Δεν πιστεύω να υπάρχει ούτε ένας Ελληνας που να μην αισθάνθηκε ανακούφιση από την εξάρθρωση ή το ισχυρό πλήγμα που δέχθηκε η «17N». Είναι ανόητος και κυνικός ο συντάκτης της τελευταίας προκήρυξης που μας καλεί να βάλουμε στη ζυγαριά και να συγκρίνουμε τους θανάτους από τροχαία ατυχήματα με τα θύματα της τρομοκρατίας, επιδιώκοντας προφανώς την… κατανόηση και την ανοχή μας για τα δεύτερα. Δεν αναγνωρίζουμε σε κανέναν, άτομο, οργάνωση ούτε καν στο κράτος, το δικαίωμα να αποφασίζει, αυθαίρετα ή «νόμιμα» και να αφαιρεί ζωή ανθρώπου, για οποιονδήποτε λόγο, «ηθικό ή ανήθικο». Να επιλέγει με δικά του σκοτεινά και ύποπτα κριτήρια στόχους και να δολοφονεί ή να ληστεύει.
Από εδώ αρχίζει ο σεβασμός και η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και της Δημοκρατίας, του τρόπου τον οποίο επιλέξαμε, και συνεχώς επιβεβαιώνουμε την επιλογή, για να συμβιώσουμε και να αγωνισθούμε. Αυτό το νόημα είχε και η αντιδικτατορική πάλη και ασφαλώς δεν είμαστε διατεθειμένοι να την παραχωρήσουμε σε κανένα ως ιδεολογικό άλλοθι εγκληματικής αυθαιρεσίας. H ανθρώπινη ζωή είναι το πρώτο δικαίωμα, προστατεύεται από τη νομοθεσία μας και κατοχυρώνεται με θεσμούς που ορίζουν πως, όταν απαιτείται, λαμβάνονται αποφάσεις γι’ αυτήν.
Η ίδια όμως αρχή επιβάλλει σεβασμό και προστασία των δικαιωμάτων και δικονομικών εγγυήσεων του κατηγορουμένου. Είναι στρεβλωτική και εξαιρετικά επικίνδυνη η άποψη που συχνά διαλαλείται από τηλεοράσεως ότι η καταπάτηση του δικαιώματος στη ζωή με δολοφονίες δικαιολογεί και αντισταθμίζει τις, έστω και ελαφρές, παραβιάσεις των δικαιωμάτων και των δικονομικών εγγυήσεων του κατηγορουμένου. Οι αστυνομικές Αρχές που κυρίως χειρίζονται το προανακριτικό στάδιο έχουν εξαιρετικό βεβαρημένο παρελθόν για τις μεθόδους που άλλοτε έχουν εφαρμόσει, για την υποταγή τους σε μονόπλευρες πολιτικές επιλογές, αλλά ενίοτε και για την ανεξέλεγκτη αυτονόμησή τους. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να επαίρεται η προανάκριση για τη «μεγάλη επιτυχία» ο ένας κατηγορούμενος σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης και χωρίς δικηγόρο, να αποκαλύπτει και να «καρφώνει» τον άλλον και να «ομολογεί». H εντύπωση που επικρατεί είναι ότι αυτή τη φορά τουλάχιστον η αστυνομία έκανε τόσο καλά τη δουλειά της ώστε δεν είχε ανάγκη «καρφωμάτων» και «ομολογιών».
Συμβαίνουν, όμως, αυτές τις ημέρες και μερικά άλλα παρατράγουδα. Είναι πρώτον οι λεγόμενες διαρροές πληροφοριών. (Επί τη ευκαιρία θα παρακαλούσα θερμά τους τηλεπαρουσιαστές και τις τηλεπαρουσιάστριες να ανοίξουν μια γραμματική και να μάθουν επιτέλους ότι το ρήμα «διαρρέω» είναι αμετάβατο, η ενέργειά του δεν μεταβαίνει σε κάποιο αντικείμενο, μένει μέσα στο υποκείμενο.) Κατηγορούμε τον Τύπο και κυρίως την τηλεόραση ότι αναλίσκονται σε διάφορα «σενάρια», στα οποία μάλιστα εμπλέκουν αυθαιρέτως και ανύποπτους πολίτες. Ολα όμως αυτά τα «σενάρια» στηρίζονται σε πληροφορίες ή «πληροφορίες», τις οποίες διοχετεύουν οι αστυνομικές και δικαστικές Αρχές. Αν το κάνουν από επιπολαιότητα, μικρό το κακό. Δεν μπορούμε όμως να αποφύγουμε την υποψία ότι αυτές οι «διαρροές» εξυπηρετούν σκοτεινές σκοπιμότητες και αποτελούν μέρος ασφαλίτικων μεθόδων, μεταβάλλοντας μερικούς δημοσιογράφους σε «βαποράκια».
Να σημειώσουμε επίσης ως παρατράγουδο (και όχι τελευταίο) την προκλητική και τόσο θεατρική (προκαλεί θυμηδία) επίδειξη δύναμης της αστυνομίας: κουκούλες, προτεταμένα αυτόματα, μοτοσικλέτες, ελικόπτερα, ειδικά αυτοκίνητα, αποκλεισμός δρόμων, αλεξίσφαιρα γιλέκα, όλα εν πομπή στους κεντρικότερους δρόμους της πρωτεύουσας. Και σε αντίθεση με όλη αυτήν τη «μεγαλοπρέπεια» της άσκοπης αγριάδας ο επίσης άσκοπος εξευτελισμός του κατηγορουμένου, τον οποίο περιφέρουν ενώπιον της τηλεόρασης δεμένο πισθάγκωνα, κακοντυμένο, άπλυτο, αξύριστο και ταπεινωμένο. H αστυνομία είχε ανάγκη να αναστηλώσει το καταρρακωμένο γόητρό της. Είναι άραγε αυτό μόνο;