Το πρόσφατο δραματικό γεγονός της δολοφονίας, από τρομοκράτες, του συμβούλου της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι για τα εργασιακά Μάρκο Μπιάτζι, αλλά και η ογκώδης διαδήλωση των συνδικάτων, ανέδειξαν στην Ευρώπη μία πτυχή της πολιτικής του Ιταλού πρωθυπουργού, που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Αφορά εργασιακά και συνταξιοδοτικό, τα δύο πολιτικά «αγκάθια», τα οποία θα καθορίσουν εν πολλοίς την πορεία της E.E. τα επόμενα χρόνια, αλλά και την εν εξελίξει κεντροδεξιά στροφή των «15».
Συνοπτικά το μοντέλο Μπερλουσκόνι επιταχύνει τις διαδικασίες απελευθέρωσης στην αγορά εργασίας, κινείται στην κατεύθυνση, που επιθυμούν οι εργοδότες και έχει ένα «άρωμα» αμερικανικών συνθηκών. Προβλέπει, μεταξύ άλλων, την απλοποίηση της διαδικασίας απολύσεων, επιτρέπει την «ενοικίαση» εργαζομένων, διευκολύνει την αλλαγή έδρας της εταιρείας, καταργεί το δικαίωμα της επιστροφής από «παρτ-τάιμ» σε πλήρες ωράριο για όσους εργαζομένους θα το επιθυμούσαν. Ταυτόχρονα υιοθετεί ριζικές αλλαγές στο συνταξιοδοτικό, με κύριο άξονα την αύξηση έως το 2010 κατά πέντε χρόνια όλων των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, με παράλληλη μείωση του συντάξιμου μισθού.
Με αυτές τις πολιτικές, ιδιαίτερα μάλιστα αν καταφέρει να τις υλοποιήσει, ο Μπερλουσκόνι επιχειρεί να μπει στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών συντηρητικών κομμάτων, δίνοντας σαφές στίγμα για το πώς πρέπει να κινηθούν οι «15» στο μέλλον, αν θέλουν να διασφαλίσουν τις υπάρχουσες και να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Οι πρώτοι που αντέδρασαν, φυσικά, είναι οι Ιταλοί εργαζόμενοι, οι οποίοι μέσω των συνδικάτων, βγήκαν στο δρόμο σε μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών και όπως όλα δείχνουν η εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας τείνει να γίνει ριζοσπαστικότερη.
Ομως το μοντέλο Μπερλουσκόνι για εργασιακό-ασφαλιστικό, ξεπερνά κατά πολύ τα σύνορα της Ιταλίας. H Ευρώπη εμφανίζει σαφή τάση στροφής προς τα κεντροδεξιά, που μπορεί ενδεχομένως να επιβεβαιωθεί μετά τις εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία. Ομως μέχρι τώρα οι συντηρητικοί παρ’ όλο που υπαινίσσονται μέτρα τύπου Μπερλουσκόνι δεν έχουν σαφή πρόταση. O Αθνάρ μάλιστα στην Ισπανία, μάλλον κινείται πιο κοντά στις πολιτικές των Σοσιαλδημοκρατών.
Αν, λοιπόν, ο Μπερλουσκόνι δώσει το στίγμα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς στο κρίσιμο αυτό ζήτημα, τότε η ζημιά μπορεί να είναι πολλαπλή. Διότι μπορεί μεν οι κοινωνίες να είναι ώριμες ώστε να δεχθούν να κινηθεί η οικονομία σε πιο φιλελεύθερη κατεύθυνση, όμως αν οι χειρισμοί είναι ακραίοι, το κλίμα γρήγορα και εύκολα μπορεί να ανατραπεί. O δε Μπερλουσκόνι, έχει ήδη παραιτηθεί μία φορά, επιχειρώντας παρόμοια προσέγγιση. Αυτές οι εξελίξεις δεν είναι καθόλου άσχετες και με τα δικά μας, καθώς η Ν.Δ., η οποία κερδίζει συνεχώς έδαφος, έναντι του κουρασμένου ΠΑΣΟΚ, δεν έχει δείξει διάθεση να τοποθετηθεί σαφώς στο ζήτημα, με αποτέλεσμα οι επιρροές και οι εξελίξεις στην Ευρώπη να μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν, απ’ όσους θα ήθελαν να ανακόψουν αυτή την πορεία.
Στην ίδια όμως τη Μεγάλη Βρετανία υψώθηκε μία αυστηρή φωνή, «η φωνή της αγγλικής συνείδησης», που καταδίκασε τη συμπεριφορά αυτήν προς τους Αφγανούς: «Θυμηθείτε πως η ιερότητα της ζωής στα ορεινά χωριά του Αφγανιστάν, μέσα στα χιόνια του χειμώνα, είναι εξίσου απαραβίαστη στα μάτια του Παντοδύναμου Θεού με τη δική σας». Ηταν η φωνή ενός ανθρώπου που ήθελε η πολιτική να σέβεται και να ακολουθεί κάποιους ηθικούς κανόνες και για τον οποίο η θρησκευτική πίστη ήταν κάτι περισσότερο από έναν χρήσιμο εξωτερικό τύπο. Μιλούσε δε έτσι, απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους του, στη διάρκεια προεκλογικής εκστρατείας. O άνθρωπος αυτός ήταν ο Γουλιέλμος Εβαρτ Γλάδστων. Και είναι προς τιμήν των Βρετανών εκλογέων της εποχής, ενδιαφέρον δε φαινόμενο διά πολιτική ανάλυση, το ότι τελικά του επέτρεψαν να γίνει πρωθυπουργός και να συντελέσει στον τερματισμό του πολέμου στο Αφγανιστάν.