Ξεκίνησα αρκετά νωρίς, για να αποφύγω τον μεγάλο καύσωνα, με τον οποίο από μέρες μας τρομοκρατεί η EMY. Αλλά και για να προλάβω στα μανάβικα και στα ψαράδικα της οδού Απόλλωνος τον «αφρό» των φρούτων και λαχανικών ή κανένα φρέσκο ψάρι πελαγίσιο. Αργότερα, καταφθάνουν οι κυρίες της γειτονιάς και των γύρω υπουργείων διαλέγουν τον «αφρό», κοινώς τα ξαφρίζουν, και αφήνουν το κατακάθι. Γι’ αυτό μου εξηγεί συχνά ο μανάβης, τα φρούτα και τα λαχανικά είναι ακριβότερα από την Κεντρική Λαχαναγορά, όπου απαγορεύεται διά ροπάλου ή με άγριο κράξιμο να τα αγγίξεις και να σου βάζουν στη σακούλα ό,τι θέλουν και ό,τι καταφέρνει η ταχυδακτυλουργία τους. Πάντως, φέτος, εκτός του ότι είναι ακριβά, δεν έχουμε και την ποιότητα των φρούτων και λαχανικών που είχαμε πέρυσι.
Μετά τον μανάβη πήγα στο υποκατάστημα της Εθνικής στην οδό Καραγεώργη Σερβίας. Συνήθως πηγαίνω εκεί ένα τέταρτο της ώρας, πριν ανοίξουν οι πύλες της Τράπεζας (ακριβώς στις οκτώ) και παίρνω θέση στην ουρά που σχηματίζεται, κατά πλειοψηφία από ηλικιωμένους συνταξιούχους, για να πάρουν νούμερο προτεραιότητος και να εξυπηρετηθούν γρήγορα. Στο τέλος, και στην αρχή κάθε μήνα η ουρά είναι μεγάλη και σχεδόν όλοι γνωριζόμαστε και ανταλλάσσσουμε καλημέρα.
Διασχίζοντας, μετά την Τράπεζα, το κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος για να πάω στο «Νέον» και να πιω έναν «εσπρέσο», διασταυρώθηκα με ξένη τουρίστρια η οποία κρατούσε από το λουρί ένα μεγαλόσωμο, περιποιημένο και υπέροχο «λάσι». Την ίδια στιγμή απ’ όλες τις γωνιές της πλατείας ξεπήδησαν δεκάδες αδέσποτα χασαπόσκυλα, γκέκηδες και «κόπροι», όλες τέλος πάντων οι γεγενείς ράτσες, και γαυγίζοντας ρίχθηκαν στην ήρεμη και ευγενικιά «λάσι». Εγινε μεγάλος σαματάς, ευτυχώς αναίμακτος, καθώς γύρω από την όμορφη τουρίστρια και την ομορφότερη «λάσι» μαζεύτηκαν όλοι οι «κλοσάρ» του Συντάγματος, φίλοι και προστάτες των αδέσποτων.
Στο «σελφ-σέρβις» «Νέον» ο «εσπρέσο» τιμάται ευρώ 2.15, δηλαδή 731 δρχ.! Στο «Πλάζα» και στη «Μεγάλη Βρεταννία» είναι αρκετά ακριβότερος, αλλά εκεί τουλάχιστον σου τον σερβίρουν με επισημότητα που σε κάνει να νιώθεις «άρχοντας».
Ολοι οι δρόμοι γύρω από το Σύνταγμα ανασκάπτονται, ανακατασκευάζονται, πεζοδρομούνται και τελειωμό δεν έχουν: η Μητροπόλεως, η Απόλλωνος, η Νίκης, η Πεντέλης, η Βουλής και οι πάροδοι αυτών, μέχρι την Κολοκοτρώνη που και αυτή ανακατασκευάζεται. Πυκνά σύννεφα σκόνης πλανώνται νύχτα και μέρα και καλύπτουν με παχύ στρώμα τις προθήκες των καταστημάτων, τα εμπορεύματα, τα σταθμευμένα αυτοκίνητα και τα έπιπλα των κατοικιών.
Η αλήθεια είναι ότι οι δρόμοι αυτοί βρίσκονταν στην κατάσταση που τους άφησε η δεκαετία του ’50, από τότε που ο Καραμανλής ξήλωσε το τραμ της Μητροπόλεως.
Παρ’ όλο που από τότε κάθε δρόμος ανασκάπτεται, για διάφορους λόγους και αιτίες (ή χωρίς λόγο και αιτία), τουλάχιστον πέντε φορές τον χρόνο. Χρειάζονταν πράγματι ανακατασκευή, η οποία όμως βραδυπορεί και οι καταστηματάρχες ισχυρίζονται ότι έχουν καταστραφεί και διαμαρτύρονται οργισμένοι. Είναι δύσκολο να πει κανείς αν ένα κατασκευαστικό έργο καθυστερεί ή όχι, το βέβαιο είναι (ισχυρίζονται οι καταστηματάρχες) ότι οι εισπράξεις έχουν σχεδόν μηδενισθεί και η τουριστική πελατεία εξαφανίσθηκε, ενώ τα ενοίκια και η εφορία τρέχουν ακαταμάχητα. Περνάει, ας πούμε, η ΕΥΔΑΠ, ανοίγει ένα χαντάκι και με τη γνωστή χαλαρότητα κάνει τη δουλειά της. Δεκαπέντε μέρες μετά την ΕΥΔΑΠ νωχελικά περνάει ο OTE και κάνει και αυτός τη δουλειά του. Με την ίδια συχνότητα και εξίσου χαλαρά περνάει η ΔΕΗ, το Φωταέριο ή άλλες, άγνωστες υπηρεσίες… υπογείων διαδρομών. Μερικοί ισχυρίζονται ότι κάθε υπηρεσία ανοίγει χαντάκι, το σκεπάζει και μετά η επόμενη το ξεσκεπάζει!
Επειδή κυκλοφορούν πολλοί τέτοιοι μύθοι η «Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων A.E.», η οποία έχει την επίβλεψη των έργων, να αναρτήσει πινακίδες με τη μακέτα του έργου και χρονοδιάγραμμα της κατασκευής, έστω και αν πρόκειται να το παραβιάσει.
Καλό μήνα…