«Πανίσχυρο το ευρώ. Ενα προς ένα η ισοτιμία με το δολάριο» θριαμβολογούν τα κανάλια, προπάντων τα κρατικά, που υποθέτουν ότι ακόμη κι αυτό είναι μια επιτυχία της κυβέρνησης, οπότε θα ήταν άδικο να μην της την αναγνωρίσουν. Μα ναι. Πανίσχυρο το ευρώ… Το διαπιστώνουμε εύκολα και στην πιο απλή συναλλαγή μας. Γιατί, μετά τη θριαμβευτική είσοδο του ευρωπαϊκού νομίσματος, όλα τραβήξανε την ανηφόρα, αλλά χωρίς σημαίες και χωρίς ταμπούρλα. Σιωπηρά, για να μην αφυπνιστούν και οι των υπουργείων, κανένα προϊόν δεν κράτησε σταθερή την τιμή του, κι εκείνες οι «φιλολαϊκές» δεσμεύσεις για προς τα κάτω στρογγυλοποιήσεις αποδείχθηκαν τόσο «κάθετες» όσο κι ο πύργος της Πίζας.
Τον καιρό της δραχμής, οι καπνοβιομηχανίες θα το σκέφτονταν πολύ να αυξήσουν την τιμή του πακέτου τους κατά ένα πενηντάρικο, γιατί ακόμη και οι στυγνότεροι οικονομισάριοι θα καταλάβαιναν ότι με τέτοιο «πέταγμα» θα ενοχλούσαν το δημόσιο καπνιστικό αίσθημα. Με το ευρώ, όμως, τα πράγματα απλουστεύτηκαν, και οι οποιεσδήποτε «ενοχές» στρογγυλοποιήθηκαν, δηλαδή αμβλύνθηκαν. Και καταβάλλουμε αγόγγυστα ένα αδρό «πρόστιμο» για την καπνιστική μας έξη – όπως το καταβάλλουμε για το μπουκαλάκι το νερό, για τα κολοκυθάκια και το ηλεκτρικό, για τα ροδάκινα που μοιάζουν με ροδάκινα αλλά δεν είναι, για την μπίρα, τις ασπιρίνες αλλά και τις εφημερίδες, που επίσης αύξησαν την τιμή τους δίχως τυμπανοκρουσίες. Ανάλογο ευρωπρόστιμο καταβάλλουμε στα διόδια, στο καφενείο, στο βενζινάδικο, στην ταβέρνα, στον κινηματογράφο, στο γήπεδο…
Βρεθήκαμε λοιπόν να πληρώνουμε σε ευρώ, σε «σκληρό νόμισμα», και να υπολογίζουμε κατά νουν σε αρχαίες δραχμές, εν όσω αναμένουμε μάταια να μας δώσουν τα «ψιλά» ρέστα, το μονόλεπτο και το δίλεπτο που ήδη εξαφανίστηκαν. Πολλαπλασιάζουμε χονδρικώς με το τρία και προσθέτουμε τρία μηδενικά (τους ηλεκτρονικούς μετατροπείς τους παρατήσαμε μετά το πρώτο δίμηνο, όπως άλλωστε και τα ειδικά πορτοφολάκια και τις κερματοθήκες), αλλά κάνουμε λάθος? ένα λάθος πολύ πιο μεγάλο από το 0,4 που αφήνουμε έξω από τους στρογγυλοποιητικούς λογαριασμούς μας. Γιατί αυτό το μη πολλαπλασιαζόμενο 0,4 δημιουργεί μια ψευδή σχέση με την πραγματική τιμή κάθε προϊόντος, αλλά και με την πραγματική αξία του νομίσματος. Μία επίσης ψευδής αντίληψη οικονομικής άνεσης οφείλεται στο γεγονός ότι αυτό το ανυπόληπτο στο βλέμμα και στην αφή νομισματάκι, πιο μικρό κι από δίφραγκο, αξίζει 340 δραχμές. Μέσα μας, λοιπόν, εκεί που αποφασίζονται οι στάσεις και οι συμπεριφορές, φαίνεται πως το ευρώ δεν τις αξίζει όντως αυτές τις 340 δραχμές – γι’ αυτό και γίναμε σκορποχέρηδες χωρίς να το καταλάβουμε, αλλά και χωρίς καν να μπορούμε, επί του παρόντος, να το ελέγξουμε, μιας κι έχουμε και την έγνοια να μη φανούμε τσιγκούνηδες.