Οταν το πλοίο απομακρύνεται σιγά-σιγά κι ο τόπος που σε κράτησε, ο τόπος που αγάπησες μικραίνει, μικραίνει κι άλλο και φτάνει η στιγμή που θολώνουν τα σχήματα τυλιγμένα σε θαλάσσιους ατμούς και το πλοίο, για όσους έμειναν πίσω, γίνεται μια κουκκίδα, τότε αρχίζει ένα άλλο ταξίδι.
Τα πρόσωπα, οι ήχοι, οι μυρουδιές, τα σπίτια, τα βουνά, οι παραλίες ξεκινούν εντός μας μιαν άλλη ζωή εξίσου συναρπαστική. Ετσι συμβαίνει σ’ όλους που ταξιδεύουν με αίσθημα ανοιχτό και ευάλωτο. Ετσι συνέβη και με το Πολυτεχνείο. Συναντηθήκαμε χάρις σε μια απερισκεψία που ερχόταν από παλιά. Πήγαμε μαζί στον φόβο. Οσοι δεν ήρθαν πήγαν μόνοι και τους κράτησε κοντά του. Εμείς ήμαστε τυχεροί, οι άλλοι άτυχοι. Δεν είχαμε σχεδιάσει το ταξίδι, δεν είχαμε κλείσει θέσεις, δεν ξέραμε τι θα συμβεί, δεν είχαμε ξαναπάει.
Ο τόπος ήταν άγνωστος, ο άνεμος όμως φυσούσε δυνατά σε μια νεότητα δίχως ηλικία. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε ως γεγονότα? τα γεγονότα όμως είναι ασήμαντα, τα αισθήματα μετράνε στα ταξίδια.
Υπήρξαν όλοι τόσο ανοιχτοί, τόσο γενναιόδωροι, τόσο απερίσκεπτοι, τόσο απόλυτα ελεύθεροι που οι πόρτες ήταν διάπλατες, έμπαινες στον διπλανό σου δίχως να χτυπήσεις. Από τότε δεν ξανάγινε ποτέ, αλλά υπάρχει. Το αίμα που χύθηκε μας θύμωνε, ήταν ωστόσο τόσο αθώο που δεν άφησε χώρο ούτε στο μίσος ούτε στη λήθη.
Υστερα άρχισαν να περνούν οι ημέρες κι οι ημέρες είναι πλοία, όποιος ταξίδεψε το ξέρει. Σιγά-σιγά γίναμε μια κουκκίδα κι ο τόπος χάθηκε απ’ τα μάτια μας και κατοικεί εντός μας.
Λένε όσοι συνέχισαν να ζουν για το Πολυτεχνείο κι όχι με το Πολυτεχνείο, ότι το μήνυμά του είναι πάντα επίκαιρο. Λένε… Ποιο μήνυμά του όμως; Είναι άραγε επαναληπτικά τα θαύματα ή κάθε φορά συμβαίνουν μόνο μία φορά; Και ποιος άραγε θα κουβαλήσει αυτό το μήνυμα; Οι λέξεις ή τα σώματα; Ποιος θα εκπαιδεύσει τον ταξιδιώτη τού αύριο αν δεν κηρύξει πριν απ’ όλα πως πια δεν σώζει η πίστη, σώζεται.
Ισως όμως υπάρχει κάτι να πούμε σήμερα για τότε: Αν είναι η συντροφιά ωραία, αν το ζητάει η στιγμή, αν ρίξει κάποιος την ιδέα, αν θες να μοιραστείς, αν θες να δώσεις, τότε μην το σκεφτείς δεύτερη φορά. Αξίζει.
Αυτό είναι το δικό μου Πολυτεχνείο: Ενας τόπος και ένας τρόπος. Στον τόπο δεν ξαναπήγα, δεν έτυχε. O τρόπος όμως ζει.