H στήλη αυτή (αλλά νομίζω και η «K» ολόκληρη) ποτέ δεν αρνήθηκε τις θετικές πλευρές τής, περίπου οκταετούς, διακυβέρνησης Σημίτη και ποτέ δεν άσκησε μηδενιστική κριτική. Αλλο αυτό και άλλο να επισημαίνεις τις «μαύρες τρύπες» που άφησε πίσω της, ιδιαίτερα κατά τη δεύτερη τετραετία, όπου έδινε την εικόνα μιας κυβέρνησης που δεν ήξερε τι να κάνει και με τι να ασχοληθεί. Χρειάσθηκε να έρθουν οι επικοινωνιακά γόνιμες υποχρεώσεις της ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να σημειωθεί μια επιτυχής αιχμή δραστηριότητας. Ηδη, αμέσως μετά τις εκλογές του 2000 η διακυβέρνηση Σημίτη φάνηκε σαν να απέβαλε τον εσωτερικό δυναμισμό της, σαν να έχανε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της και σαν να επανέφερε τα γνωστά «αρχηγικά» χαρακτηριστικά για να φτάσουμε σε φαινόμενα αυταρχικά σαν αυτά που σημειώθηκαν την περασμένη εβδομάδα στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ με την αποπομπή του Κώστα Λαλιώτη.
Παλαιότερα, κανείς δεν κατάλαβε γιατί πέταξε στο περιθώριο τον Γεράσιμο Αρσένη, όταν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του τελευταίου βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη. Με τη μεταρρύθμιση διαφωνούσε βέβαια η μισή ελληνική κοινωνία και προπαντός η εκπαιδευτική κοινότητα. O ίδιος όμως ο κ. K. Σημίτης είχε συμφωνήσει, την είχε προσυπογράψει και πολλές φορές επιβεβαίωσε δημόσια τη συμφωνία του. Αν άλλαξε γνώμη και ήθελε να την ανατρέψει, όπως και την ανέτρεψε, όφειλε να το πει ευθέως και να αναλύσει τους λόγους. Ετσι διαμορφώνεται η πολιτική και όχι σε στενό και απόκρυφο κύκλο συμβούλων όπου κανείς δεν γνωρίζει τα κριτήρια και τις σκοπιμότητες μιας απόφασης και τελικά εξανεμίζεται και η πολιτική ευθύνη.
Τις ίδιες παρατηρήσεις θα μπορούσε κανείς να κάνει και στην περίπτωση του Αλέκου Παπαδόπουλου. Αν διαφωνούσε με την αναμόρφωση του ΕΣΥ και με τη σύγκρουση του υπουργού με τους πανεπιστημιακούς γιατρούς, γιατί δεν το είπε ευθέως και γιατί δεν εξήγησε τους λόγους της διαφωνίας. H εντύπωση που τώρα επικρατεί είναι ότι ο κ. K. Σημίτης, το μόνο που ήθελε ήταν να αποκατασταθεί η αμαρτωλή γαλήνη στο ΕΣΥ και η ακόμα πιο αμαρτωλή στους πανεπιστημιακούς γιατρούς.
,,,
Τώρα, ποιος πολίτης κατάλαβε για ποιο λόγο αντικαταστάθηκε ο Σταύρος Μπένος στο υπουργείο Εσωτερικών ή ο Θεοδώρου στο υπουργείο Ανάπτυξης, ή ο Λουκάς Αποστολίδης στο υπουργείο Αμυνας. Το μόνο που όλοι καταλάβαμε είναι το «έτσι θέλω» του πρωθυπουργού. Για τον Σταύρο Μπένο ο ίδιος ο κ. K. Σημίτης είχε αξιολογήσει θετικά το έργο του. Αν τον απέπεμψε για να αδειάσει η θέση, να την καταλάβει ο κ. Μπίστης και έτσι να δημιουργηθεί η εντύπωση του «αριστερού ανοίγματος», και το «άνοιγμα» ακυρώνει και τον Μπίστη εκθέτει.
Δεν νομίζω ότι καταγράφονται στα θετικά της διακυβέρνησης Σημίτη ότι τρία πρώτης γραμμής στελέχη, ο Κώστας Λαλιώτης, ο Αλέκος Παπαδόπουλος και ο Σταύρος Μπένος, με μακρά διαδρομή και οι τρεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και με μαχητική και αδιάκοπη παρουσία μέσα στην κοινωνία, αποκαρδιωμένοι δηλώνουν ότι δεν θα είναι υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές.
Συχνά ο κ. K. Σημίτης και το περιβάλλον του μας υπενθυμίζουν τα δικαιώματα του πρωθυπουργού και του «αρχηγού» κόμματος. Τα δικαιώματα αυτά κανείς δεν τα αμφισβήτησε ούτε στην κυβέρνηση (του) ούτε στο κόμμα (του). Εκείνο που αμφισβητείται είναι ο τρόπος με τον οποίο τα ασκεί που συνεχώς κατολισθαίνει στον αυταρχισμό και στον α-πολιτικό ετσιθελισμό. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κ. K. Σημίτης συνεχώς και περισσότερο χάνει την επαφή με την πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω του. Εχθροί και φίλοι τον περιμένουν στη γωνία των επερχόμενων εκλογών…