Είναι να το λυπάσαι το παλικάρι. Το σακάκι του μια χαρά είναι, και συγχρονισμένο με τη μόδα. Τα πατούμενά του επίσης. Αλλά το παντελόνι του; Τι χάλια είναι αυτά; Εντάξει, το δεξί μπατζάκι φαίνεται να άντεξε στον πόλεμο με τον χρόνο, παρότι έχει δυο-τρεις μικρές πληγές. Το αριστερό όμως είναι καταφανές ότι υπέστη πανωλεθρία. Μια μεγάλη τρύπα χάσκει ακριβώς πάνω στο γόνατο, ενώ μια ελαφρώς μικρότερη από κάτω μιλάει με τα ξέφτια της και λέει πράγματα πικρά για τα οικονομικά του ανθρώπου που φαίνεται στη φωτογραφία μ’ αυτήν τη διάτρητη περιβολή.
Αλλα όχι, μια στιγμή. Δεν είναι κλοσάρ ο άνθρωπος ή ρακένδυτος πρόσφυγας. Δεν είναι κανένας άνεργος κι άστεγος που η τελευταία έγνοια του θα ήταν η «αρτιμέλεια» του παντελονιού του και η εμφάνισή του. Γνωστός φαίνεται, πολύ γνωστός. Μα ναι, είναι ο Μπέκαμ, ο Μπεκάμου όπως τον λένε οι Γιαπωνέζοι, που τον προσκυνούν με την ίδια θέρμη που προσκυνούσαν σε άλλες εποχές την Αματερασού. O Μπέκαμ την ώρα που κατεβαίνει από το αεροπλάνο, αφικνούμενος στην Ισπανία, για να παρουσιαστεί από τη νέα του ομάδα, τη Ρεάλ της Μαδρίτης και της προκλητικής υπερβολής.
Η πλήρης αντιστροφή: Ενα σκισμένο παντελόνι δεν είναι πια τεκμήριο της πενίας και της ανέχειας, αλλά του πλούτου, του απροσμέτρητου μάλιστα πλούτου. Ενα σκισμένο παντελόνι δεν φανερώνει κακογουστιά αλλά υψηλό γούστο, πανάκριβο όσο και η φίρμα του. Ενα σκισμένο παντελόνι είναι status symbol -κι αφού μιλάμε για τον Μπέκαμ, πρόκειται για ένα status symbol ισότιμο της Λαμποργκίνι και όχι βεβαίως ενός κινητού, έστω και ντιζαϊνάτου, όπως θα ήταν στα δικά μας κυβικά, τα ανθρώπινα.
Βέβαια, για να πούμε και του Βρετανού το δίκιο, η μόδα που επιβάλλει να αγοράζεις τα παντελόνια σου ήδη σκισμένα ή ξεβαμμένα (και μάλιστα να τα αγοράζεις σε τιμή μεγαλύτερη από την τιμή των «κανονικών») δεν είναι ούτε σημερινή ούτε αποκλειστικά αγγλική: και στην Ελλάδα δεν λείπει το πάθος προσαρμογής στις νόρμες που επιβάλλουν οι «ειδήμονες», ακόμη και στις πιο εξωφρενικές.
Στη γλώσσα των ανθρώπων και της πραγματικότητας, ένα τρύπιο κι αμπάλωτο παντελόνι σημαίνει φτώχεια. Στη γλώσσα της μόδας και των σταρ, που ανασκευάζει και αντιστρέφει τη γλώσσα της πραγματικότητας, ένα τρύπιο παντελόνι σημαίνει, αν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τον κώδικά της, ανεμελιά, αδιαφορία για το τυπικό, για το καθωσπρέπει, για το κυριλέ και το ατσαλάκωτο. Δεν ξέρω αν ο Μπέκαμ είναι ο καταλληλότερος για να σηκώσει το λάβαρο αυτής της «επανάστασης» των νέου τύπου ξεβράκωτων, υποθέτω ωστόσο ότι όσοι αντιγράφουν με πάθος θρησκόληπτου τις ενδυματολογικές ή κομμωτικές επιλογές των ειδώλων τους, υπακούοντας σε επαναστατικοφανείς συμβάσεις, δεν είναι τόσο αντισυμβατικοί όσο θέλουν να νομίζουν.