«Πάρτι» είστε και φαίνεστε!

Ξεκίνησα στις επτά το πρωί από τη Φρεαττύδα με κατεύθυνση το κέντρο των Αθηνών. Σκέφθηκα να «κόψω δρόμο» από τα στενά, για να βγω στη Βασιλίσσης Σοφίας και απ’ εκεί στην παραλιακή. Ανέβηκα την Φρεαττύδος και ετοιμάσθηκα να μπω στην Κουντουριώτου. Αμ’ δε! Δύο φορτηγά είχαν κλείσει τον δρόμο. Οπισθεν ολοταχώς και στροφή στην Αλκιβιάδου. Κι εδώ ατυχία! Κλειστός ο δρόμος στο ύψος της Κανθάρου, κάποιοι σκάβουν! Αναγκαστικά βγήκα στη λεωφόρο. «Χαμός» στη Βασ. Σοφίας (Γρ. Λαμπράκη). Ο «λεωφορειόδρομος» έχει περιορίσει την κίνηση σε μια (!) λωρίδα. Ανοίγω το παράθυρο να πάρω αέρα, καθώς το air conditioγίνεται ενοχλητικό. Το αυτοκίνητο πλημμυρίζει από μια φοβερή δυσοσμία, σαν να έχουν ανοίξει δίπλα μου φιάλες υγραερίου! Σκέπτομαι αμέσως ότι υπάρχει διαρροή στους αγωγούς του Φυσικού Αερίου. «Ακόμα δεν έγινε πρόεδρος ο Αντρίκος και άρχισαν οι διαρροές» σκέφθηκε το διεστραμμένο πολιτικά μυαλό μου. Κλείνω τα παράθυρα και καταφεύγω στον ανακυκλούμενο αέρα του κλιματιστικού. Η ώρα έχει πάει επτάμιση και βρίσκομαι ακόμη στο ύψος της Ευαγγελίστριας! Σκαμμένος παντού και γεμάτος σκόνη ο Πειραιάς, περιμένει κι αυτός τους Ολυμπιακούς Αγώνες! Στις οκτώ βρίσκομαι ακόμη στον «λαιμό» των έργων της Παραλιακής και αγκομαχώ να φθάσω στη Συγγρού. Θυμάμαι εκείνη την αναιδέστατη διαφήμιση με τους πιτσιρικάδες, που αποκαλούν την ταλαιπωρία μας «πάρτι»! Στα ραδιόφωνα όλοι μιλούν για τη φοβερή δυσοσμία που παρατηρείται σε Πειραιά και Αθήνα. «Σαπίζουμε και δεν το ‘χουμε πάρει χαμπάρι» σκέπτομαι, και περνώ το φανάρι που οδηγεί στον σωλήνα της Συγγρού. Οκτώ και τέταρτο. Εχω ήδη αρκετά λεπτά στη γέφυρα που οδηγεί στην Καλλιρρόης. Κοιτάζω με δέος το εργοστάσιο του «Φιξ». Αν είναι, πράγματι, «έργο βιομηχανικό διατηρητέο» γιατί δεν το αποκαθιστούν; Αν είναι, όπως λένε πολλοί, «μια μπαρούφα», γιατί δεν το ρίχνουν να δούμε λίγο πρασινάκι; Μετά βασάνων και κόπων, πλησιάζουμε το Καλλιμάρμαρο. Απέναντι, δεν βλέπω τίποτε! Μια περίεργη ομίχλη, που μου θυμίζει το «A Whiter Shade of Pale» των Procol Harum, έχει αντικαταστήσει όλα τα άλλα χρώματα. Δίπλα μου χάσκουν οι εγκαταλειμμένες ήδη, αλλά ολοκαίνουργιες ράγες του Βενιζέλειου τραμ. Γιατί, άραγε, στη συνείδησή μου ο Βενιζέλος (που λέει ο λόγος) έχει χαραχθεί ως ο Βασίλης Αυλωνίτης -τραμβαγέρης στην επιθεώρηση των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου «Το τραμ το τελευταίο»; Οκτώ και εικοσιπέντε περιμένω να στρίψω στο φανάρι που θα με οδηγήσει στην οδό Ρηγίλλης. Ανακαλύπτω ότι ο ταξιτζής που έχει αναμμένα τα «αλάρμ» έχει κτυπήσει το ΙΧ της κυρίας η οποία έχει βγει στο δρόμο και ψάχνει τον προφυλακτήρα της! Αναγκάζομαι να «βγω» δεξιά και να περάσω τον σηματοδότη ως παραβάτης. Οκτώ και μισή ακριβώς, σταθμεύω στην οδό Μουρούζη και κατευθύνομαι προς το κτίριο της ΕΡΤ. Ημουν μιάμιση ώρα στο δρόμο! Και δεν είδα κανένα «πάρτι»…