Μπορεί να έχει κανείς όποια γνώμη θέλει για τον Κώστα Λαλιώτη (έναν πολιτικό που, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν επεδίωξε να χτίσει το προφίλ του σε συνταγές «δημοφιλίας» – το εντελώς αντίθετο: πάντα πολιτευόταν με ρήξεις, επιθέσεις, διαφωνίες, σκληρούς τόνους και συνεχείς συγκρούσεις, σχεδόν πάντα σε έντονο, έως και προκλητικό ύφος…), χθες, όμως, με τη στάση του απέδειξε ότι παραμένει ένα «κομματόσκυλο» -με την καλή έννοια- καθαρόαιμης ράτσας! Γιατί, ουδείς αμφιβάλλει πως αν ήθελε, μπορούσε να προκαλέσει στο ΠΑΣΟΚ μια άνευ προηγουμένου αναταραχή και πόλωση, τηρώντας («σεβόμενος», μάλιστα!) όλες τις καταστατικές «δημοκρατικές» διαδικασίες, αρνούμενος να υποβάλει την παραίτησή του (που του τη ζήτησε ο πρόεδρος… χωρίς να έχει τέτοιο δικαίωμα!), επικαλούμενος ότι για να τον διώξουν (γιατί αυτό έκανε στην ουσία ο κ. Σημίτης) θα πρέπει να υποβληθεί εναντίον του πρόταση μομφής και να ψηφισθεί από την Κεντρική Επιτροπή, ή ακόμη πιο απλά… υποβάλλοντας πάλι υποψηφιότητα για το αξίωμα του γραμματέα!
Δεν το έπραξε ο μέχρι χθες γραμματέας του κυβερνώντος Κινήματος. Και δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι κρύβει στο (έτσι κι αλλιώς «σατανικά» πολιτικό…) μυαλό του, πώς αυτός «βλέπει» στο μεσομακροπρόθεσμο μέλλον τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και ποιον ρόλο επιφυλάσσει σε αυτές για τον εαυτό του, το βέβαιο πάντως είναι ότι την «πρόκληση» την άφησε χωρίς ουσιαστική απάντηση – και μάλιστα δυναμική, όπως πολλοί ίσως να περίμεναν… H ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή, φυσικά και είχε αιχμές για όλους (μίλησε για «προφάσεις» αναφερόμενος στον πρωθυπουργό που «δεν τον κοίταξε κατάματα» και δεν βρήκε το σθένος να «αρνηθεί την ενός ανδρός αρχή…», σχεδόν ανοικτά «έδειξε» τον Γιώργο Παπανδρέου, μιλώντας για «καλά παιδιά που τα περιμένουν όλα έτοιμα…», αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του για να πει… χωρίς να το πει πως η αποπομπή του οφείλεται στη στάση που κράτησε ως γραμματέας του ΠΑΣΟΚ εναντίον του αμερικανικού πολέμου στο Ιράκ, σε αντίθεση με «άλλους, που ήταν διατεθειμένοι να υποστούμε λοβοτομή…») αλλά αυτό ήταν το… ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει για να δείξει την αντίθεση (και την πικρία) του με τέτοιου είδους μεθοδεύσεις…
Εκανε έναν… «αγιογραφικό» απολογισμό της 30χρονης ηγετικής παρουσίας του στο ΠΑΣΟΚ, υπογράμμισε τις προσφορές του (πολύ εύστοχο και χαριτωμένο αυτό που είπε… καρφώνοντας την πλειοψηφία των «συντρόφων» του, πως «στις εκλογές του 2000, μόλις άνοιξαν οι κάλπες και για ένα τρίωρο όλοι τον εμέμφοντο γιατί ΑΥΤΟΣ είχε «χάσει» τις εκλογές και… μετά τις 10 το βράδυ όλοι πανηγύριζαν για τη νίκη ΟΛΩτους…»!), τόνισε με έμφαση πως «δεν νιώθει ότι είναι εμπόδιο για τη νίκη και επιβεβαίωσε πως επιστρέφει στον (γνωστό και από το παρελθόν – έχει ξανασυμβεί τρεις φορές) αναχωρητισμό του, αφού δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος στις εκλογές του 2004…
Ολα αθώα και «ενωτικά»; Τέτοιο πράγμα, δεν υπάρχει στην πολιτική. Και ουδείς μπορεί να φανταστεί τον Κώστα Λαλιώτη να αποτραβιέται «για καλά» από την πολιτική… Πιθανότατα να θεωρεί ότι μια τωρινή -και προβεβλημένη!- αποστασιοποίησή του, να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια δυναμικότερη «επανάκαμψη», ιδίως αν επαληθευθούν και… στις κάλπες οι δημοσκοπήσεις, χάσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές και την ήττα αυτή χρεωθεί το «νέο ΠΑΣΟΚ» που δείχνει να θέλει σήμερα να δημιουργήσει ο πρόεδρός του. Και μάλιστα χωρίς να μπορεί να προσάψει κανείς στον αποπεμφθέντα γραμματέα ότι «συνέβαλλε» στην απαξίωσή του…
«Πάλης ξεκίνημα…» στο τέλος!
«Χρειάζεται να φέρουμε πολλά νέα πρόσωπα στην πρώτη γραμμή, να μη δίνουμε την εντύπωση τού «οι ίδιοι και οι ίδιοι»… είπε ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στη δική του ομιλία (μια ομιλία σε κομματικό ακροατήριο, που το μεγαλύτερο μέρος της αφιερώθηκε στην ανάλυση του… πόσο πετυχημένη ήταν η ελληνική προεδρία της E.E.!), μια θέση που όσο σωστή κι αν ακούγεται εξ αντικειμένου, όσο και να ‘ναι χάνει κάτι από την «πρωτοτυπία» και τον δυναμισμό της, αν υπολογίσει κανείς ότι διατυπώνεται… τώρα που η κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ πλησιάζει στο τέλος της, άρα εκ των πραγμάτων θα εκληφθεί ως «κίνηση φορσέ», υπό το βάρος του αρνητικού για το κυβερνών Κίνημα κλίματος και των δημοσκοπήσεων…
«Οσοι δεν πιστεύουν στη νίκη, ας μείνουν στα μετόπισθεν…» τόνισε ο κ. Σημίτης, χαράσσοντας μια άτυπη μεν, αλλά ευδιάκριτη, γραμμή μεταξύ εκείνων που είναι πρόθυμοι να συνδράμουν το «νέο ΠΑΣΟΚ» και όσων προσκολλημένοι σε πρόσωπα, αρχές και πρακτικές του «παλιού» προτιμούν ενδεχομένως μια μέσω ήττας… αλλαγή προσώπων – και σίγουρα ξένισε η αναφορά του (όταν πρότεινε τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για τη θέση του νέου γραμματέα – την οποία και εξασφάλισε με πολύ καλή πλειοψηφία, 118 ψήφων, δεδομένων των συνθηκών…) πως «το ΠΑΣΟΚ, χρειάζεται στη θέση του γραμματέα ένα πρόσωπο που θα κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις του…», μια αναφορά που εξ αντιδιαστολής θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι θίγει τον Κώστα Λαλιώτη…
Αναβαθμισμένος από το επιτυχές πέρασμά του από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, που σφραγίστηκε από την εξάρθρωση της τρομοκρατίας (αυτό θα χαρακτηρίζει την πολιτική σταδιοδρομία του νέου γραμματέα – και ας έχει δώσει στο παρελθόν πολύ συγκεκριμένα θετικά δείγματα απόδοσης, ως υφυπουργός Εμπορίου που πήρε μια σειρά πραγματικά εκσυγχρονιστικών μέτρων…) ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, είναι ο πρώτος γραμματέας του Κινήματος που δεν ανήκει στη λεγόμενη «ιστορική ηγεσία» του (Τσοχατζόπουλος, Σκανδαλίδης, Λαλιώτης οι προκάτοχοί του) – και αυτό αναμφισβήτητα κάτι δείχνει σημειολογικά για τις προθέσεις του κ. Σημίτη, που όπως λέγεται θα γίνουν σαφέστερες με τον επικείμενο ανασχηματισμό…
Πέρα από τα πρόσωπα, όμως, που σχεδόν αποκλειστικά «απασχολούν» τον κομματικό μηχανισμό του κυβερνώντος Κινήματος και τις «ισορροπίες» του, υπάρχει πάντα ανοικτό το ζήτημα των πολιτικών, της απόδοσης του κυβερνητικού έργου σε όρους… εκτιμητέους από το σύνολο της κοινωνίας και όχι μόνο από το στενό κομματικό πλαίσιο… O πρωθυπουργός, είπε πως τον Σεπτέμβριο (για να ξέρουμε τι λέμε: 7 μήνες πριν από τις κάλπες…) θα προκύψει μέσα από κοινωνικό διάλογο ο «χάρτης της πραγματικής σύγκλισης» και της ανάδειξης των πηγών ανάπτυξης για το διάστημα 2004-2010 – καλώς τονε κι ας άργησε!
Να κυβερνάς πάνω από τρία χρόνια και στην… «ουρά του γαϊδάρου» να εξαγγέλλεις τέτοια μεγάλα προγράμματα που η κοινή λογική λέει πως θα ‘πρεπε να έχεις δημοσιοποιήσει και εφαρμόσει (να αρχίσεις, έστω, να επιδιώκεις την υλοποίησή τους…), ποιο νόημα, και κυρίως ποια «απήχηση» μπορεί μια τέτοια πολιτική να έχει στην κοινωνία, που ευλόγως θα πιστέψει (και το πιθανότερο: θα αντιδράσει αρνητικά!) ότι την… κογιονάρεις προεκλογικά, ιδίως όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός τόνισε χθες με… ειλικρίνεια πως «από δω κι εμπρός η δουλειά μας πρέπει να ‘χει μονάχα ένα στόχο, να ετοιμάσει την εκλογική μάχη με όρους νίκης…», με άλλα λόγια «ό,τι κάνουμε κι ό,τι λέμε ότι κάνουμε, εντάσσονται στην προεκλογική λογική…»!