Συγκαταλέγω τον εαυτό μου μεταξύ των ολίγων φανατικών «σημιτικών» που απέμειναν στο ΠΑΣΟΚ και στην κοινωνία. Πραγματικά στενοχωρούμαι και υποφέρω όταν στενοί συνεργάτες του με τη συμπεριφορά τους δίνουν αφορμές κοινωνικής κριτικής και απαξίωσης, που μοιραία καταλήγουν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Συχνά έλεγα μέσα μου: μα πού τους βρήκε όλους αυτούς! Δεν χρειάζεται ν’ αναφέρω ονόματα και περιστατικά, τα γνωρίζουν όλοι.
Επιπλέον, αισθάνομαι πολύ τυχερός που γράφω σε μια εφημερίδα, όπου κανένας συντάκτης της δεν επιδίδεται στην εύκολη και λαϊκίστικη κριτική. Αναγκάζομαι να υπενθυμίσω δύο περιπτώσεις από τις πολλές: Πρώτον την υπόθεση Οτσαλάν, όταν και οι πέτρες αυτής της χώρας είχαν ξεσηκωθεί εναντίον του κ. K. Σημίτη και στενών και άξιων συνεργατών του. Δεύτερον την υπόθεση του Ασφαλιστικού, όταν εναντίον του κ. K. Σημίτη και του στενού συνεργάτη του κ. T. Γιαννίτση ξεσηκώθηκε όχι μόνο ολόκληρη η κοινωνία, αλλά και ολόκληρο το κόμμα, του οποίου είναι πρόεδρος! Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο κρίσιμες για τον κ. K. Σημίτη, αλλά και σε πολλές άλλες η εφημερίδα αυτή δεν πήγε με το ρεύμα, αλλά ψύχραιμα προσπάθησε να δει και να αναλύσει τους πραγματικούς λόγους και τους όρους της κρίσης. Οχι γιατί χρωστάμε τίποτα στον κ. K. Σημίτη ή σε οποιονδήποτε άλλον, αλλά γιατί έτσι αντιλαμβανόμαστε τη δουλειά που κάνουμε. Να υπενθυμίσω ακόμα ότι η «K» ανέλυσε ψύχραιμα και στήριξε τις βαλλόμενες πανταχόθεν συμφωνίες του Ελσίνκι, αυτές που τελικά οδήγησαν στην ένταξη της Κύπρου στην E.E. Δέχθηκε τότε η «K» τα συγχαρητήρια του κ. K. Σημίτη.
Από τη θέση, λοιπόν, του «φανατικού σημιτικού» ας μου επιτραπεί να κάνω τις ακόλουθες παρατηρήσεις:
Η προχθεσινή εμφάνιση του πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ στην κοινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, υπήρξε απογοητευτική και δεν του ταιριάζει. H μονότονη απαρίθμηση επιτυχιών και «επιτυχιών» είναι πάντοτε πληκτική και ήταν ιδιαίτερα στο προχθεσινό ακροατήριό του που τον άκουγε σιωπηλό και αμέτοχο και ασφαλώς θα αναρωτιόταν: μα γιατί μας τα λέει όλα αυτά, αφού ξέρει ότι το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Κανένας δεν έχει τη διάθεση να αρνηθεί επιτυχίες εκεί που υπάρχουν, γιατί πρώτα απ’ όλα, είναι επιτυχίες της χώρας και για τη χώρα. Αλλά οι επιτυχίες δεν μπορούν να συγκαλύψουν τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν και δεν δίνουν το δικαίωμα στον πρωθυπουργό να τα αποσιωπά. Ασφαλώς θα έχει προσέξει ο κ. K. Σημίτης και θα πρέπει πολύ να έχει σκεφθεί και προβληματισθεί ότι καμιά επιτυχία, όσο εντυπωσιακή και αν είναι, δεν μπορεί να αντιστρέψει το αρνητικό για την κυβέρνηση κλίμα. Αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα βρίσκεται αλλού!
Το δεύτερο μέρος της εμφάνισης του κ. K. Σημίτη ενθουσίασε το ακροατήριό του, επειδή «παλαιό» και «νέο» ΠΑΣΟΚ είδαν τους εαυτούς των, σαν σε καθρέφτη. Φαίνεται ότι πέρασε η εποχή που ο κ. K. Σημίτης έθετε «τραγικά» διλήμματα που αντιστοιχούσαν σε βασικές επιλογές πολιτικής. Μας γύρισε χρόνια πίσω και αντί για πολιτικές επιλογές προσέφερε τον μονόδρομο της μισαλλοδοξίας και της ρητορικής (και διόλου πολιτικής) αντιπαράθεσης. Δεν χάραξε ιδεολογικές και πολιτικές διαχωριστικές γραμμές ούτε επιχείρησε να δώσει πολιτικό περιεχόμενο στην κομματική αντιπαράθεση, δηλαδή δεν ασχολήθηκε καν με αυτά που αποτελούν την ουσία της δημοκρατίας και της πολιτικής ζωής. Προσέφερε τη μισαλλόδοξη και κενή πολιτικού περιεχομένου αντιπαράθεση (περίπου όπως συμβαίνει στις κερκίδες των ποδοσφαιρικών γηπέδων) ως σημείο συσπείρωσης «παλαιού» και «νέου» ΠΑΣΟΚ.
Δυο λόγια μόνο για τις «συνωμοσίες» που ανακάλυψε, γιατί δεν αξίζει περισσότερα. H πολιτική κριτική και ο έλεγχος δεν είναι συνωμοσία. Συνωμότες δεν είναι εκείνοι που προσπαθούν να ελέγξουν τη διαφθορά και τη διαπλοκή, αλλά εκείνοι που τις έχουν κάνει έργο και σκοπό της ζωής τους. Και αυτοί είναι δίπλα του, τον στηρίζουν και ταυτόχρονα τον υπονομεύουν…