Σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία αυτές τις ημέρες κάνει πάταγο -σε απήχηση, αλλά και πωλήσεις- το βιβλίο του Γάλλου Τιερί Μεϊσάν «H τρομακτική απάτη». Με το πόνημά του αυτό ο συγγραφεύς, ούτε πολύ ούτε λίγο, διαψεύδει, ως οφθαλμαπάτη, το τρομοκρατικό γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου. O κ. Μεϊσάν ισχυρίζεται ότι όλα όσα είδε, διάβασε και αντελήφθη η ανθρωπότητα ήταν σκηνοθετημένα από την αμερικανική κυβέρνηση, προκειμένου να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη. Διατείνεται ότι οι δηλώσεις των αυτοπτών μαρτύρων ήταν αντικρουόμενες και ότι δεν υπάρχουν πειστικές φωτογραφίες από την πρόσκρουση των αεροσκαφών στους Δίδυμους Πύργους και κυρίως στο Πεντάγωνο.
Το ότι η θεωρία του κ. Μεϊσάν είναι παρανοϊκή δεν υπάρχει αμφιβολία. Εκείνο όμως που πρέπει να εξετασθεί είναι με ποια λογική το βιβλίο του γίνεται ανάρπαστο. O ομοεθνής του κοινωνιολόγος κ. Πιερ Λαγκράνζ υποστηρίζει ότι η «θεωρία Μεϊσάν» έχει τόσο μεγάλη απήχηση στο γαλλικό κοινό, διότι ακόμη και σήμερα τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου είναι δύσκολο να γίνουν πιστευτά.
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τον συγγραφέα, αλλά μια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης, η οποία αντιδρά εξίσου ψυχοπαθολογικά, αρνούμενη να αποδεχθεί μια εφιαλτική πραγματικότητα. Οι πολυπληθείς αναγνώστες της «θεωρίας Μεϊσάν» αγοράζουν το βιβλίο όχι βεβαίως από ενδιαφέρον ή περιέργεια για μια παράλογη εκδοχή, αλλά περισσότερο σαν αντίδοτο του συγκλονισμού και της αγωνίας που τους προκάλεσε το γεγονός. Επιζητούν την ψευδαίσθηση ότι όλα όσα είδαν και αυταπόδεικτα συνέβησαν εκείνο το πρωινό του περασμένου Σεπτεμβρίου, ήταν μια πλασματική πραγματικότητα. Συμπεριφέρονται όπως περίπου όλοι μας, όταν ξυπνούμε τη νύχτα με έναν εφιάλτη και προσπαθούμε να τον αποδιώξουμε αμέσως, επιστρέφοντας στην εφησυχαστική πραγματικότητα. Οι αναγνώστες του κ. Μεϊσάν αντιδρούν και ενεργούν ανάλογα, αλλά αντίθετα. Βιώνοντας μια αγωνιώδη εγρήγορση πασχίζουν να καταφύγουν σε μια ήρεμη και απατηλή φαντασίωση.
Ο όρος εικονική πραγματικότητα γεννήθηκε στην εποχή μας κυρίως ως δυνατότητα της σύγχρονης τεχνολογίας να αναβιώνει οπτικοακουστικώς το παρελθόν και να αναπαριστά, εξίσου πειστικά, το μέλλον. Αλίμονο αν ο όρος αυτός συμπεριλάβει και μια καινοφανή τάση του σύγχρονου ανθρώπου να καταφεύγει στην ψευδαίσθηση και στην αυταπάτη, αρνούμενος να αντιμετωπίσει -και κυρίως να καταπολεμήσει- ένα ζοφερό, πράγματι, παρόν…