H άσκηση ποινικής διώξεως κατά του κ. Σωκρ. Κόκκαλη και κυρίως οι βαρύτατες κατηγορίες που του απηύθυνε ο εισαγγελεύς Πρωτοδικών, αναπόφευκτα θα έχει σημαντικότατες οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις, λόγω του επιχειρηματικού εύρους του ομίλου, αλλά και των ποικίλων διασυνδέσεων του υφισταμένου τη δίωξη.
Κατ’ αρχάς, σκόπιμο είναι να επισημανθεί ότι στο μέτρο που ευσταθούν, εν όλω ή εν μέρει, οι βαρύτατες κατηγορίες, ούτε η Δικαιοσύνη, αλλά ούτε οι πολιτικοί μας φορείς ήταν δυνατόν να αδρανήσουν, «αναλογιζόμενοι» τις οποιεσδήποτε οικονομικές ή άλλες συνέπειες. Επισημαίνεται τούτο, διότι αμέσως μετά την άσκηση της ποινικής διώξεως τόσο ο ενδιαφερόμενος, όσο και ορισμένα MME υιοθέτησαν ως υπερασπιστική γραμμή την προστασία των 12.000 εργαζομένων του ομίλου, το μέγεθος των δραστηριοτήτων του στο εσωτερικό και το εξωτερικό, ακόμη και τον «θιγόμενο» κόσμο του Ολυμπιακού. (Είναι περιττό να υπογραμμισθεί ότι η υιοθέτηση τέτοιων υπερασπιστικών επιχειρημάτων θα κατέλυε κάθε έννοια Κράτους Δικαίου).
Συνεπώς, εν όψει των πιθανών οικονομικών και κοινωνικών επιπτώσεων ούτε η Δικαιοσύνη ούτε οι πολιτικοί μας φορείς ήταν επιτρεπτό να ορρωδήσουν? πολύ περισσότερο αφού, κατά την κατηγορία, η αυτοκρατορία του κ. Κόκκαλη θεμελιώθηκε και οικοδομήθηκε με κακουργηματικά υλικά.
Η παράλληλη αναφορά Δικαιοσύνης και πολιτικών φορέων ως προς την εξέλιξη της υποθέσεως, δεν είναι τυχαία. Βεβαίως τον κύριο λόγο στη φάση αυτή έχουν οι δικαστικές αρχές, οι οποίες, κατά τις δηλώσεις όλων των κομμάτων μας, οφείλουν να προχωρήσουν απερίσπαστες στο έργο τους. Πόσο, όμως, απερίσπαστη μπορεί να παραμείνει η Δικαιοσύνη, αν η υπόθεση ριφθεί στη χοάνη μιας οξύτατης πολιτικής διαμάχης, προκαλώντας, ενδεχομένως, και «απρόβλεπτες» εξελίξεις, όπως πρόωρες εκλογές;
Ούτε το παραπάνω ερώτημα είναι τυχαίο και θεωρητικό. Ηδη ορισμένοι εξωκομματικοί παράγοντες «εκτιμούν» ότι, λόγω της σημασίας της, η δίωξη Κόκκαλη «πιθανότατα» θα οδηγήσει σε πρόωρη αναμέτρηση. Την ίδια «εκτίμηση» υιοθετεί και ομάδα βουλευτών, διακομματικής -περιέργως- συνθέσεως. Ποιος, όμως, θα είχε συμφέρον να προκαλέσει πρόωρες εκλογές; Οχι, βεβαίως, η κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την υπόθεση Κόκκαλη, αποποιούμενη κάθε ευθύνης. Αλλά και η Ν.Δ. έχει κάθε λόγο να μην εμφανισθεί με τη Δικαιοσύνη ως συγκατήγορος, πολιτικοποιώντας την υπόθεση, κατά το προηγούμενο Κοσκωτά, το οποίο μακροπροθέσμως ζημίωσε όχι μόνον την ίδια, αλλά και τη χώρα. Είτε λόγω αμηχανίας, είτε προσμετρώντας τις αναμενόμενες επιπτώσεις και τα δύο μεγάλα κόμματα τηρούν, έως τώρα, συνετή στάση. Το γεγονός δε αυτό συνδυάζεται και με την πρόσφατη, επίσης ταυτόσημη, αντίδραση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., που θεώρησαν την αήθη επίθεση κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας ως απόπειρα αποσταθεροποιήσεως του πολιτικού μας συστήματος.
Με τα παραπάνω δεδομένα αυτοί που πιθανολογούν πρόωρες εκλογές, με μοχλό την υπόθεση Κόκκαλη, δεν προβλέπουν, αλλά μάλλον προσβλέπουν σε μια τέτοια εξέλιξη. Προφανώς πιστεύουν ότι αν εμφανισθούν πολιτικοί κατήγοροι, σίγουρα θα βρεθούν και πολιτικοί υπερασπιστές. Προσδοκούν, έτσι, ότι μια συγκρουσιακή πολιτικοποίηση της εισαγγελικής διώξεως θα συντείνει κατά πολύ στην αποποινικοποίησή της. Αν, μάλιστα, η οξύτατη αντιπαράθεση, με αλληλοκαταγγελίες ή αποκαλύψεις για πολιτικά ερείσματα και διαπλοκές, οδηγήσει και σε πρόωρες εκλογές, είναι σχεδόν βέβαιον ότι ο πραγματικός νικητής δεν θα αναδειχθεί από τις κάλπες. Θα είναι οι δυνάμεις που απεργάζονται τον ευτελισμό και την αποδυνάμωση του πολιτικού μας συστήματος, έχοντας ως κίνητρο και στόχο την απόλυτη επικυριαρχία των ανόμων συμφερόντων τους.
Αυτήν τη βαθιά τομή, ποιος θα τολμήσει, και με ποιους όρους, να την κάνει; Κι εδώ δεν μιλάμε για πρωτοβουλία που οφείλει να αναλάβει μόνο το κυβερνών Κίνημα. Γιατί το ζιζάνιο της διαπλοκής αφέθηκε να αναπτυχθεί εδώ και πολύ καιρό και μέσα από διακομματικές διαδικασίες, άσχετα με το ποιο κόμμα βρισκόταν στην εξουσία! Δεν είναι, άλλωστε, μυστικό πως για μια (τουλάχιστον…) συγκεκριμένη περίπτωση μονοπωλιακής ανάπτυξης επιχειρηματικής δράσεως που «προνομιακά» νέμεται τομέα χρυσοφόρο των κρατικών προμηθειών, τις τηλεπικοινωνίες, ο «σπόρος» έπεσε επί… οικουμενικής κυβέρνησης, και εν αγνοία (όπως ο ίδιος έχει πει!) του τότε οικουμενικού πρωθυπουργού κ. Ζολώτα, αφού για τη «διευθέτηση» είχαν συμφωνήσει οι ηγεσίες των τριών (και μόνον, τότε…) κομμάτων που αποτελούσαν και στήριζαν το οικουμενικό σχήμα!