Οι εκλογές (οι νομαρχιακοδημοτικές) τέλειωσαν – ζήτω οι (βουλευτικές) εκλογές! Με τα αποτελέσματα και τα «μηνύματα» των πρώτων μπροστά τους, ηγεσίες και κομματικά επιτελεία ανασκουμπώνονται ήδη για να χαράξουν τη στρατηγική τους με ορίζοντα τις δεύτερες, που θα κρίνουν και την «ανανέωση» της εμπιστοσύνης του κόσμου στο κυβερνών Κίνημα ή θα σημάνουν την «ώρα της αλλαγής» (τα… συνθήματα μένουν, το περιεχόμενό τους και τα κόμματα είναι που αναπροσαρμόζονται!), φέρνοντας στην πολυπόθητη εξουσία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης… Στην κυβέρνηση θεωρούν (και ελπίζουν…) ότι «όλα είναι ανοικτά» και μπορούν να διεκδικήσουν επί ίσοις όροις μια ακόμη, την τρίτη κατά σειράν, κυβερνητική θητεία, στη Ν.Δ. αντίθετα, εκτιμούν και είναι σχεδόν πεπεισμένοι ότι η δική τους νίκη και ανάδειξη στην εξουσία είναι περίπου προεξοφλημένη, και απλώς από δω και εμπρός μέχρι να στηθούν οι επόμενες κάλπες, πρέπει να διαχειρισθούν σωστά και με σύνεση τα οφέλη τους, που και οι ίδιοι παραδέχονται ότι στο μεγαλύτερο μέρος τους προκύπτουν από… τα λάθη, τις ατολμίες, την αναποτελεσματικότητα, την απραξία και τις εσφαλμένες κατά τομέα πολιτικές των αντιπάλων τους!
Για τα κόμματα, το διακύβευμα είναι (όπως πάντα…) η εξουσία. Για τον κόσμο, το «όχημα» δηλαδή που θα φέρει το ένα ή το άλλο κόμμα στον στόχο της εξουσίας, το αενάως ζητούμενο δεν είναι άλλο από την πεζή πραγματικότητα, την «γκρίζα καθημερινότητα» (για το χρώμα της δεν υπάρχει από πουθενά διαφωνία…) και η «διαχείρισή» της από την όποια εξουσία κατά τέτοιο τρόπο που τα προβλήματα να λύνονται -ή έστω να μπαίνουν σε τροχιά επίλυσης- και «η ζωή, να γίνεται καλύτερη…». Τόσο «απλό» και ταυτόχρονα τόσο κατάφωρα πιεστικό το «μήνυμα» που στέλνει στην πολιτική ηγεσία του.
Αυτή η «πραγματικότητα», λοιπόν, είναι που χρήζει ουσιαστικότερης παρατήρησης και ανάλυσης, χωρίς παραμορφωτικούς κομματικούς ή «σκοπιμότητος» (ψηφοθηρικής, επικοινωνιακής, «καταγγελτικής»…) φακούς εκ μέρους των πολιτικών. Για να θεραπεύσεις μια «ασθένεια», πρέπει καταρχήν να κάνεις τη σωστή διάγνωσή της και μετά να προχωρήσεις στη φαρμακευτική αγωγή ή τη χειρουργική επέμβαση που επιβάλλεται για την αντιμετώπισή της, τη θεραπεία της. Και στην περίπτωση της παθογενούς «πραγματικότητάς» μας, τα συμπτώματα είναι έκδηλα – φτάνει ο «γιατρός» να τα προσέξει και να τα αναλύσει σωστά και υπεύθυνα, να μην τα προσπεράσει, να μην σπεύσει να χαρακτηρίσει τον «ασθενή» κόσμο… γκρινιάρη και υποχονδριακό, με αποτέλεσμα (κακής ιατρικής…) να του συστήσει «λίγη υπομονή, κάνα-δυο ασπιρίνες και… ξεκούραση»!
Η αγροτιά
Οι αγροτικές περιοχές έστρεψαν την πλάτη στο κυβερνών ΠΑΣΟΚ (με το οποίο τις συνέδεαν «ιστορικοί» δεσμοί…), ίσως όχι τόσο λόγω της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο αγροτικός τομέας της οικονομίας και της διαφαινόμενης συνέχισης της προβληματικότητάς του λόγω των κεντρικών ευρωπαϊκών επιλογών, όσο για τον τρόπο που ως κυβέρνηση διαχειρίσθηκκε αυτήν την προβληματικότητα, την συχνή-πυκνή καταφυγή (για λόγους μείωσης του πολιτικού κόστους…) σε ψευδεπίγραφες «λύσεις» που δεν συνιστούσαν θεραπεία αλλά «ασπιρίνες», την έλλειψη τόλμης όχι μόνο στο να πει ξεκάθαρα ποιο είναι το «σήμερα» (ιδίως στις μεγάλες εκτεταμένες καλλιέργειες) και πώς αναπόφευκτα προβάλει το «αύριο» αλλά και να επαναχαράξει, σε πλήρη και εξαντλητική συνεργασία με τους φορείς της αγροτιάς τη βιώσιμη νέα αγροτική πολιτική, που αναγκαστικά θα εμπεριέχει αλλαγές νοοτροπιών και συνηθειών και κατάργηση επιδοτήσεων ή κάθε άλλης μορφής «εθνικών στηρίξεων»…
«Πήραν το μήνυμα» ισχυρίζονται στην κυβέρνηση και το Κίνημα, και προβληματίζονται ως προς το «τι θα κάνουν» για ν’ αλλάξουν τη στάση της αγροτιάς. Μόνο που πολύ φοβούμεθα ότι «θα κάνουν» πιθανότατα ό,τι… έκαναν πάντα κάθε φορά που στριμώχνονταν: θα προσπαθήσουν να απαλύνουν τη δυσφορία και όχι (μένει και λίγος χρόνος μέχρι τις κάλπες…) να προσεγγίσουν με ειλικρίνεια τους δυσφορούντες, να δεχθούν το πρόβλημα και να αναζητήσουν από κοινού και σε κλίμα (να το δημιουργήσουν!) εμπιστοσύνης τις καταλληλότερες υπό τις παρούσες συνθήκες λύσεις! Στη Ν.Δ., πάλι, πανευτυχείς από τη «μεταστροφή» της αγροτιάς, περιμένουν να… επαναληφθεί και στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, αποφεύγουν να πουν ξεκάθαρα πως AYTOI θα αντιμετωπίσουν ως αυριανή κυβέρνηση τα αντικειμενικά προβλήματα του αγροτικού τομέα για να μη δημιουργήσουν και αυτοί… δυσαρέσκειες και διοχετεύσουν υποσχέσεις για «αναθεώρηση» της αγροτικής (επιδοτικής!) πολιτικής με τις Βρυξέλλες! Κάτι που ξέρουν (και το… ξέρουν κατά βάθος και οι αγρότες – άλλο που «τιμωρούν» με την ψήφο τους) ότι δεν μπορεί να συμβεί, κι απλώς «αύριο» η δυσφορία θα είναι η ίδια, και το μόνο που θα αλλάξει θα είναι το… «χρώμα» των τρακτέρ που θα αποκλείουν τις εθνικές οδούς…
Φτωχολογιά
Προβληματίζεται το ΠΑΣΟΚ για τη μεταστροφή προς «συντηρητικούς» δημάρχους, σε λαϊκές περιοχές που παραδοσιακά θεωρούσε δικές του «δεξαμενές». Κι αντίστοιχα, χαίρεται η Ν.Δ. που κατόρθωσε να «διεισδύσει» σε «αριστερά» λαϊκά κάστρα, κρίνοντας -ορθώς σε μεγάλο βαθμό- ότι η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, τα τεράστια προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί και πλήττουν όλο και περισσότερο κυρίως τα λαϊκά στρώματα, της επιτρέπουν μια «στροφή» (έστω κι αν δεν το διαφημίσει, αλλά τ’ αφήσει να λειτουργεί υποδόρια…) προς τη «λαϊκή δεξιά», με συνθήματα και υποσχέσεις που θα «ικανοποιούν» ή έστω θα δημιουργούν προσδοκίες για «καλύτερες μέρες», σε μεγάλες δυσπραγούσες κατηγορίες πολιτών, που «κομματικά» πιθανότατα διαπερνούσαν όλους τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς. H ουσία του προβλήματος, όμως, δεν είναι από αυτή την πραγματικότητα ποιο κόμμα θα αποκτήσει εκλογικά «πλεονεκτήματα», αλλά βεβαίως το πώς θα αντιμετωπισθεί αυτή η πραγματικότητα από την όποια κυβέρνηση προκύψει από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές!
«Είμαστε η ισχυρή Ελλάδα», διατείνεται κατά καιρούς (όταν δεν υπάρχει κάποια ζοφερή επικαιρότητα που να τον αναγκάζει να ομολογεί πως… «αυτή είναι, επιτέλους, η Ελλάδα»!) ο κ. Σημίτης, αλλά η πραγματικότητα αποδεικνύει κάτι άλλο: ότι η παραγωγική δύναμη της χώρας παραμένει μικρή κι αναποτελεσματική σε σχέση με τον διεθνή «παγκοσμιοποιημένο» ανταγωνισμό, πως οι διαφημιζόμενοι «πλεονασματικοί» προϋπολογισμοί αποδεικύονται όταν αφαιρέσεις τη… δημιουργική λογιστική ελλειμματικοί, οι προβαλλόμενες κάθε τόσο «νέες θέσεις εργσίας» υποκρύπτουν ένα δυσμενές για τον κόσμο εργασιακό περιβάλλον, όπου οι εύηχες παραπλανητικές «ευελιξίες», και «απελευθερώσεις», έχουν ως ουσιαστικό αντίκρισμα τη διάχυτη ανασφάλεια, την αύξηση της μερικής (άρα και μειωμένης πληρωμής!) ή προσωρινής απασχόλησης, την κατάργηση ουσιαστικών και σωστών «κεκτημένων»!
Δημιουργείται (όχι και τόσο «ανεπαισθήτως»…) μια διαρκώς επιδεινούμενη ανισότητα μεταξύ των πλουσιότερων τάξεων (που με την κοινωνική συμπεριφορά τους και την «γκλαμουράτη» προβολή τους από τα MME, έντυπα και ηλεκτρονικά καλλιεργεί την ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας από τη μια και την ταξική αντιπαλότητα από την άλλη…) και των όλο και διευρυνόμενων αριθμητικά φτωχότερων – μια βόλτα στις «καλές» συνοικίες και περιοχές, και μετά ένα πέρασμα από τις τεράστιες και εκτεταμένες συνοικίες της «άλλης Αθήνας» (και της «άλλης Ελλάδας»…) πείθει και τον πλέον «ευδαίμονα» ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να τραβήξει μακριά, και αναπόφευκτα η «έκρηξη» και το τίναγμα στον αέρα του «καπακιού», από το καζάνι που βράζει, αργά ή γρήγορα θα συμβεί! «Κολωνάκια» και «Κολωνοί», υπήρχαν πάντοτε – αλλά συγκριτικά με το σήμερα, οι ανισότητες δεν ήταν ποτέ τόσο αβυσσαλέες…
Ποντάροντας σε μια πολιτική της «λαϊκής Δεξιάς» (της «ευαίσθητης» και πρόθυμης σε υποσχέσεις λύσεων…) είναι πολύ πιθανόν η Ν.Δ. να εξασφαλίσει αύξηση των εκλογέων της. Στο ίδιο μήκος κύματος, και μια «κοινωνικά ευήκοη» διακηρυκτική – υποσχετική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ίσως «συγκρατήσει» κάπως το ρεύμα των δυσαρεστημένων που στις δημοτικές χθες, αύριο στις βουλευτικές εκλογές «τιμωρήσουν» το κυβερνών Κίνημα και τις πολιτικές του – ε, και αυτό τι θα σημαίνει επί της ουσίας; Οτι μια πιθανή αυριανή κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν θα ‘βρει μπροστά της τα αντικειμενικά προβλήματα που υπάρχουν και χρήζουν ΛΥΣΕΩπρακτικών και όχι «επικοινωνιακής» προσέγγισης, ή πως η σημερινή κυβέρνηση θα ‘χει και αυτή «ξεπεράσει» τον ουσιαστικό σκόπελο με λόγια και υποσχέσεις και δεν θα προκαλεί (και δη σωρρευτικά πιο επικίνδυνα!) αντιδράσεις και κοινωνικές πολώσεις;
Τώρα που τα δύο κόμματα εξουσίας ανασκουμπώνονται για να χαράξουν τις «στρατηγικές» τους για την επόμενη και κρίσιμη επί της ουσίας εκλογική αναμέτρηση, ας έχουν κατά νου πως οι εκλογές, κερδίζονται με την ψήφο των πολλών – αλλά οι χώρες κυβερνώνται με την ικανότητα και τον ρεαλισμό των «ολίγων»!