H απόφαση εντάξεως της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που ελήφθη στη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης εχαιρετίσθη ως γεγονός «ιστορικό» από την Αθήνα και τη Λευκωσία και αναμφιβόλως συνιστά σημαντικότατο ποιοτικό άλμα στην πορεία της νήσου από την τουρκική εισβολή του 1974.
Αλλά η προσχώρηση της Κύπρου στη διευρυμένη πλέον λέσχη των ευρωπαϊκών κρατών δεν συνεπάγεται και τη γεωγραφική της μετατόπιση, και εάν αίσθημα ευφορίας διακατέχει την ελληνική και κυπριακή ηγεσία, ο νεοαναδυθείς ηγέτης της Τουρκίας κ. Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν υπήρξε αναμφιβόλως η τραγική φυσιογνωμία της Συνόδου Κορυφής της Κοπεγχάχης.
Ο κ. Ερντογάν έχει εξασφαλίσει τη συμπάθεια των ευρωπαϊκών ηγετών και των ΗΠΑ, η μετριοπαθής αντίδρασή του στην απόφαση της E.E. να μην ικανοποιήσει το αίτημά του για προσδιορισμό ημερομηνίας ενάρξεως των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, εντός του 2003, εξετιμήθη αρκούντως.
Αλλά η τύχη του κ. Ερντογάν δεν θα κριθεί στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ή στην Ουάσιγκτον και το ζητούμενο είναι ποια υποδοχή θα του επιφυλάξει το παραδοσιακό κατεστημένο της Τουρκίας με την επιστροφή του στην Αγκυρα.
Ο στόχος του κ. Ερντογάν ήταν ανέφικτος και η πίστη του ότι θα ήταν δυνατόν να πείσει τους Ευρωπαίους συνομιλητές του περί της αξίας των επιχειρημάτων του κατέδειξε πολιτική απειρία. Είναι σαφές επίσης ότι υπερεκτίμησε την αποτελεσματικότητα της παρεμβάσεως των ΗΠΑ, οι οποίες τελικώς χαιρέτισαν την απόφαση της E.E. για την Τουρκία, αν και αυτή υπολείπεται αυτής ταύτης της γαλλογερμανικής συμφωνίας που καθόριζε τουλάχιστον ημερομηνίες ενάρξεως των συνομιλιών την 1η Ιουλίου 2005.
H βεβαιότης αναλήψεως του πρωθυπουργικού αξιώματος από τον κ. Ερντογάν αποτελεί αναμφιβόλως μιαν ηθική και πολιτική δικαίωση. Αλλά από σκιώδης -αν και ισχυρότατος- ηγέτης που ήταν έως τώρα ο κ. Ερντογάν θα καταστεί ως πρωθυπουργός στόχος ευκρινέστερος και ως εκ τούτου πλέον εκτεθειμένος στις επιθέσεις των αντιπάλων του.
Η εκτίμηση της ελληνικής πλευράς είναι ότι επί ένα τρίμηνο ο κ. Ερντογάν θα αγωνίζεται για να επιβληθεί στην τουρκική πολιτική σκηνή και η ελπίς των Αθηνών είναι ότι θα κατισχύσει τελικώς του παραδοσιακού κατεστημένου της Τουρκίας.
Είναι προφανές ότι μια έντονη εσωτερική διαπάλη στην Τουρκία δεν έχει απλώς ακαδημαϊκό ενδιαφέρον για την ελληνική πλευρά, διότι οι συνέπειές της θα είναι αμέσως αισθητές στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Οπως επίσης είναι εμφανές ότι η υποστήριξη που παρέσχε ο κ. Σημίτης για την προώθηση του τουρκικού αιτήματος στη σύνοδο της Κοπεγχάγης δεν θα αναγκάσει το τουρκικό κατεστημένο να αναιρέσει τις διεκδικήσεις του.
Ο κ. Σημίτης στην πανηγυρική συνέντευξή του, ενθαρρυμένος προφανώς από τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής, προέβαλε το «όραμα» του για τη δημιουργία μιας νέας καταστάσεως στην περιοχή που θα επέτρεπε τη μείωση των αμυντικών δαπανών και τη διοχέτευση των σχετικών κονδυλίων σε τομείς της κοινωνικής πολιτικής, της υγείας ή της παιδείας.
Εάν με αυτόν τον τρόπο ο κ. Σημίτης επιδιώκει να ουδετεροποιήσει τις αντιδράσεις ή να πείσει την κοινή γνώμη και για την οικονομική σκοπιμότητα για άμεση λύση του Κυπριακού, τότε παρά τις διαφωνίες η προσπάθειά του είναι κατανοητή. Εάν όμως πιστεύει ότι το τουρκικό κατεστημένο θα καταρρεύσει περίπου αυτομάτως ελκόμενο από το ευρωπαϊκό όραμα που σήμερα διαχειρίζεται ο κ. Ερντογάν τότε υπάρχει πιθανότητα τραγικής διαψεύσεως.