Πέρα από τις όποιες αλλαγές σε επίπεδο προσώπων, υποτίθεται ότι κεντρικός στόχος των πρωθυπουργικών «πρωτοβουλιών» θα είναι ο εκσυγχρονισμός του πολιτικού συστήματος («πόθεν έσχες», πολιτικό χρήμα γενικότερα, αλλαγές που σχετίζονται με μια «δικαιότερη» εκλογική διαδικασία κ.λπ.), αλλά και συνολικότερα της απόδοσης του κρατικού μηχανισμού, ώστε να ικανοποιεί αποτελεσματικότερα τις ανάγκες της κοινωνίας. Ποιος, φυσικά, μπορεί να έχει αντίλογο σε τέτοιες πρωτοβουλίες – αλλά από την άλλη και ποιος δεν θα αναρωτηθεί με εύλογη απορία (αν όχι και καχυποψία…) «καλά, γιατί τώρα;». O κ. Σημίτης και σε γενικές γραμμές η ίδιας σύνθεσης κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία σχεδόν 8 χρόνια. Επρεπε να μπούμε στα τελευταία «μέτρα» της κυβερνητικής θητείας, στην ουσία στην προεκλογική περίοδο, για να αποφασισθούν μέτρα που… αυτονοήτως όφειλαν να έχουν απασχολήσει την κυβέρνηση και να έχουν ληφθεί προ πολλού;
Τα σχέδια και οι σκέψεις της κυβέρνησης για έναν αναλογικότερο εκλογικό νόμο δεν θα ήταν προτιμότερο να έχουν δημοσιοποιηθεί (ασχέτως με το αν οι αλλαγές θα ισχύσουν στις προσεχείς -πράγμα δύσκολο- ή στις μεθεπόμενες εκλογές) αν όχι στην αρχή, τουλάχιστον κάπου στο μέσον της κυβερνητικής θητείας, έτσι ώστε να μην εκλαμβάνονται (όπως γίνεται τώρα – δικαίως…) ως «δέλεαρ» προς την Αριστερά, και ως απόπειρα δημιουργίας «μπλοκ» εν όψει της προεδρικής εκλογής το 2005, ώστε κι αν ακόμη τότε κυβέρνηση είναι η Ν.Δ. να υπάρχουν οι προϋποθέσεις πρόωρων (λόγω μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας…) καλπών; Τέτοιοι χειρισμοί δεν έχουν έντονο το άρωμα της προεκλογικής σκοπιμότητας – και άρα σε κάποιον βαθμό δεν αυτοακυρώνονται;
Εξήγγειλε ο υπουργός Οικονομίας κ. Χριστοδουλάκης ένα σοβαρό (και δοκιμασμένο με επιτυχία στην πράξη!) μέτρο προσέλκυσης μεγάλων επενδύσεων, με την προσφορά ελκυστικών φορολογικών κινήτρων για μακρύ χρονικό διάστημα (σταθερή φορολογία, χωρίς ελέγχους και αμφισβητήσεις, επί τη βάσει είτε του επενδυόμενου κεφαλαίου είτε του τζίρου είτε των κερδών -κάθε επιχείρηση θα συνάπτει ειδική συμφωνία με την Πολιτεία)- πολύ ωραία! Γιατί, όμως, άραγε αυτό το μέτρο, που συνέβαλε σημαντικότατα στην ανάπτυξη της Ιρλανδίας που το πρωτοεφάρμοσε, δεν θα μπορούσε να έχει υιοθετηθεί από την Ελλάδα από… το 1996, έστω το 2000 (τότε που με αυτοπεποίθηση που έφτανε τα όρια της οίησης η εκσυγχρονιστική μας κυβέρνηση διακήρυττε πως «εμείς δεν θα γίνουμε ποτέ Ιρλανδία!») κι έπρεπε να φθάσουμε λίγους μήνες πριν από τις εκλογές για να το εξαγγείλει ο κ. Χριστοδουλάκης; Για ν’ αποδώσει πότε;
Δεν γνωρίζει η δεξιά τους…
Μπορεί να μην αφορά «εμάς» η ταλαιπωρία, αποτελεί όμως κομματάκι του νεοελληνικού παζλ που συνιστά την «καθημερινότητα» αυτής της χώρας! Αυτό το… απερίγραπτο χάος που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες και είναι από τα «πρώτα θέματα» της επικαιρότητας, με τις ουρές και την υποχρεωτική εξαθλίωση πλήθους αλλοδαπών μεταναστών στη χώρα μας, για να εξασφαλίσουν «τα χαρτιά» που θα καθιστά νόμιμη την εδώ παραμονή τους, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλο τμήμα όλου αυτού του κόσμου αποφάσισαν (έμαθαν τα ελληνικά χούγια – άρα… «ελληνοποιούνται» οι άνθρωποι!) να πάνε στις αρμόδιες υπηρεσίες τις… τελευταίες μέρες πριν εκπνεύσει η προθεσμία. Αρα, σε μεγάλο βαθμό η ταλαιπωρία που υφίστανται και οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν, αν «δεν προλάβουν», οφείλεται σε αυτούς.
Από ‘κει και πέρα, όμως, κάθε καλόπιστος παρατηρητής θα ομολογήσει ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό το χάος (το γενικό, όχι ειδικά αυτών των τελευταίων ημερών) φέρει και η πολιτεία, που εμφανίζεται παντελώς ανίκανη να… συντονίσει τις ίδιες της τις υπηρεσίες! Για να πάρει ένας αλλοδαπός «πράσινη κάρτα» εργασίας απαιτούνται ένα σωρό βεβαιώσεις και πιστοποιητικά – καλά κάνει, ας πούμε, το κράτος και θέλει να εξασφαλίσει τον αποτελεσματικότερο δυνατό έλεγχο προτού εκδώσει αυτήν την άδεια εργασίας…
Αφού πάρει ο μετανάστης την πολυπόθητη άδεια εργασίας, τον πρώτο βαθμό «νομιμοποίησης» της παρουσίας του στην Ελλάδα, σε κάποιο χρονικό διάστημα πρέπει να πάρει και την «άδεια παραμονής», για την έκδοση της οποίας όμως απαιτείται ένας νέος… όγκος πιστοποιητικών και βεβαιώσεων, που σχεδόν είναι πανομοιότυπος με εκείνον που ζητάει η πολιτεία για την «πράσινη κάρτα»! Πέραν του κόστους στο οποίο αναιτίως υποβάλλονται για την έκδοση αυτών των πιστοποιητικών, η μεγαλύτερη… επιβάρυνση είναι η ταλαιπωρία να εξασφαλίσουν όλην αυτήν τη χαρτούρα – κάτι ξέρουμε κι εμείς οι… αυτόχθονες από συναλλαγή με τη γραφειοκρατία!
Εγινε, τέλος πάντων, το «έλα να δεις» με την κοσμοσυρροή στις υπηρεσίες τις τελευταίες ημέρες, προτού λήξει η προθεσμία για τους μετανάστες, είδαν κι απόειδαν οι υπεύθυνοι ότι ασχέτως με το ποιος ευθύνεται τα χρονικά περιθώρια δεν αρκούν, και αποφασίστηκε «εντός προθεσμίας» να θεωρηθούν όσοι επιτέλους κατόρθωσαν να υποβάλουν αίτηση και να πάρουν… αριθμό προτεραιότητος για NA υποβάλουν αργότερα τα χαρτιά τους! Μόνο που αυτό το «μαγικό χαρτάκι» (που θεωρείται, κατά κάποιον τρόπο, «απόδειξη νομιμότητος»!) δεν… το αναγνωρίζουν άλλες υπηρεσίες, λ.χ. η αστυνομία, που πιάνει τον ξένο χωρίς άδεια, του δείχνει ο ταλαίπωρος το «χαρτάκι» προτεραιότητος που του ορίζει να υποβάλει τα χαρτιά του τον… Δεκέμβριο (τέτοια περιθώρια!), αλλά αυτή «δεν ξέρει τίποτε!» και τον απειλεί με απέλαση!
Βγαίνουν μια μέρα τα «συναρμόδια υπουργεία» και μιλούν για «σιωπηρή παράταση», γράφουν την είδηση ΟΛΕΣ οι εφημερίδες, με αποτέλεσμα να… ξαναβγούν την μεθεπομένη οι ίδιοι «συναρμόδιοι» και να πουν «γράψτε λάθος», δεν δόθηκε καμιά παράταση, κι άντε μέχρι τον Οκτώβρη, όσοι ΗΔΗ έχουν πάρει σειρά προτεραιότητος (κάποιες από τις οποίες αφορούν τον… Δεκέμβριο!) θα δικαιούνται «νομίμως» να υποβάλουν τα χαρτιά τους – τόσος… συντονισμός! Κουβεντιάζαμε το πρόβλημα με κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, κι εκείνος μας απάντησε χαμογελώντας, «έλα, μωρέ, γιατί στις πατρίδες τους είναι καλύτερα τα πράγματα;». Καταλάβατε…
Σημειολογία και ουσία…
Με όλον αυτόν τον (δικαιολογημένο…) θόρυβο που έχει δημιουργηθεί τον τελευταίο καιρό σχετικά με τις χρηματιστηριακές «ενασχολήσεις» βουλευτών αλλά και γενικότερα στελεχών της κρατικής μηχανής, ακούσθηκε πολύ «λογική» και σίγουρα… καλοδεχούμενη από τον κόσμο που «εγκλωβίστηκε» και έχασε χρήματα στη Σοφοκλέους (με την παρότρυνση κυβερνητικών στελεχών «τότε»…) η πρόταση τεσσάρων κορυφαίων στελεχών του κυβερνώντος Κινήματος να ανοίξουν οι κωδικοί ΟΛΩτων βουλευτών και των πολιτικών. Μια πρόταση που έσπευσαν να υιοθετήσουν και αρκετοί βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης – με την πρόσθετη «διευκρίνιση» κάποιων εξ αυτών πως «εν πάση περιπτώσει, άλλο να είσαι βουλευτής αντιπολίτευσης και να ασχολείσαι με το Χρηματιστήριο, κι άλλο υπουργόο ή κυβερνητικός βουλευτής, με δυνατότητες προσβάσεων και εσωτερικής πληροφόρησης…».
Είχε λεχθεί ότι σύμφωνος με αυτήν την ιδέα να ανοίξουν οι κωδικοί των βουλευτών, ήταν αρχικά και ο κ. Σημίτης, για να «φανεί» ότι στη Σοφοκλέους έπαιζαν και έπαιζαν «γερά», όχι μόνο κυβερνητικοί αλλά βουλευτές όλων των κομμάτων, έτσι ώστε οι όποιες εντυπώσεις είχαν σχηματισθεί για το ΠΑΣΟΚ, να… διαχυθούν σε όλες της πλευρές της Βουλής – σε αυτό απέβλεπε και η σχετική «ιδέα» αρχικώς, που αποδίδεται στον Κώστα Λαλιώτη, έναν άλλωστε εξ εκείνων που δημόσια υπέβαλαν την σχετική πρόταση…
Τελικώς, η κυβέρνηση αποφάσισε την πρόταση αυτή να την απορρίψει, με το σκεπτικό πως προσκρούσει στην ισχύουσα νομοθεσία (περί «προσωπικών δεδομένων» – γιατί όμως δεν ίσχυσαν και για τον κ. Νεονάκη;) και τους κανόνες της αγοράς. Σωστά. Πολιτικά, επικράτησε, άλλωστε, η άποψη πως «ο θόρυβος θα πλήξει τελικά όλο το πολιτικό σύστημα…» κι αυτό σωστό. Σκέφθηκαν, όμως, οι πολιτικοί ταγοί μας πως με το να προτείνουν από τη μια αυτήν τη «διαφάνεια», και από την άλλη να… τη μαζεύουν πίσω, δημιουργούν εύλογες υποψίες στην κοινωνία;