατί «εξ αντικειμένου» μια πρόταση βουλευτών για την έναρξη ουσιαστικού διαλόγου σε ένα σίγουρα φλέγον πρόβλημα, που η ίδια η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι θα αρχίσει, «λειτουργεί εις βάρος» της;
Το Ασφαλιστικό συζητήθηκε χθες και στο υπουργικό συμβούλιο (όχι ως θέμα ημερησίας διατάξεως, αλλά προφανώς υπό το βάρος των εντυπώσεων εκ της κινήσεως των 45…) και όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός, είναι ένα από τα θέματα «που θα τα εξετάσουμε όταν είναι ώριμα να έρθουν στα κυβερνητικά όργανα, προκειμένου να επεξεργασθούμε λύσεις και να πάρουμε αποφάσεις».
Ο κ. Σημίτης είπε πως «είχε επανειλημμένες επαφές» με το υπουργείο Εργασίας και «επιδίωξή μας είναι να επιλύσουμε το πρόβλημα προσεγγίζοντάς το διαφορετικά απ’ ό,τι την προηγούμενη φορά, πάνω στις βασικές αρχές και κατευθύνσεις που έχουν αποφασισθεί ομόφωνα στο συνέδριο – αυτό όμως χρειάζεται χρόνο, δουλειά, νέους υπολογισμούς, νέες επαφές. Και ελπίζω μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα η όλη προετοιμασία να έχει ολοκληρωθεί έτσι ώστε να… αρχίσει ο διάλογος και με τους κοινωνικούς φορείς και μέσα στο Κίνημα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα…».
Τώρα, όλη αυτή η… περίτεχνη διατύπωση δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η βιασύνη και η πρεμούρα να λυθεί το Ασφαλιστικό (που πέρυσι η κυβέρνηση το ήθελε οπωσδήποτε λυμένο μέχρι τον… περασμένο Οκτώβριο, γιατί «δεν υπάρχουν περιθώρια και το σύστημα απειλείται με κατάρρευση»!), μάλλον δίνουν τη θέση τους σε μια κάπως «κομψή» παραπομπή στις ελληνικές καλένδες («όταν το θέμα θα είναι ώριμο να έρθει στα κυβερνητικά όργανα…») και σε μια διαχεόμενη εντύπωση ότι η λύση που θα δοθεί τελικά θα είναι λιγότερο «καίρια και αποφασιστική» απ’ όσο πρέσβευε η ίδια η κυβέρνηση πέρυσι, όταν μάλιστα πρόβαλλε το επιχείρημα ότι «οι κίνδυνοι από την κατάρρευση του Ασφαλιστικού για την κοινωνία είναι τόσο μεγάλοι που δεν επιτρέπουν υπολογισμούς πολιτικού κόστους…»;
Κοντεύει να περάσει ένας χρόνος από το περυσινό ναυάγιο της προσπάθειας επίλυσης του Ασφαλιστικού. Ολο αυτό το διάστημα παρήλθε άπρακτο, χωρίς τεχνοκρατική προετοιμασία των αρμόδιων υπηρεσιών (έστω σε συνεργασία με εκείνον τον βρετανικό οίκο που είχε αναλάβει να βγάλει την έκθεση η οποία είχε χαρακτηρισθεί τελικά «ανεπαρκής» ή με κάποιον άλλον εξειδικευμένο σε τέτοια ζητήματα οίκο, ξένο ή ελληνικό…), χωρίς εκσυγχρονισμό των δεδομένων πάνω στα οποία είχαν βασισθεί εκείνες οι παλιές προσεγγίσεις;
Ακόμη και αν δεχθει κανείς πως δεν ήταν ακριβείς οι προβλέψεις της κυβέρνησης ότι «αν δεν λυθεί άμεσα, το Ασφαλιστικό θα καταρρεύσει σε τρία χρόνια!» ή ότι είχαν δημοσιοποιηθεί «κινδυνολογικά» για να πεισθεί ο κόσμος και οι φορείς για το επείγον της ανάγκης επίλυσής του, αυτό δηλαδή τι σημαίνει, ότι έχουμε μπροστά μας… «άνετο» χρονικό διάστημα να μελετάμε, να προβληματιζόμαστε και να προετοιμαζόμαστε για NA αρχίσουμε κάποτε τον διάλογο; Και στο μεταξύ, η κατάσταση δεν θα επιβαρύνεται;
Βεβαίως, «όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι…». Και ταυτόχρονα, οι συγκυρίες και τα διάφορα προβλήματα που πιέζουν σήμερα την κυβέρνηση (οικονομία, ολυμπιακές υπερβάσεις και καθυστερήσεις, ματαίωση της πολυδιαφημισμένης -κακώς…- συγχώνευσης των δύο ελληνικών τραπεζικών κολοσσών, μέτωπα φλέγοντα στη δημόσια παιδεία και υγεία, κίνδυνοι νέων αγροτικών κινητοποιήσεων…) λογικό είναι να δημιουργούν τη διάθεση να μην… επιβαρυνθεί ακόμη περισσότερο το κλίμα, με λύσεις σε ένα πρόβλημα ήδη ιδιαίτερα φορτισμένο και… «με παρελθόν», λύσεις που έτσι κι αλλιώς σε καμιά περίπτωση δεν προβλέπεται, και από τους πλέον αισιόδοξους, να είναι ανώδυνες. Αλλά αυτοί οι υπολογισμοί για πόσο μπορούν (και πόσο το αντέχει η αντικειμενική κατάσταση τους Ασφαλιστικού…) να αναβάλλουν επί της ουσίας την αναγκαστική απόφαση μιας κυβέρνησης να πιάσει στα χέρια της την… «καυτή πατάτα»;
Ακατανόητη
προσχηματολογία…
Μπορεί να μην το ‘παν ευθέως στον «Αθήνα 2004», αλλά η αίσθηση που είχε δημιουργηθεί («θα υπάρξουν εξελίξεις, που θα τις πληροφορηθείτε σύντομα…», είχε πει η κ. Αγγελοπούλου), μετά τον σάλο που ακολούθησε την εκ μέρους του κ. Καραμανλή αποκάλυψη εγγράφου της αρμόδιας διεύθυνσης ολυμπιακών έργων της οργανωτικής επιτροπής για καθυστερήσεις, ήταν ότι κάποια στελέχη θα τιμωρηθούν και ίσως θα απομακρυνθούν γι’ αυτήν τη «διαρροή». Και έτσι, απολύτως λογικό και βάσιμο ήταν να γράψουν οι εφημερίδες ότι τα τρία στελέχη που επαύθησαν στον «2004» (έστω και διά της μεθόδου της… αποδοχής των παραιτήσεών τους, πριν ακόμη αυτές υποβληθούν!) ήταν τα υπεύθυνα της διαρροής ή έστω τα θύματά της…
Είναι έτσι; Ή μήπως… ευκαιρίας δοθείσης προχώρησαν κάποιες απομακρύνσεις στελεχών από την εταιρεία, για άλλους λόγους (επάρκειας, απόδοσης, εναρμόνισης στο γενικό πνεύμα κ.λπ.), και πιθανότατα θα ακολουθήσουν και άλλες; Αλλα προς τι το… πρόσχημα; Μια εταιρεία έχει κάθε δικαίωμα να σταματά τη συνεργασία με στελέχη της (αρκεί να προσέχει με ποια θα τα αντικαταστήσει, γιατί στην πιάτσα ακούγονται ονόματα που θα πυροδοτήσουν αντιδράσεις και νέο κύκλο… διαπλοκολογίας!) στην πορεία υλοποίησης του έργου που έχει -και δη τόσο δεσμευτικά από απόψεως χρόνου!- αναλάβει…
Και, δηλαδή, τι πάει να πει «τιμωρώ κάποιους για τη διαρροή» (έστω και αν δεν ελέχθη τόσο ξεκάθαρα…), διαρροή τίνος πράγματος και προς ποίον; Το συγκεκριμένο έγγραφο που επικαλέσθηκε στη Βουλή ο πρόεδρος της Ν.Δ. το είχε λάβει στα χέρια της η κυβέρνηση και το κόμμα της Ν.Δ. (κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, και όχι… κόμμα σε παρανομία!), που μπορούσε κάλλιστα να ζητήσει επισήμως να λάβει γνώσιν του περιεχομένου του – άσε δηλαδή (όχι πως εννοούμε τέτοια τεχνάσματα…) που το συγκεκριμένο έγγραφο θα μπορούσε να έχει «κάπως» διαρρεύσει σε μια ή περισσότερες εφημερίδες, να ‘χει δημοσιευθεί τη συγκεκριμένη ημέρα και να το επικαλείτο χωρίς «αποκαλύψεις» ο κ. Καραμανλής κατά την ομιλία του στη Βουλή. Πολλές και… ανούσιες προσχηματολογικές καντρίλιες γίνονται – και φοβούμεθα ότι στην «ταμπακέρα» δεν δίνει κανείς τη σημασία που πρέπει!