H προχθεσινή ισχυρού συμβολισμού καθαίρεση του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ κ. K. Λαλιώτη και η αντικατάστασή του από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Μιχ. Χρυσοχοΐδη κέρδισε αρχικώς τις εντυπώσεις και ενίσχυσε τις προσδοκίες εκείνων που υπολόγιζαν ότι το κυβερνών κόμμα επιχειρεί το άλμα που δεν τόλμησε το 1996 και δεν έπραξε το 2000.
O χθεσινός όμως ανασχηματισμός, ανύπαρκτος επί της ουσίας, καθώς δεν μετέδωσε τίποτε το ξεχωριστό, ήλθε να προσγειώσει αυτές τις προσδοκίες και να περιορίσει την όποια σημασία είχε η αλλαγή του K. Λαλιώτη. «Το νέο ΠΑΣΟΚ κράτησε δέκα ώρες», σχολίασε στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, για να συμπληρώσει ότι «ο ανασχηματισμός απεδείχθη φούσκα» και ότι «όλη η φασαρία έγινε για να φύγει ο Λαλιώτης, επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει τον πρόεδρο».
Δεν γνωρίζουμε αν τα πράγματα είναι τόσο απλά, ούτε αν οι πρωθυπουργικές αποφάσεις είχαν τόσο ταπεινά ελατήρια. H αλήθεια είναι, όμως, ότι η νέα κυβέρνηση δεν σηματοδοτεί τίποτε το ξεχωριστό, ούτε προφανώς εκφράζουν το καινούργιο ή την «ανανέωση» η τοποθέτηση του κ. Ακριβάκη στο Επικρατείας και τα αμφίπλευρα ανοίγματα προς Δεξιά και Αριστερά με τους κ. Κοντογιαννόπουλο και Μπίστη. Ουσιαστικά «από τον ανασχηματισμό που δεν έγινε» διεφάνησαν οι δυσχέρειες του όλου εγχειρήματος και το πλήθος των περιορισμών που δεσμεύουν τον κ. Σημίτη. H ίδια η κυβερνητική ερμηνεία για το περιορισμένο του ανασχηματισμού, η επίκληση δηλαδή της έλλειψης χρόνου να ενημερωθούν τυχόν νέα πρόσωπα στα κρίσιμα υπουργεία και της απροθυμίας (ή αδυναμίας) του κ. Σημίτη να συγκρουσθεί και με τον κ. A. Τσοχατζόπουλο, αποτελεί παραδοχή των ορίων, αντικειμενικών και υποκειμενικών, που ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να υπερβεί κατά την προσπάθειά του να προσδώσει άλλο ύφος στην κυβέρνηση.
Η ερμηνεία αυτή, σπεύδουμε να διευκρινίσουμε, δεν διεκδικεί απόλυτη πειστικότητα, αν μη τι άλλο επειδή πέτρα του σκανδάλου, που πυροδότησε τη μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, ήταν τους τελευταίους μήνες πρόσωπα της δικής του επιλογής, με αποτέλεσμα να είναι εύλογη η «ένσταση» ότι η έλλειψη ανανέωσης στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ δεν οφείλεται μόνον στην παλαιά φρουρά, αλλά και στην αδυναμία του ίδιου του κ. Σημίτη να αναδείξει νέα γενιά ανωτέρων στελεχών. Ακόμη, όμως, και αν σταθεί κανείς αποκλειστικά στην κυβερνητική εκδοχή, την έλλειψη χρόνου και την επιθυμία διατήρησης αγαστών σχέσεων με τον κ. Τσοχατζόπουλο, πάλι προκύπτει αμείλικτο το ερώτημα. Τι έκανε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός; Αφού καλώς εγνώριζε τα όριά του, τι επιχείρησε με τη θεαματική ρήξη στο κόμμα; Μήπως κυρίως μια εκδίκηση σε βάρος του κ. Λαλιώτη, όπως είπε το κυβερνητικό στέλεχος; Ή ένα αποκλειστικώς ενδοκομματικό ξεκαθάρισμα, ώστε να πάψουν οι ενοχλητικές φωνές μέσα από το Εκτελεστικό Γραφείο, χωρίς καμία ουσιαστική μεταβολή στα πρόσωπα και τους ρυθμούς του κυβερνητικού έργου; H «φούσκα του ανασχηματισμού» μπορεί να προδίδει αγνωμοσύνη προς τον κ. Λαλιώτη. Βέβαιον είναι ότι προδίδει την αδυναμία του κ. Σημίτη να προβεί τώρα σε ουσιαστική ανανέωση της κυβέρνησης – ύστερα από τρία χρόνια αποτελμάτωσης…