Οι «πρώην»…
Ενας πρώην στενότατος συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου, ένας πρώην υπουργός κυβερνήσεων της Ν.Δ. κι ένας πρώην «Συνασπιστής» και νυν επικεφαλής άλλου κόμματος της Αριστεράς, λοιπόν, οι κ. K. Κουλούρης, B. Κοντογιαννόπουλος και N. Μπίστης, επιστρατεύονται για να κάνουν -κατά την επίσημη εκδοχή- αποδοτικότερη την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ! Ομολογώ, Εκπληκτε αναγνώστη μου, ότι ένα τέτοιο «μίγμα», δύσκολα θα το φανταζόταν κανείς. Πάντως, θεωρώ άδικο να επιρρίπτονται ευθύνες για το ότι δεν ήταν όσο αποδοτική έπρεπε η κυβέρνηση Σημίτη, στους ώμους -ας πούμε- της κ. Ελένης Κούρκουλα…
Προς τις κάλπες…
Βεβαίως, οι συγκεκριμένες επιλογές, σε συνδυασμό με τις κινήσεις Σημίτη στο Κόμμα σχεδόν πείθουν ότι ο πρωθυπουργός πλέον δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το πώς θα κερδίσει τις εκλογές – οι οποίες, όπως δείχνουν τα πράγματα είναι πιθανό να μην αργήσουν… Διότι τι άλλο από δημιουργία εντυπώσεων με σκοπό την προσέλκυση «κεντροδεξιών» και «κεντροαριστερών» ψηφοφόρων, μαρτυρεί η «επιστράτευση» των κ. Κοντογιαννόπουλου και Μπίστη, όπως και οι αλλαγές στη «βιτρίνα» του κόμματος;
Κατόπιν των χθεσινών εξελίξεων είναι οι «κομματικού» χρώματος επιλογές που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με αυτές τις επιλογές και τους σχεδιασμούς Σημίτη. Αναμφισβήτητο είναι, σε κάθε περίπτωση, πως αυτές οι επιλογές είναι «καθαρές». O πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με μεγάλη -συγκριτικά με τις προσδοκίες που ο ίδιος καλλιέργησε κατά το παρελθόν- χρονική καθυστέρηση, «παρέδωσε» το κόμμα σε έναν άνθρωπο ο οποίος εξέφρασε χωρίς περιστροφές και δημόσια τις απόψεις του για ριζικές αλλαγές στη μορφή, στον χαρακτήρα, στη λειτουργία, ακόμα και στα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ. Για ό,τι ακριβώς, δηλαδή, ήθελε να μιλήσει και ο ίδιος ο κ. Σημίτης τόσα χρόνια… Και που «δεν μπορούσε» – γι’ αυτό και έβαζε τον Γ. Πανταγιά να το κάνει… Τι, συγκεκριμένα, έλεγε μέσω συνεντεύξεών του (στο Βήμα) ο κ. Χρυσοχοΐδης; Ιδού ορισμένα εξ αυτών: «Το ΠΑΣΟΚ είναι μια μηχανή που ακόμα τραβάει μπροστά. Με πολλά προβλήματα τα οποία μπορούν να αντιμετωπιστούν. Τώρα, στην παρούσα συγκυρία, θα μπορούσε να θέσει το δίλημμα: μήπως αντί για επιδιορθώσεις της μηχανής που τραβάει ακόμα, θα ήταν προτιμότερο να προχωρήσουμε σε διάδοχο σχήμα; (…)Δεν βλέπω την αναγκαιότητα αλλαγής της ονομασίας. Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να αλλάξουμε σύμβολο. Μπορεί να μετέχει το Κέντρο, μπορεί ο Συνασπισμός, ανένταχτοι αριστεροί και πολλοί άλλοι» (11/2/2001)…
Τώρα, βέβαια, από την άλλη πλευρά υπάρχουν και οι «λεπτομέρειες»… Εκείνα τα στοιχεία τα οποία, αν και δεν τους δίνουμε τόση σημασία – ιδίως όταν διαδραματίζονται την ίδια περίοδο άλλα αντικειμενικώς «σημαντικά» γεγονότα (εν προκειμένω ο εξοστρακισμός Λαλιώτη), εντούτοις είναι εξόχως αποκαλυπτικά προθέσεων και ειλικρίνειας λόγων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Με ιδιαίτερη έμφαση ο πρωθυπουργός, θέλοντας να καταδείξει ότι επιθυμεί την ανανέωση σε επίπεδο Ε.Γ., τόνισε πως θα πρέπει τα μέλη του Οργάνου να μην έχουν και κυβερνητικά καθήκοντα. Στόχος, είπε, είναι να διαθέτουν επαρκή χρόνο για να ασχοληθούν με τα του κόμματος και την προετοιμασία του εν όψει εκλογών: «Οι πολλαπλές ευθύνες που είναι σκόπιμες σε άλλες περιστάσεις, αυτή τη στιγμή δεν βοηθούν. Τα μέλη του Ε.Γ. πρέπει να έχουν ελευθερία χρόνου και λυμένα τα χέρια για την προετοιμασία των εκλογών», είπε χαρακτηριστικά. Ομως, τι τελικώς να συμπεράνει κανείς όταν ο κ. Σημίτης από τη μια μεριά ζητεί μέλη Ε.Γ. με «λυμένα τα χέρια και ελευθερία χρόνου» και από την άλλη προτείνει -και πετυχαίνει- εκλογή σε αυτό το κομματικό Οργανο στελεχών όπως ο δήμαρχος Κοζάνης και πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ κ. Κουκουλόπουλος ή η υπερνομάρχης Αθηνών – Πειραιώς κ. Φώφη Γεννηματά; Αυτά τα στελέχη δεν έχουν δουλειά; Δεν είναι σοβαρή η εργασία τους; Ή, εμμέσως, τους καλεί να αγνοήσουν τα καθήκοντά τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που εξ ορισμού είναι σημαντικά -εκτός εάν δεν είναι…- και να ασχοληθούν με την προεκλογική προετοιμασία του ΠΑΣΟΚ; (Αλήθεια θυμόμαστε τι έλεγαν στο Μαξίμου σχετικά με την εκλογή Γεννηματά στην Υπερνομαρχία, το νόημα της ψήφου, τα καθήκοντά της κ.λπ.;)
ΠΑΣΟΚ; Τέλος!
Και η εσωκομματική αντιπολίτευση; Από πλευράς τακτικής χάνει έδαφος, υιοθετώντας «συνταγές» κάποιων άλλων, οι οποίες μάλλον δεν οδηγούν σε νίκες. Μια τέτοια συνταγή είναι κι εκείνη που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «του ώριμου φρούτου»: περίμεναν -και εξακολουθούν να περιμένουν- απλώς να πέσει ο κ. Σημίτης, προκειμένου να αποκαταστήσουν μετά εκείνοι τη σχέση τους με την (κομματική ή κυβερνητική) εξουσία. Χωρίς συγκεκριμένη πολιτική αντιπρόταση. Χωρίς μάχες. Τα μόνα που έχουν να επιδείξουν είναι ένα… δεύτερο μνημόσυνο του Α. Παπανδρέου, η «ημιπαράνομη» έκδοση κάποιας αφίσας με τη φωτογραφία του ιδρυτή και κάποιες «αιχμούλες» στο πλαίσιο συνεντεύξεών τους ή άρθρων τους στον Τύπο.
Και είναι, σε τελική ανάλυση, αυτοί που με τις επιλογές και με τη στάση τους -και όχι ο κ. Σημίτης με τις κινήσεις ή τα σχέδιά του- που αποδεικνύουν ότι το ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως το γνωρίσαμε από το 1974 μέχρι τουλάχιστον το 1996, είναι μάλλον μια τελειωμένη υπόθεση…