ΟΘ. Τσουκάτος έχει αποδειχθεί ιδιαιτέρως ικανός να οργανώνει τη διάχυτη δυσαρέσκεια της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και να τη διοχετεύει σε πολιτικές κινήσεις, οι οποίες, χωρίς να στρέφονται ευθέως εναντίον της κυβέρνησης, τη φέρνουν σε δυσχερή θέση. Προ καιρού ήταν η πρωτοβουλία για την κατοχύρωση του ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος. Τώρα, ήταν η πρωτοβουλία των «45» να καταθέσουν πρόταση διαλόγου για το Ασφαλιστικό.
Το μέγαρο Μαξίμου δεν έκρυψε την οργή του και φρόντισε να απαντήσει με δραματικούς τόνους, προσδίδοντας εμμέσως στην πρωτοβουλία διαστάσεις ανταρσίας. Δεν είναι καθόλου σίγουρο, όμως, ότι μ’ αυτόν τον χειρισμό κατατρόπωσε τους αμφισβητίες και εξοβέλισε την εσωστρέφεια. Ολα δείχνουν ότι έφερε το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Λόγω της πρωθυπουργικής αντίδρασης, η πρωτοβουλία των «45» απέκτησε μεγαλύτερο ειδικό πολιτικό βάρος και ενίσχυσε τις αρνητικές εντυπώσεις.
Η αλήθεια είναι ότι το 2002 άρχισε άσχημα για τον K. Σημίτη. Πριν προλάβει να συνέλθει από το πολιτικό κόστος του ναυαγίου της συγχώνευσης Εθνικής – Alpha, ήλθε η παραίτηση του υφυπουργού Εξωτερικών I. Ζαφειρόπουλου και πριν κοπάσει ο θόρυβος απ’ αυτήν εκδηλώθηκε η κίνηση των «45». Κι όλα αυτά με υπόκρουση την συνεχιζόμενη εκδήλωση δυσφορίας εκ μέρους στελεχών για την γραμμή του «σκληρού ροκ». O K. Λαλιώτης δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και αντιδρά συχνά με ένταση. Μέχρι στιγμής, ο πρωθυπουργός τον στηρίζει, αλλά πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι στο Μέγαρο Μαξίμου δυσανασχετούν ολοένα και περισσότερο μαζί του.
Το σημαντικότερο πρόβλημα του K. Σημίτη είναι, όμως, ότι το μεταρρυθμιστικό πνεύμα έχει ατροφήσει. Είναι ελάχιστοι οι τομείς, στους οποίους καταβάλλεται προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα και να προωθηθούν λύσεις σε χρόνια προβλήματα. O Αλ. Παπαδόπουλος έδινε για πολύ καιρό μόνος του τη μάχη για την μεταρρύθμιση του ΕΣΥ. Είναι κοινό μυστικό ότι οι πανεπιστημιακοί ιατροί αρνήθηκαν σθεναρά να προσαρμοσθούν στο νέο καθεστώς, μεταξύ των άλλων και γιατί ενθαρρύνθηκαν από την ανοχή ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων. Μόνο τώρα, που ο κόμπος έφθασε στο χτένι, ακούσθηκε δυνατά η φωνή της κυβέρνησης.
Ο πρωθυπουργός φοβάται ότι οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του στήνουν σκηνικό κρίσης. Αυτό, όμως, που περισσότερο τον απειλεί δεν είναι ο σπασμός μιας κρίσης, αλλά το αργό βύθισμα στο πολιτικό τέλμα. Οσο η κυβέρνηση θα διολισθαίνει σταθερά προς την χαλαρότητα και τη γραμμή της ήσσονος αντιστάσεως, τόσο η ρητορική του Κώστα Σημίτη θα χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα.