Η Αστυνομία «κάλυψε» την Αριστερά;(!)
Λοιπόν, αγαπημένε μου Αναγνώστη, θα πω ευθύς εξαρχής ότι μου έλειψες. Αλλά και επειδή -όπως πάντα…- θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου, θα σου πω επίσης ευθύς εξαρχής ότι έχω και παράπονα από σένα! Είπα να φύγω για λίγο και να ξεκουραστώ, κι εσύ φεύγοντας μου είπες: «Πήγαινε και μη σε νοιάζει. Εγώ θα μείνω πίσω και θα φροντίσω για τις μεγάλες αλλαγές που χρειαζόμαστε, ώστε ο τόπος μας, όταν θα γυρίσεις να είναι καλύτερος. Θα διαφυλάξω», μου είχες πει, «τουλάχιστον τα καλά, αν δεν καταφέρω να διορθώσω τα κακώς κείμενα». Κι έφυγα χαρούμενος για το ενδιαφέρον σου. Με μια σιγουριά αναγκαία για κάποιον ο οποίος αναζητεί μια όαση (τόπου και χρόνου) διαφυγής από την πίεση της καθημερινότητας.
Ελα, όμως, που τον καιρό της απουσίας μου και παρά τις διαβεβαιώσεις που είχα στις αποσκευές μου μαζί με το μαγιό (τελικώς θα ήταν πολύ περισσότερο χρήσιμο να είχα και κάποιο πουλόβερ ή και καμιά ομπρέλα μέσα σε αυτόν τον χειμωνιάτικο Ιούλιο!) είδα να έρχονται τα κάτω-πάνω. Είδα κι εκεί όπου δεν υπήρχαν τόσο θεαματικές αλλαγές, να (ξανα)λάμπουν και τα στραβά κι ανάποδα της σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας μας…
Ναι, δεν φταις εσύ… Ναι, και να μην πήγαινα διακοπές, δεν θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα και οι εξελίξεις… Αλλά κάπου πρέπει να τα πω και να ξεσπάσω. Κι εσύ είσαι ο φίλος μου. Πού να τα πω; Στον Συνήγορο του Πολίτη; Ή στον δήμαρχο τα παράπονά μου να εκφράσω; Κι αν βγει σε λίγο καιρό ο αντίπαλός του και μ’ έχει δει να μιλάω μαζί του αυτές τις ημέρες, τι θ’ απογίνω μετά τις εκλογές;
Ισως περισσότερο από κάθε τι άλλο, πάντως, εκείνο που μου έκανε εντύπωση αυτόν τον καιρό είναι εκείνο το Συγκλονιστικό. Εκείνο που ξεπέρασε κάθε φαντασία. Ακόμη-ακόμη και την πλέον Αριστερή: Η αστυνομία δηλαδή, οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας δηλαδή, τα Οργανα της Τάξεως δηλαδή, να αποκαθιστούν την εικόνα και το είναι της Αριστεράς!
Διότι αυτό λέγεται και γράφεται όλες τούτες τις ημέρες της «εξάρθρωσης» της -πιθανότατα- πιο παράξενης παγκοσμίως (στον βαθμό που διατηρήσει τα μέχρι σήμερα χαρακτηριστικά της και μόνον αυτά) «τρομοκρατικής» οργάνωσης: ότι με τη σύλληψη των μελών της, με τον εντοπισμό των γιαφκών της και τον αφοπλισμό της, η «μεταπολίτευση» κλείνει τη μεγαλύτερη πληγή της και η ελληνική Αριστερά απαλλάσσεται από σκιές που την βάραιναν δήθεν από το ’74. Και ήρθε τώρα η ΕΛ.ΑΣ. να σώσει την τιμή της Αριστεράς, λοιπόν, εμβρόντητε Αναγνώστη μου…
Τελικά, σε τούτο τον τόπο, και κυρίως σε τούτες τις εποχές, δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει τίποτα.
Εδώ είδαμε (σε τούτο τον τόπο και σε τούτες τις εποχές της τρομοκρατολογίας, της τρομοκρατολαγνείας και της τρομοανάλυσης) να χαρακτηρίζεται απλώς «απότακτος αστυνομικός» ένας γνωστός αρχιβασανιστής της χούντας. Εδώ εξακολουθούμε να αποκαλούμε «σωφρονιστικά ιδρύματα» τους χώρους υπερσυγκέντρωσης φυλακισμένων. Τις φυλακές όπου -όπως επιμένουν να ισχυρίζονται ορισμένοι- αποδεικνύεται καθημερινά πως η Δημοκρατία δεν τιμωρεί. Οτι δεν εκδικείται. Οτι «σωφρονίζει», δείχνοντας το μεγαλείο της μέσα από τον σεβασμό των (ανθρωπίνων) δικαιωμάτων όσων έχουν καταδικαστεί για παραβίαση του νόμου. Τις φυλακές, των οποίων τις απαράδεκτες συνθήκες «θυμόμαστε» όλοι μόνον έπειτα από κατά κανόνα αιματηρές εξεγέρσεις.
Από τον «παππού» στο «νονό»!
Εδώ, λοιπόν, σε τούτο τον τόπο και σε τούτες τις εποχές είδαμε τους συλληφθέντες εκπροσώπους της… περήφανης επαναστατικής πρωτοπορίας που υπέγραφαν με το χρώμα του αίματος «17Ν», να αλληλοκαρφώνονται, εκλιπαρώντας την επιείκεια όλων εκείνων τους οποίους δήθεν μάχονταν μέχρι τώρα. Και (στον βαθμό που υπάρχει ελάχιστο στοιχείο γνησιότητας στην τελευταία προκήρυξη) οι εναπομείνατες ελεύθεροι τρομοκράτες να δηλώνουν ένα είδος πίστης στη Δικαιοσύνη του Συστήματος, την οποία επί σειράν πολλών ετών απέρριπταν ως ανύπαρκτη.
Εδώ είναι που είδαμε ευθύς εξαρχής να επιχειρείται η ενοχοποίηση όλων όσοι έδειχναν καχύποπτοι απέναντι σε όσα (διαδικασίες, επιχειρήσεις, διοχέτευση «ειδήσεων», σενάρια) κάνουν καχύποπτο τον κάθε μη φανατισμένο πολίτη. Επιχειρήθηκε δε κι επιχειρείται αυτή η ενοχοποίηση από πολλούς οι οποίοι δήθεν θέλουν να ξεχωρίζουν για το προοδευτικό των αντιλήψεών τους.
Εδώ είναι που είδαμε όλους να αλλάζουν ρόλους, δίνοντας τις εντύπωση ότι βρήκαν πρώτης τάξεως ευκαιρία να απαλλαγούν από στοιχεία της ιδιότητας την οποία μέχρι τώρα έφεραν – λες κι ένιωθαν εξαιρετικά άβολα ή και ασφυκτικά μέχρι τώρα με αυτήν: είδαμε τις αστυνομικές δυνάμεις να μας πληροφορούν για τα όσα λένε οι συλληφθέντες ως μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης. Τους δημοσιογράφους άλλοτε να «ντύνονται» αστυνομικοί και να κυνηγούν για να συλλάβουν και άλλους τρομοκράτες ή δικαστικοί και να αποφαίνονται για την ενοχή των ήδη συλληφθέντων. Ή ψυχίατροι-ψυχολόγοι και να αναλύουν τον εσωτερικό κόσμο του υπόπτου, του συγγενούς του υπόπτου, του γείτονα του υπόπτου… Ή «κυνηγοί κεφαλών» και να βλέπουν ως αρπακτικά ανθρώπινες υπάρξεις, με στόχο να τις εγκλωβίσουν μέσα στα «λευκά κελλιά» που γεμίζουν μέρες τώρα πρωτοσέλιδα και τηλεοπτικές οθόνες.
Είναι απίστευτο αυτό που (μας) συμβαίνει. Θα έλεγα ότι είναι απογοητευτικό – αν όχι οδυνηρό…
Τουλάχιστον, πάντως, υπάρχει και η καλή πλευρά των πραγμάτων! Εξηγούμαι: Από τη στιγμή κατά την οποία η Αστυνομία (ή το κράτος ή και τα δύο) κατάφεραν να επιφέρουν σημαντικότατο πλήγμα κατά της πιο πολυσυζητημένης τρομοκρατικής οργάνωσης, αποδεικνύεται ότι μπορούν και άλλα να πετύχουν:
Μπορούν τώρα και πριν απ’ ο,τιδήποτε άλλο, αφού ξεμπερδεύουν με τα «παιδιά» και τους «παππούδες», με τον ίδιο ζήλο (αφού η αποτελεσματικότητά τους είναι πλέον δεδομένη) να ασχοληθούν και με τους «νονούς». Με όλους εκείνους των οποίων η δραστηριότητα τρομοκρατεί πολλούς περισσότερους και δολοφονεί ασύγκριτα μεγαλύτερο αριθμό πολιτών. Με τους εμπόρους ναρκωτικών. Με το κύκλωμα του θανάτου.
Μπορεί να μη γράφουν εκείνοι προκηρύξεις. Αλλά η συμβολή τους στη συγγραφή της λίστας των νεκρών νέων είναι αναμφισβήτητη. Μιας λίστας που δεν έχει τέλος!
Τώρα πλέον οι διωκτικές Αρχές, δεν έχουν άλλοθι…