Δεν ήταν λίγες οι φωνές (μεταξύ των οποίων και η στήλη), που από τότε που ανακοινώθηκε η δικαστική δίωξη των υπευθύνων για την περιβόητη «υπόθεση Οτσαλάν» είχαν σε διάφορους τόνους εκφράσει την άποψη πως… καλύτερα θα ήταν όλο εκείνο το πρωτοφανές «φιάσκο» για το οποίο ευθύνες (άμεσες και έμμεσες…) είχαν ανόητοι «πατριώτες» ιδιώτες, αλλά σίγουρα από κάποιο σημείο και μετά και υπεύθυνοι αξιωματούχοι της πολιτείας, να αφηνόταν με κάθε τρόπο «να ξεχαστεί», να μη φθάσει ποτέ «επ’ ακροατηρίω», πώς το λένε σε απλά ελληνικά «να το πάρει το ποτάμι και να πάει στο καλό»! Θα πείτε, «η ανεξάρτητη δικαιοσύνη η οποία… – σύμφωνοι, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας: αν η πολιτεία, χωρίς πολλά πολλά και δημοσιότητες, είχε «σφυρίξει» αρμοδίως πως για λόγους υψίστου εθνικού συμφέροντος η (έτσι κι αλλιώς όζουσα…) περιπέτεια αυτή έπρεπε να «λησμονηθεί», κανείς δικαστικός λειτουργός δεν θα κινούσε τις διαδικασίες! Ετσι γίνεται στα σοβαρά κράτη, ακόμη και σε περιπτώσεις που για χίλιους δυο λόγους διαπράττουν… γιγαντιαίες «πατάτες»!
Τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να υπάρχει (όλα μπορούν «εκ των υστέρων» να διορθωθούν…) παρά το γεγονός ότι εκείνες τις πρώτες ώρες που απεκαλύφθη το φιάσκο και που επικράτησε στη χώρα (ιδίως στα ανώτερα επίπεδά της!) ένας απίθανος πανικός και αμηχανία, είχε βγει ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας και με εμφανέστατη έλλειψη ψυχραιμίας και αυτοσυγκράτησης (ίσως επειδή και ο ίδιος… έπεσε από τα σύννεφα όταν τον πληροφόρησαν κάποια στιγμή τι είχε συμβεί!) είχε διακηρύξει οργισμένος (και σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να καταδείξει πως η επίσημη πολιτεία δεν είχε καμιά «πρωτογενή» ανάμιξη στην υπόθεση) ότι «το θέμα θα φτάσει στη Δικαιοσύνη και όλοι οι υπεύθυνοι θα πληρώσουν!». Το ‘πε. Θα μπορούσε να το ‘χε πει και για λόγους δημιουργίας εντυπώσεων της στιγμής, κάτι που ενδεχομένως να ήταν αναγκαίο – στη συνέχεια, το πράγμα θα μπορούσε κάλλιστα, οφειλόταν μάλιστα, να… ξεχαστεί. Δεν συνέβη έτσι…
Και προ ποίου… θεάματος βρισκόμαστε σήμερα, που άρχισε η δίκη; Οι τότε καθ’ ύλην αρμόδιοι υπουργοί (οι οποίοι μάλιστα τη μέρα που «έσκασε» το φιάσκο είχαν αποπεμφθεί άρον άρον από την κυβέρνηση!) να παρελαύνουν στο δικαστήριο με την ιδιότητα του μάρτυρα κατηγορητηρίου, και με τις καταθέσεις τους να επιχειρούν να… αθωώσουν τον βασικό κατηγορούμενο Ναξάκη! O νυν υπουργός Δικαιοσύνης τον χαρακτήρισε «ανώριμο», ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θόδωρος Πάγκαλος (που μίλησε για κινδύνους… πολέμου, τότε, με την Τουρκία εξαιτίας της υπόθεσης) μίλησε για «λάθος» του κατηγορουμένου, ο τότε υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης (υπεύθυνος για την ΚΥΠ) Αλέκος Παπαδόπουλος εξέφρασε την άποψη πως ο κ. Ναξάκης «δεν σκόπευε να βλάψει τη χώρα του…» – κι αυτοί, ξαναλέμε, είναι οι… μάρτυρες κατηγορητηρίου!
Κατηγορείται, δηλαδή, ο κ. Ναξάκης ότι με τις πράξεις του εξέθεσε σε κίνδυνο την ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας, και σήμερα οι μάρτυρες κατηγορίας (εν ενεργεία υπουργοί και πρωτοκλασάτα στελέχη του κυβερνώντος κινήματος!) προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση πως… «εντάξει, μωρέ, έκανε ό,τι έκανε, αλλά το έκανε… με την καλή έννοια»! Και αναφέρονται σε ανθρώπους που σε κάποια στιγμή και με τα όποια «κίνητρα» θέλησαν να το… «παίξουν κράτος», έθεσαν σε κίνδυνο την αξιοπιστία και το διεθνές κύρος της χώρας (λένε σήμερα αυτοί οι ίδιοι… μάρτυρες κατηγορίας, πως από την υπόθεση εκείνη θα μπορούσε να τιναχθεί στον αέρα η προοπτική ένταξης της Ελλάδος στην ONE!), έδρασαν στην κυριολεξία «παρακρατικά»!
Αντε, κάτω από τέτοιες συνθήκες να βγάλεις από τη σκέψη του απλού πολίτη πως δεν επιχειρείται «άνωθεν» οι κατηγορίες να πέσουν στα μαλακά, στην ουσία να απαλλαγούν οι κατηγορούμενοι (ακόμη και… «για λόγους βλακείας»!) για τα πρωτοφανή και άκρως επικίνδυνα κακουργήματα που διέπραξαν – και όλα αυτά στο πλαίσιο ενός «σκοτεινού σχεδίου» (που πιθανότατα να μην υπάρχει – αλλά όρκο δεν παίρνουμε!), να κουκουλωθεί το όλο θέμα και να μην «πληρώσουν ακριβά!» οι όποιοι υπεύθυνοι (που… εκ της εξέλιξης του όλου «φιάσκου» σίγουρα υπάρχουν!), έστω και αν η ευθύνη τους συνίσταται σε… παραλείψεις λόγω πανικού! Τι την ήθελαν τη δίκη;
«Δουλειά δεν είχε…»
Δικό τους είναι το όνομα και… ό,τι θέλουν το κάνουν, βεβαίως. Αλλά ειλικρινώς αδυνατούμε να κατανοήσουμε την πολιτική σκοπιμότητα της κίνησης του ΣΥνα… αλλάξει την επίσημη ονομασία του κόμματος (έτσι λέγεται ότι σκοπεύουν να αποφασίσουν στο συνέδριό τους που αρχίζει σε λίγο…) από «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου», που είναι σήμερα, σε «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Οικολογίας» ή «Συνασπισμό της Αριστεράς και των Κινημάτων», ή και… όλα μαζί «Συνασπισμός της Αριστεράς, της Οικολογίας και των Κινημάτων»! Ετσι και αλλιώς, ο κόσμος πάλι «ΣΥΝ» θα λέει το κόμμα – σημασία έχει… να το ψηφίζει κιόλας και να μην περιορίζεται στην πανθομολογούμενη «εκτίμηση» που γενικώς τρέφει γι’ αυτό…
Ιστορικά, αυτό το «…και της Προόδου», που προστέθηκε στο αρχικό «Συνασπισμός της Αριστεράς» όταν ενώθηκαν το 1989 KKE και KKE Εσωτερικού, οφείλεται στις ενστάσεις, τότε, του κ. Λάζαρη και του κ. Δρεττάκη, που προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ ήθελαν κάποια «διάκριση»! Θα μπορούσε να αλλάξει όνομα ο (σημερινός…) ΣΥΝ, όταν η «συγκόλληση» με το KKE δεν άντεξε στον χρόνο (και τις πολιτικές εξελίξεις…) και τα δύο κόμματα ξαναχώρισαν τα τσανάκια τους – αφού έκτοτε ο ΣΥ«κράτησε» το (ελκυστικό, και ως τίτλο και ως… πολιτική προοπτική) όνομα, προς τι οι σημερινές σκέψεις για αλλαγή του;
Εχουν, πάντως, κάποια… μανία με τις μετονομασίες! Ξεκίνησαν ως KKE εσ. (με… μεγάλη εσωτερική διαμάχη αν θα γραφόταν KKE εσ. ή KKE εσωτ.!), αργότερα πέρασαν στο E.AP., μεσολάβησαν κάποιες ονομασίες εκλογικών συμπράξεων (Συμμαχία και Ενιαία Αριστερά ή κάπως έτσι…), εξελίχθηκαν (κάτω από ειδικές συνθήκες…) σε Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου και τώρα… πάνε γι’ άλλα. Πιθανότατα να σκέπτονται πως με τη μείωση της ακτινοβολίας του ΠΑΣΟΚ, θα ‘χουν να κερδίσουν αν εμφανισθούν ως «φορείς» πιο «αριστερών» και λαϊκών ρευμάτων, όπως η οικολογία και τα «Κινήματα» γενικώς (ας έχουν πάντως κατά νουν, πως και το ακροτελεύτιο «K» του ΠΑΣΟΚ, σε… «Κίνημα» αντιστοιχεί!) – μπορεί να ελπίζουν σε προσέλευση τέτοιας «απόχρωσης» ψηφοφόρων. Ποιος ξέρει…
Σημασία, πάντως, έχει ο «λόγος» που θα αρθρώνουν (και έχουν την ευχέρεια ως μη «κόμμα εξουσίας» να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως σε κάποιο βαθμό το κάνουν όντως…) να έχει απήχηση στον κόσμο, να μη διστάζουν να αναγνωρίζουν στους κατόχους της εξουσίας την αναγκαιότητα κάποιων «φορσέ» κινήσεων και επιλογών, να έχουν την τόλμη συστράτευσης, σε συγκεκριμένα ζητήματα, ακόμη και με κόμματα αντίθετης ιδεολογίας (έτσι όπως έχουμε… γίνει, τρέχα βρες «ταμπέλες»!) – και κυρίως να ομονοήσουν μεταξύ τους, να πάψουν να εμφανίζονται (και αυτό να το ονομάζουν «πλουραλισμό»!) χωρισμένοι σε ένα σωρό κομμάτια (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν «τάσεις» – που άριστα θα έπρατταν να τις θεσμοθετήσουν ΟΛΑ τα κόμματα!), με τη μια ομάδα να υποβλέπει την άλλη και… όλες μαζί την (εκάστοτε…) «ηγετική»! Κατά τα… «άλλα», καλά βαφτίσια και καλή τύχη στις κάλπες, όποτε στηθούν!