Αυτοί φταίνε…

2' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Καμία παράταση, λοιπόν. Ούτε ρητή ούτε σιωπηρή. O Πατήρ Κράτος, γαλαντόμος σε τόσες άλλες περιπτώσεις, συνεσκέφθη με τις δύο κορυφαίες συμβούλους του, την Αλαζονεία και την Αδιαφορία, και αποφάσισε να εξαντλήσει την αυστηρότητά του απέναντι στα πιο ανήμπορα παιδιά του, στα αποπαίδια του μάλλον: τους μετανάστες. Μα, θα πει κανείς, δεν είναι δα δικά μας παιδιά όλοι ετούτοι οι φερτοί: ξένοι ήταν και ξένοι θα παραμείνουν, όσο κι αν μετέχουν στην ημετέρα παιδεία και στην ημετέρα οικονομία.

Βεβαίως. Ξένοι είναι. Φυσικά, όταν μας υπηρετούν πρόθυμα, είναι καλοί, σχεδόν δικοί μας. Οταν αναλαμβάνουν τις δουλειές που απεχθάνονται οι εδραίοι, είναι καλοί, σχεδόν δικοί μας. Οταν γηροκομούν τους γέροντές μας, και πίνουν την καλοσύνη και την γκρίνια στο ίδιο ποτήρι, είναι καλοί, σχεδόν δικοί μας. Οταν δαπανούν τα μισά τουλάχιστον απ’ όσα βγάζουν στις δικές μας αγορές, είναι καλοί, σχεδόν δικοί μας. Οταν αποκτούν ΑΦΜ και φορολογούνται, όταν πληρώνουν στα Ταμεία τους, είναι καλοί, σχεδόν δικοί μας. Οταν όμως, παντρεύοντας την ελληνική με δεκάδες γλώσσες, εκλιπαρούν για μια δυο μέρες παράταση, για να προλάβουν να πάρουν τη βούλα του κράτους μας και να μην πάνε στράφι τόσα χρόνια καμάτου, τότε είναι άλλοι, αλλιώτικοι: ξένοι. Και τότε ο Πατήρ Κράτος παίρνει το βλοσυρό του ύφος, αποφασίζει και κηρύσσει: «τέλος». Στο κάτω κάτω, όπως λένε οι κρατικώς υπεύθυνοι καθώς και οι κονδυλοφόροι που σπεύδουν να συμφωνήσουν μαζί τους, «αυτοί φταίνε, που τα άφησαν όλα για την τελευταία στιγμή».

Μάλιστα. Αυτοί φταίνε που έξι υπουργεία επιδίδονται στη συναρμόδια γραφειοκρατική βαναυσότητα. Αυτοί φταίνε που οι υπάλληλοι στους δήμους και στις νομαρχίες δεν επαρκούν, κι όσοι υπάρχουν, βολοδέρνουν μες στο χαρτομάνι και τις αντικρουόμενες εγκυκλίους. Αυτοί φταίνε που μπροστά στα μάτια των κατά τα λοιπά άγρυπνων Αρχών, πέφτουν μες στην ανάγκη τους θύματα των εξυπηρετικών συμπατριωτών μας, που όλο και κάποιον βαρύ όρκο σε υψηλές ιδέες θα έδωσαν για να λάβουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Αυτοί φταίνε που πάνε στην ώρα τους και τους δίνουν ραντεβού για τον Φλεβάρη του 2004, αφήνοντάς τους έκθετους στην αυθαιρεσία κάθε «οργάνου».

Γραφειοκρατικό πανικό νιώθουμε κι εμείς, οι ντόπιοι, όποτε συναλλασσόμαστε με κρατικές υπηρεσίες. Κι ας ξέρουμε τη γλώσσα και τα κατατόπια, κι έχουμε φροντίσει για κάνα «μέσον», κι ας έχουμε το δικαίωμα να αμολήσουμε και καμιά βαριά κουβέντα, να ξεθυμάνουμε πριν σκάσουμε. Τέτοιο δικαίωμα δεν έχουν οι ξένοι. Αν βαρυγκομήσουν, αν αντιδράσουν φωναχτά, μπορεί να συλληφθούν. Λένε λοιπόν τον καημό τους στις κάμερες, με την καρτερία εκείνου που ξέρει ότι του κληρώθηκε δύσβατη ζωή. Κι εμείς, ακούγοντας, ξαναμαθαίνουμε τα ελληνικά της πίκρας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή