Απερίγραπτο το χάος και η ταλαιπωρία στις ατελείωτες ουρές των μεταναστών που προσπαθούν να βγάλουν άδειες εργασίας και παραμονής στη χώρα μας, περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες ενός γραφειοκρατικού εφιάλτη έξι(!) συναρμόδιων υπουργείων. Εχουμε φθάσει μέχρι του τραγελαφικού σημείου να παραδίδονται στους μετανάστες άδειες με τόση καθυστέρηση, ώστε… να έχουν ήδη λήξει όταν τις παίρνουν στα χέρια τους!
Εν πάση περιπτώσει, παρά την οξύτητα της κατάστασης, το ζητούμενο δεν είναι να δοθεί μια οποιαδήποτε λύση στο πρακτικό πρόβλημα, ώστε να «κουκουλωθεί» η ασυναρτησία της κυβερνητικής πολιτικής. H όποια ρύθμιση πρέπει να εντάσσεται στην εξυπηρέτηση κάποιας μεταναστευτικής πολιτικής, όσο ατελής και αν είναι αυτή.
Οι μετανάστες είναι απαραίτητοι ακόμη και στις πιο αυτάρκεις οικονομίες, ειδικά σε έναν κόσμο τόσο παγκοσμιοποιημένο, όπως ο σημερινός. Παντού, όμως, η υποδοχή τους γίνεται βάσει προγραμματισμού εδραζόμενου στην εκτίμηση των αναγκών της εγχώριας οικονομίας και συντελείται βάσει καθορισμένων κανόνων, οι οποίοι αντανακλούν και υλοποιούν την αυστηρή ή χαλαρή μεταναστευτική πολιτική της κάθε χώρας που δέχεται μετανάστες. Είναι όντως αδύνατο να βρεθεί προηγμένο κράτος, το οποίο να δέχθηκε μετανάστες που ανέρχονται στο ένα δέκατο του πληθυσμού του εν πλήρει απουσία κανόνων μεταναστευτικής πολιτικής, όπως έκανε η Ελλάδα κατά την τελευταία δεκαετία.
Η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής αποτελεί τον μείζονα παράγοντα πρόκλησης και διόγκωσης του συνόλου σχεδόν των προβλημάτων που συνδέονται με τους ξένους στη χώρα μας. Δεν απαιτούνται ειδικές κοινωνιολογικές γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς πως όταν εισέρχονται ανεξέλεγκτα εκατοντάδες χιλιάδες πλεονάζοντες μετανάστες, τους οποίους αδυνατεί να απορροφήσει η ελληνική οικονομία, δημιουργείται αυτομάτως το υπόστρωμα που επιτρέπει τόσο την υπερεκμετάλλευσή τους όσο και την εκτροπή τους προς παραβατικές ή και εγκληματικές δραστηριότητες, προκειμένου να επιβιώσουν και μάλιστα με εύκολο τρόπο.
Το 1997 επιχειρήθηκε η πρώτη διαδικασία νομιμοποίησης μεταναστών, με μέτρια αποτελέσματα. Με το νόμο του 2001 επιχειρήθηκε το δεύτερο βήμα, αν και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος διαπιστώνουμε ότι οι ρυθμίσεις του απεδείχθησαν άκρως δυσλειτουργικές. Τώρα απαιτείται ψυχραιμία και υπευθυνότητα εκ μέρους της κυβέρνησης. Πρωτίστως, οφείλει να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια περαιτέρω επεξεργασίας και υλοποίησης της απόπειράς της να βάλει κάποια τάξη στο καθεστώς παραμονής των μεταναστών στη χώρα μας, όσο ατελής κι αν είναι.
Χωρίς να αντιδράσει σπασμωδικά στο χάος που η ίδια προκάλεσε, η κυβέρνηση πρέπει να άρει εκείνες τις παραμέτρους που κάνουν δυσλειτουργική και απειλούν να ακυρώσουν στην πράξη την υποτυπωδώς διαμορφούμενη μεταναστευτική πολιτική της, εμμένοντας όμως σταθερά στην επιβολή πλαισίου μεταναστευτικών κανόνων.