Το μόνο του προτέρημα ήταν ότι μιλούσε ωραία. Κατά τα άλλα, φρίκη. Ηταν αλκοολικός, δυσάρεστος και γκρινιάρης. Χώρια που ήταν άσχημος σε βαθμό δυσμορφίας. Επίσης, ήταν πολιτικά ασταθής. Πρωτοεξελέγη βουλευτής των Συντηρητικών, αλλά, σύντομα βρέθηκε βουλευτής των Φιλελεύθερων. Ηταν και νεποτιστής, γιος πολιτικού, του αρχηγού των Συντηρητικών. Οταν του δόθηκε η μεγάλη ευκαιρία έκανε την καταστροφή της Καλλίπολης και τον έδιωξαν ως ακατάλληλο. Αλλά δεν έβαλε μυαλό. Παρέμεινε «γεράκι». Ευτυχώς για όλους μας (ή μήπως όχι;) αγνόησε πλήρως τους «ειρηνόφιλους» της εποχής του, όταν, δύο δεκαετίες αργότερα πάλεψε λυσσαλέα έναντι του γοητευτικότερου «πολιτικώς ορθού» φιλειρηνιστή αντιπάλου του για να ρίξει την Αγγλία στον πόλεμο. Τελικά, «πήρε στην πλάτη του» τον ελεύθερο κόσμο, σέρνοντας τον με το ζόρι να παλέψει τον ολοκληρωτισμό. Αυτός ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, που «θεώθηκε» επειδή νίκησε. Κι αν είχε χάσει;
Σήμερα, τη θέση της Αγγλίας μεταξύ των δυνάμεων του ελεύθερου κόσμου κατέχουν οι ΗΠΑ. O ηγέτης τους είναι κι αυτός «γεράκι». Βεβαίως, τα δίκτυα των Μπιν Λάντεν δεν είναι η Γερμανία του Χίτλερ. Ομως, ακριβώς το αντίστοιχο έλεγαν πολλοί και για τον Χίτλερ του 1932, χώρια που για τις χιλιάδες των νεκρών των Δίδυμων Πύργων, ποια είναι η διαφορά
Ο Τζορτζ Μπους δεν έχει καν το χάρισμα να μιλάει ωραία. Δεν είναι δύσμορφος, αλλά δεν έχει τίποτε από τη γοητεία του προκατόχου του. Ο,τι στραβό κάνει είναι δικό του έργο. Ο,τι «καλό» κάνει, είναι δουλειά του πατέρα του. Πήγε και τα ‘βαλε με τους φτωχούς τους Ταλιμπάν χωρίς αποδείξεις. Ολοι περίμεναν ότι θα «βγάλει τα εξάσφαιρα» από την πρώτη μέρα. Τότε, ήταν πολεμοκάπηλος. Οταν καθυστέρησε έναν μήνα, τότε, ήταν φοβητσιάρης. Βέβαια, έχει και δύο πολύ σοβαρούς μαύρους στο επιτελείο του. Τον Πάουελ και την Ράις – άνθρωποι του πατέρα γαρ. Μέχρι να εκλεγεί, ήταν «άσχετος» με τη διεθνή πολιτική. Αλλά μόλις έναν μήνα μετά την εκλογή του προωθούσε την «κάθετη αμερικανική ολοκλήρωση». E, κι αυτή ιδέα του πατέρα. Αφήστε που, τελικά, ίσως και «να ξέρει κάτι» για το χτύπημα στη Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον. Γιατί, λένε, τι άλλο ήθελε η Αμερική από λίγες χιλιάδες νεκρούς στην καρδία της για να βρει άλλοθι να μας κάνει για πάντα τον παγκόσμιο σερίφη;
Αυτές τις γραφικότητες τις ακούμε και τις διαβάζουμε κάθε μέρα από «έγκυρους αναλυτές», που αν η Ελλάδα άκουγε τις «συμβουλές» τους λ.χ. στο Κουρδικό, ή παλαιότερα στο NATO και την EOK, σήμερα θα την κλαίγαμε. Τις ακούμε και από έγκυρα φωτομοντέλα, ή τραγουδιστές που φτιάχνουν κλίμα. Εις βάρος της χώρας μας βέβαια. Ας μην τους αφήσουμε!