Πληθαίνουν, οσημέραι, οι κάπως ιδιότυποι «νεολογισμοί». Αλλα ακούς κι άλλα πρέπει να καταλαβαίνεις. H ομορφιά, αίφνης, έγινε «τζάμι», η ζάλη από την κατανάλωση οινοπνευματωδών «γκολ» και η συνέχεια στα μοντέρνα στέκια ή στις ρούγες. Ομως, μια συνηθισμένη λέξη έχει πάρει διαστάσεις, συνοδεύει ακόμη και τους καθημερινούς σχεδιασμούς των ανθρώπων, μπερδεύει τις επιλογές και ταλαιπωρεί τη σκέψη τους. Είναι το δίλημμα, «η δύσκολος περίπτωσις, καθ’ ην τις ευρίσκεται εν αμηχανία περί του πρακτέου», κατά τη μεταφορική έννοια που της έδιναν τα παλιά λεξικά της καθαρεύουσας. Ποιος και πώς να ξεγλιστρήσει, να ξεφύγει από τα «δίχτυα» του, που έχουν απλωθεί παντού και περιπλέκουν τη ζωή; Θέμα πρώτο, λοιπόν, η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, που δεν επιτρέπει εφησυχασμούς και καθυστερήσεις. Από κει και πέρα αρχίζουν οι απορίες και τα ερωτήματα…
Τι πρέπει να κάνει ο απλός πολίτης για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών και να μην βολοδέρνει σε κυκεώνα; Να έχει για πυξίδα την αρχαία συμβουλή «συν Αθηνά και χείρα κίνει» ή να περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία, για να λύσει τους «οικονομικούς γρίφους» που τον πονοκεφαλιάζουν και να βγει από το αδιέξοδο των περιστάσεων; Να δεχθεί την άποψη πως «όλα βαίνουν καλώς» ή να ανησυχεί γι’ αυτά που επιφυλάσσει το αύριο; Να πιστέψει ή να μην πιστέψει ότι ο «παραγωγικός κύκλος» θα μπορέσει, αργά ή γρήγορα, να απασχολήσει εκείνους που χειμάζονται, ώστε να μειωθούν αποτελεσματικά οι συνέπειες της πολυσυζητημένης ανεργίας; Να υποκύψει, αν έχει τη δυνατότητα, στους πειρασμούς του καταναλωτισμού, ή να μην υποκύψει; Να αλλάξει επάγγελμα για να καλυτερέψει τις βιοτικές του συνθήκες ή να αγωνισθεί για να κρατήσει τα λίγα που έχει αποκτήσει με μόχθο και θυσίες;
Να ξεχάσει όσα ήξερε και να περιορίσει τις ανάγκες του ή να τρέξει για δάνειο, που δεν θα είναι εύκολο να εξοφληθεί; Να σκέφτεται ή να μην σκέφτεται ότι μισό ευρώ ισοδυναμεί με εκατόν εβδομήντα δραχμές και ότι η «γαζέτα» με τα μονόλεπτα ή τα ταλιράκια έχει αξία; Να ακολουθήσει το ρεύμα της παγκοσμιοποίησης, υποβαθμίζοντας, συν τοις άλλοις, τα πατροπαράδοτα ιδανικά του, ή να θυμηθεί τους στίχους του Καβάφη και να ψιθυρίσει «τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες, ποτέ από το χρέος μη κινούντες»; Να βγάλει ή να μη βγάλει το συμπέρασμα «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»; H επιλογή, ζήτημα ατομικής κρίσης.