Πού κατέληξαν τα «λάβαρα»;
Για ποιο πολιτικό λόγο ανασχηματισμός κυβέρνησης: Ποια «ανασυγκρότηση» του ΠΑΣΟΚ καλοκαίρι του 2003; Και για ποιο λόγο έγινε άραγε το τελευταίο συνέδριο του κόμματος, με εκλογή νέου γραμματέα, νέων οργάνων, για «νέο ξεκίνημα»; Αν από τότε δεν έγινε ΤΙΠΟΤΕ για «ανασυγκρότηση» και παραγωγή κάποιας ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ από τους «κορυφαίους» του ΠΑΣΟΚ, γιατί θα γίνονταν αυτά τώρα; Από ποιους θα γίνονταν; Και μήπως διαθέτει ο πρωθυπουργός κανένα σημαντικό σχέδιο πολιτικής που δεν έχει εμφανίσει έως σήμερα, κρατώντας το για «έκπληξη» στα τέλη της τετραετίας;
Ο κ. Σημίτης δεν θέλησε ούτε και μετά το 2000 να τολμήσει μια νέα σύνθεση οργάνωσης και πολιτικής στο κόμμα του. Εκανε ό,τι και το 1996: παραμέρισε κάθε θεωρούμενη «αντιπολίτευση», κάθε στέλεχος του λεγόμενου «παλαιού» ΠΑΣΟΚ (μέσα στο οποίο επιτυχώς σταδιοδρόμησε ο ίδιος) και προτίμησε να προχωρήσει σε μια κυβερνητική διαχείριση «ρουτίνας» με ολίγα πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του, ασχέτως ειδικών προσόντων τους. Μάλλον δεν είναι περίεργο, λοιπόν, το οτι αυτό το «σχήμα» οδήγησε σε μια αποτυχία τον κ. Σημίτη.
Αν το 1996 η ατολμία του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ μπορούσε να αποδίδεται σε κάποια «φυσιολογική» ανασφάλειά του σε θέση διαδόχου του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά το 2000 δεν υπήρχε καμιά δικαιολογία για το ίδιο πράγμα.
Τώρα, η κατάσταση είναι διαμορφωμένη στο κυβερνών κόμμα. Οι «νεο-εκσυγχρονιστές» του κ. Σημίτη απέτυχαν να κάνουν κάτι περισσότερο από μια τρέχουσα διαχείριση των εθνικών υποθέσεων. Και -το χειρότερο- απέτυχαν στο πεδίο της πολιτικής ηθικής, όπου τα πράγματα κατέδειξαν ότι παρέχεται χώρος επαρκής για την ανάπτυξη δράσεων από «ατσίδες» των «κυμάτων εκσυγχρονισμού».
Ο κ. K. Σημίτης δεν είναι μόνον επικεφαλής αυτής της καταστάσεως (είτε το θέλει είτε όχι, όσο και αν δεν του αρέσει, φέρει τις υποχρεώσεις αρχηγού αυτού του ΠΑΣΟΚ επί επτά χρόνια). Ευθύνεται ειδικώς και για το ότι αποκαλύπτονται κάθε τόσο «ατσίδες» και στον κύκλο συνεργατών του, της προσωπικής επιλογής του.
Δεν μπορούμε φυσικά να γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι αυτό που κατά βάθος μπορεί να εννοεί ως «σοσιαλισμό» ο μετα-τριτοδρομικός πρωθυπουργός. Βέβαιο, είναι, πάντως ότι τα «λάβαρα του σοσιαλισμού», που ζητούσε από τους «συντρόφους» του να «υψώσουν» στο περασμένο συνέδριο, είχαν πρώτα ανεμίσει στα τείχη της «Σοφοκλέους», για να καταλήξουν στις αποθήκες εύπορων στελεχών του πρώτου «κύματος εκσυγχρονισμού», που δεν πρόλαβε να φέρει το δεύτερο. Το «κύμα» έπεσε και έγινε «λάδι», λόγω μεγάλης καλοπέρασης.
Της προσφοράς…
Κινούμενοι ως «απλοί» πολίτες κι αυτοί -όπως λέγουν- και με δικαιώματα όπως αυτά που έχει κάθε συμπολίτης τους, οι νέοι «ατσίδες» του «εκσυγχρονισμού» φρόντισαν να βελτιώσουν τα προσωπικά οικονομικά τους -μακριά από πολιτικοηθικώς άμεμπτους συναδέφλους τους στο ΠΑΣΟΚ, που τους αποδοκίμαζαν- και κουράστηκαν επίσης προκειμένου να αποκτήσουν τις καλύτερες δυνατές κοινωνικές σχέσεις με κύκλους άξεστων νέων νεόπλουτων του αθηναϊσμού. Βεβαίως, όταν αυτοί οι τύποι προσέρχονταν στην πολιτική, δεν δήλωσαν ποτέ δημοσίως ότι δεν διαθέτουν τίποτε που να τους διαφοροποιεί από οποιονδήποτε «απλό» πολίτη, δεν δήλωσαν ποτέ ότι αυτό που τους βασάνιζε ήταν η έντονη επιθυμία για πλουτισμό, για κοινωνικού τύπου «αναγνώριση», για κοσμικές «γκλαμουριές».
Για να «προσφέρουν» (στην πολυαγαπημένη πατρίδα) ήρθαν στη δημόσια σκηνή και τούτοι οι «ατσίδες», όπως και άλλοι συμπλεγματικοί τύποι «πολιτικών» πριν από αυτούς. Μόνο που εκείνοι (πολύ ολιγότεροι αριθμητικώς…) φρόντισαν τουλάχιστον να μην κουράζουν τους πολίτες με αυστηρές διδαχές περί «ευρωπαϊσμού» και πολιτικών «καλών τρόπων», δεν τους πίεζαν να αισθανθούν κάποια «νέα εθνική αυτοπεποίθηση», ως μέτοχοι μιας ανύπαρκτης «ισχυρής» Ελλάδας, και δεν περιφρόνησαν ως ανόητους και «μίζερους» τους Ελληνες που σχολίασαν αρνητικά τα έργα τους, ταλαιπωρούμενοι από τις «πολιτικές» τους.
Οι «ατσίδες» του «κύματος» τα έκαναν, όμως, όλα αυτά. Γι’ αυτό και σήμερα προκαλούν την οργή και τη χλεύη τόσων πολλών Ελλήνων, γι’ αυτό και ακούγονται ως «αέρας κοπανιστός» πλέον τα περί επερχόμενης «ανασυγκρότησης» του ΠΑΣΟΚ, περί «ριζικών αλλαγών» και «αναστροφής του κλίματος».
Αυτά τα λίγα…
Ακόμη και αν αιφνιδίως ο πρωθυπουργός άλλαζε τις απόψεις που έχει περί πολιτικής, πολιτικών προσώπων, εκσυγχρονισμού, περί κοινωνικής οργάνωσης στη χώρα μας στη μετά ONE εποχή, τι το δημιουργικό θα μπορούσε να πετύχει αυτήν τη χρονική περίοδο; Είναι δυνατόν να σχεδιασθούν, να οργανωθούν και να γίνουν μέσα σε λίγους μήνες, στο παρόν εθνικό σκηνικό, όλα όσα έπρεπε να έχουν γίνει στα επτά χρόνια του «εκσυγχρονισμού» που διαφήμισε ο κ. K. Σημίτης;
Είναι γνωστό το δυναμικό που έχει στη διάθεσή του ο κ. Σημίτης για να κυβερνά την Ελλάδα σήμερα. Και είναι βεβαίως γνωστό το τι φαίνεται να θεωρεί ο ίδιος ως εθνική ισχύ, ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο. Για τον πρωθυπουργό το παν είναι μια «προσαρμογή» της χώρας στην E. Ενωση, άνευ όρων και συζητήσεων, ως αναγκαστικός μονόδρομος δικής του χάραξης, χωρίς καν αξιοποίηση των δυνατοτήτων που από την ίδια την E.E. παρέχονται για νέες σκέψεις, χρήσιμους προβληματισμούς και καινοτόμες δράσεις. Οσο για το εθνικό κόστος που μπορεί να έχει η πρωτοβάθμια περί «προσαρμογής» άποψή του, αυτό όποιο μέγεθος και αν έχει ο πρωθυπουργός το θεωρεί προφανώς «αναπόφευκτο».
Δεν έχει λοιπόν ο πολιτικά ωχρός κ. K. Σημίτης κανέναν τρόπο για να χαρίσει σήμερα πολιτικές «εκπλήξεις» στην ελληνική κοινωνία. O «ευρωπαϊστής» (για προσωπική του μόνον απόλαυση) πρωθυπουργός μπορεί μόνο να προβάλει προσεχώς ψευδείς εικόνες εθνικής ισχύος και ευημερίας, μπορεί να αξιοποιήσει υπέρ αυτού κάθε προσφερόμενο σήμερα «επικοινωνιακό» τρυκ, μπορεί και να υπολογίσει για μιαν ακόμη φορά σε κάποια πολύτιμα «σέρβις» από ορισμένα «λόμπι» MME, που εξακολουθούν να συμπαθούν, για τους λόγους τους, τη σημερινή πολιτική ηγεσία.