Με αφορμή και τις εσωτερικές εκλογές του κυβερνώντος κόμματος που διεξάγονται αυτόν τον καιρό, μιλούσαμε προχθές για τις κομματικές «οργανώσεις βάσης», επισημαίνοντας:
– Οτι γενικεύθηκαν από τη Μεταπολίτευση και μετά, κατά πιστή απομίμηση του οργανωτικού σχήματος που από δεκαετίες πριν εφάρμοζε η Αριστερά.
– Οτι εξελίχθηκαν σε διεκπεραιωτές των πελατειακών σχέσεων των κομμάτων, κατανέμοντας την κρατική εύνοια, όταν το κόμμα στο οποίο ανήκουν ασκεί οποιαδήποτε εξουσία, μικρή ή μεγάλη (κυβέρνηση, δήμος, νομαρχία, συνδικάτο).
– Οτι με τον ρόλο αυτό οι κομματικές οργανώσεις περιορίζουν την αυτόνομη, ανεξάρτητη και ορθολογική λειτουργία της Πολιτικής και την υποτάσσουν σε πελατειακές ανάγκες και σε λαϊκίστικες απαιτήσεις, χωρίς να προσθέτουν τίποτα στην ουσιαστική συνάφεια της Πολιτικής με την κοινωνία.
Ο «οργανωτισμός» και τα οργανωτικά σχήματα της Αριστεράς, τα οποία μιμήθηκαν τα λεγόμενα «αστικά κόμματα» προέκυψαν από προϋποθέσεις και συνθήκες, οι οποίες οπωσδήποτε δεν ισχύουν για τα τελευταία και είναι πολύ αμφίβολο αν ισχύουν ακόμη και για την Αριστερά. Συνδέονται με την «ανατρεπτική στρατηγική» της Αριστεράς και με την «παράνομη δράση» που μοιραία συνόδευσε τη στρατηγική της. Στις συνθήκες αυτές η «οργανώσεις βάσης» είναι ο πυρήνας ενός μυστικού επαναστατικού στρατού και ο απαραίτητος μηχανισμός για την διεκπεραίωση και περιφρούρηση της παράνομης δράσης.
Τα κόμματα όμως της Αριστεράς, τουλάχιστον στις αναπτυγμένες χώρες, άρχισαν πριν από πολλές δεκαετίες να εγκαταλείπουν, ρητά ή σιωπηρά, την «ανατρεπτική στρατηγική» και τη συνακόλουθη παράνομη δραστηριότητα. Οι «οργανώσεις βάσης» έχασαν τον λόγο ύπαρξης και μεταβλήθηκαν σε απονευρωμένους μηχανισμούς κομματικών συσχετισμών, χωρίς πραγματική πολιτική επαφή με τους πολίτες. Από επαναστατικός στρατός μεταβλήθηκαν σε κομματική γραφειοκρατία, έκφραση και στήριγμα του κομματικού κατεστημένου.
Ακριβώς αυτήν τη στιγμή της παρακμής ήρθαν τα «αστικά κόμματα» να μιμηθούν τα οργανωτικά σχήματα και τον «οργανωτισμό» της Αριστεράς. Το αποτέλεσμα είναι θλιβερό: δεν είναι μόνο η Πολιτική που έχασε την αυτόνομη λειτουργία της και τον ορθολογικό της χαρακτήρα, με την πλήρη υποταγή στο πολιτικό κόστος. Αλλά και η κοινωνία έχασε την αυτόνομη λειτουργία της επειδή κομματικοποιήθηκε. Οπου κι αν πάτε, σε δήμους, σε κοινότητες, σε νομαρχίες, σε συνεταιρισμούς, σε συνδικάτα, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, σε άλλες κοινωνικές οργανώσεις θα αντικρίσετε εικόνα ανάλογη με αυτήν που παρουσιάζει η αίθουσα της Βουλής, με κομματικούς εκπροσώπους που αποφασίζουν σύμφωνα με την κομματική «γραμμή», που πάντοτε έρχεται «από πάνω» και διαχέεται προς τα «κάτω». Ακόμη και στη Δικαιοσύνη λειτουργούν κομματικές «κλαδικές», επίσης στην Αστυνομία και στον Στρατό.
Οταν μιλούμε για συνάφεια της Πολιτικής με την κοινωνία εννοούμε κυρίως την αντιστοιχία των διαφορών και των αντιθέσεων της πρώτης με τις διαφορές και αντιθέσεις που αναπότρεπτα υπάρχουν και δρουν στη δεύτερη. Είναι η πιο γόνιμη και δυναμική σχέση ανάμεσα στις δύο ανεξάρτητες και αυτόνομες λειτουργίες.
Η κομματικοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας και μέσω αυτής η διαμόρφωση πλέγματος πελατειακών σχέσεων τείνει να εξαφανίσει την αντιστοιχία και άρα την πραγματική πολιτική συνάφεια της Πολιτικής με την κοινωνία, περιορίζοντας ταυτόχρονα την αυτόνομη λειτουργία και των δύο.