Ευλογημένες οι πλαγιές, που πρασινίζουν με μικρές φουντωτές πινελιές, αυτές που σκυφτοί άνθρωποι με ένα μαχαιράκι και με μία σακούλα αναζητούν σαν άλλοι χρυσοθήρες. Τα άγρια χόρτα στην Ελλάδα είναι μία αθέατη, αλλά σε όλους γνωστή, σελίδα της γευσιγνωστικής μας κουλτούρας, ίσως και των συνηθειών μας και του μακραίωνου οικιακού πολιτισμού μας. Ενα πιάτο βραστά χόρτα με λάδι και λεμόνι είναι η επιτομή της ελληνικής αντίληψης για την απλότητα και την ουσία. Και την απόλαυση, θα πεταχτούν κάποιοι, και πώς να τους αδικήσεις, αφού τα χόρτα, τα ραδίκια, τα βλήτα, η ρόκα, οι ζοχοί είναι εδέσματα, δεν είναι απλώς φαγώσιμες πρασινάδες!
Αυτοί οι μικροί θησαυροί που δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις, γεωλογικές ή υδρολογικές, (αλλά που βέβαια μία βροχούλα τους θεριεύει και στέλνει το άρωμά τους με τον αέρα μέχρι μακριά), θέλγησαν την προσοχή του ζωγράφου Μιχάλη Μακρουλάκη, που ξεκίνησε αρχικά για να συντάξει έναν κατάλογο των άγριων χόρτων του βουνού. H περιπλάνηση έγινε στη Σύρο και εξελίχθηκε σε ένα συριανό μυθιστόρημα! «Παρατηρώντας συνειδητά πια αυτά τα χόρτα, θαμπώθηκα κυριολεκτικά από τη φόρμα, την υφή, το χρώμα, το ρυθμό και τη δυναμική τής ανάπτυξής τους», λέει. Και ο απλός κατάλογος, έγινε μία περιπέτεια τέχνης, που ενέπλεξε και άλλους Συριανούς.
Ο Μιχάλης Μακρουλάκης έχει γράψει ένα εκτενή πρόλογο, δείχνοντας και το συγγραφικό του ταλέντο, ενώ καθοριστική ήταν η έρευνα και τα κείμενα της αρχαιολόγου Μαρίας Ρώτα. Σύμβουλος της έκδοσης, ο Γιώργος Σαρλής. Δεν είναι μια απλή καταγραφή. Υπάρχει γνώση και κόπος από πίσω. Κάποιος, κάποιοι, οι δημιουργοί που αναφέραμε, αφιέρωσαν χρόνο και έδωσαν την ψυχή τους για ένα βιβλίο που να έχει νόημα. Δείτε το και σαν κίνητρο να βγείτε ξανά στη φύση, αν και όπως λέει ο Μιχάλης Μακρουλάκης τις φωτογραφικές εξορμήσεις του στις πλαγιές του Χαρασσώνα τις έκανε χειμώνα καιρό… Υπομονή.