H ελληνική πολιτική ζωή έζησε τα τελευταία επτά χρόνια έναν σχιζοειδή μύθο, του «εκσυγχρονιστή» πρωθυπουργού κ. K. Σημίτη, που αγωνιζόταν για την «ανόρθωση» της Ελλάδος και του παραδοσιακού κομματικού μηχανισμού που λειτουργούσε ως κώλυμμα σε κάθε απόπειρα κινητοποιήσεως των «υγιών δυνάμεων» του τόπου.
Βεβαίως, στην πραγματικότητα ούτε ο κ. Σημίτης ήταν ο εμπνευσμένος ηγέτης, όπως ο ίδιος και η ισχνή περί αυτόν ομάδα του πιστεύει, ούτε το ΠΑΣΟΚ είναι ο ακατανίκητος μηχανισμός διεκδικήσεως και διαχειρίσεως της εξουσίας.
Το ουσιώδες όμως της χθεσινής συνεδριάσεως του Εκτελεστικού Γραφείου είναι ότι ο κ. Σημίτης ενεφανίσθη ως χειραφετημένος ηγέτης και διά της «παραιτήσεως» του γραμματέως του ΠΑΣΟΚ κ. K. Λαλιώτη, επιχειρεί να επιβάλει πλέον την προσωπική αντίληψη στην κυβέρνηση και στο κόμμα.
Εκείνο το οποίο παραβλέπει όμως ο κ. Σημίτης -ευρισκόμενος σε κατάσταση μέθης λόγω των «επιτυχιών» της ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως- είναι ότι η, ούτως ειπείν, «εκσυγχρονιστική» ομάς της οποίας ηγείται και το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ λειτουργούσαν παραπληρωματικώς και αυτό του εξεσφάλισε δύο εκλογικές νίκες στο παρελθόν.
Ενα άλλο θέμα που φαίνεται να αγνοεί ο κ. Σημίτης είναι ότι οι λεγόμενοι «εκσυγχρονιστές» -πραγματικοί ή κατ’ επίφασιν- αποτελούν πάντα μειοψηφικό ρεύμα και ο μόνος τρόπος για την κυριαρχία τους στην όποια πολιτική σκηνή είναι διά του σφετερισμού μηχανισμών που έχουν εδραιωμένη σχέση με μια κοινωνία σαφώς συντηρητική.
Το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ με τη ρητορική του, με τις αναφορές του σε αρχέγονους συμβολισμούς της Αριστεράς αποτελούσε το άλλοθι του κ. Σημίτη, ο οποίος τη στιγμή αυτή είναι στο έλεος ενός κακέκτυπου «νεοφιλελεύθερου» μοντέλου στον τομέα της οικονομίας και μίας αντιλήψεως στον τομέα των διεθνών σχέσεων, η οποία υποβαθμίζει ως αντιπαραγωγική τάση τη διάθεση προασπίσεως των παραδοσιακών εθνικών αξιών.
Η προαναφερθείσα διάθεση και η τάση υπήρχε πάντα στον κ. Σημίτη, αλλά για πρώτη φορά στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του αισθάνθηκε ότι έχει τη δυνατότητα για να προχωρήσει σε μια ρήξη με ό,τι απεχθάνεται -το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ- και αυτό έπραξε ακριβώς στρεφόμενος εναντίον του κ. Λαλιώτη.
Η άσκηση της προεδρίας της E.E., τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου που εξήραν τον ρόλο του στην ευρωατλαντική προσέγγιση, τα χειροκροτήματα με τα οποία έγινε δεκτός στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι φιλοφρονήσεις του Αμερικανού προέδρου κ. Τζορτζ Μπους του δημιούργησαν την εντύπωση ότι είναι ηγέτης μοναδικού διαμετρήματος, μη αναγνωριζόμενος από το «βδελυρό κατεστημένο» του αρχέγονου ΠΑΣΟΚ.
Αλλά, η Ελλάς είναι ένα σκληρότατο πολιτικό τοπίο, και το ΠΑΣΟΚ ένας τρομακτικός μηχανισμός και η «εκσυγχρονιστική» ομάδα του κ. Σημίτη είναι ανίκανη να διαχειρισθεί ζητήματα αυτού του μεγέθους. Είναι κατά συνέπεια άκρως ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τις συνέπειες της πολιτικής ανυπακοής του κ. Σημίτη, προς τον σκληρό πυρήνα του κόμματος.
Βεβαίως, δεν θα υπάρξουν εκ μέρους των θιγομένων εκρήξεις οργής και καταγγελίες, που αποτελούν εκφάνσεις πολιτικού ερασιτεχισμού. Αλλά ο κ. Σημίτης θα έχει να αντιμετωπίσει την ψυχρή εχθρότητα μιας ομάδος πολιτικών όντων σε λειτουργική επαφή με τις κοινωνικές ομάδες επί των οποίων βασίζεται το ΠΑΣΟΚ.
Οι πάντες ανέμεναν από τον κ. Σημίτη κάποιες «πρωτοβουλίες» για την αντιστροφή του δυσμενούς κλίματος, που δημιουργήθηκε συνεπεία της πολιτικής του. Ουδείς φανταζόταν μια πράξη αυτοχειριασμού, που είναι ευπρόσδεκτη βεβαίως σε όσους προσβλέπουν σε μια ουσιαστική επιτέλους αλλαγή του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού.