Τις νιώσαμε πολύ κοντινές μας, κι ήταν αυτή από τις σπανιότατες φορές, που πρόσωπα της τηλεόρασης κατορθώνουν να δραπετεύσουν από την εικονόσφαιρα και να αποκτήσουν σάρκα και φωνή ξεχωριστή. Μάθαμε τις λεπτομέρειες ενός τυραννικά πρωτοφανούς βίου, όπου το υποχρεωτικώς κοινό αναιρούσε την επιθυμία και τη δυνατότητα του αυστηρώς προσωπικού. Πληροφορηθήκαμε για τις σπουδές τους, θαυμάσαμε το κουράγιο τους, νιώσαμε, μπροστά στο δικό τους καθημερινό δράμα, πόσο αδικούμε την ίδια μας τη ζωή όταν αντιμετωπίζουμε το πρώτο προβληματάκι μας σαν νόσο αθεράπευτη, με το ναρκισσισμό του «χτυπημένου από τη μοίρα». Μοιραστήκαμε την αγωνία τους, στην ασφαλισμένη «κανονικότητά» μας, και τις ελπίδες τους, κι ας ανατριχιάζαμε, διαβάζοντας τα αμείλικτα ποσοστά: «το πολύ 50% οι πιθανότητες επιτυχούς αποχωρισμού». Για τις σιαμαίες αδελφές από το Ιράν ο πένθιμος λόγος. Για τη Λαντάν και τη Λαλέχ Μπιτζάνι. Που τελικά δεν τους κληρώθηκε το θαύμα που προσδοκούσαν -κι εμείς μαζί τους.
Είκοσι εννέα χρόνια οι εγκέφαλοί τους μοιράζονταν την ίδια σκέπη, και με τον καιρό είχαν συνενωθεί σε κάποια σημεία. Πορεύονταν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, έκανε τις δικές του σκέψεις ο καθένας, πάλευε με τους δικούς του εφιάλτες, αλλά ώς εκεί: καμιά από τις αδελφές δεν μπορούσε να κρυφτεί, ούτε στιγμή, σ’ εκείνο το προσωπικό κουκούλι που τη βαθιά ανάγκη του την έχουμε όλοι, κι όχι από την αρρώστια της μοναξιάς αλλά επειδή για να υπάρξεις κοινωνικός, πρέπει να έχεις να ακουμπήσεις και στις απόρρητες κι απόκρυφες στιγμές σου, πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να απομονώνεσαι μια στο τόσο κι από τους θεούς ακόμα.
Η απόφασή τους να παίξουν κορόνα-γράμματα την ύπαρξή τους, αποδεχόμενες την πιθανότητα του άμεσου τέλους και προσβλέποντας στο προδιαγεγραμμένα ανέφικτο (σε έναν βίο που θα τον διήνυαν υπό ανθρώπινη συνθήκη πλέον κι όχι σαν ένα παράδοξο της φύσης), υπήρξε συγκλονιστική και για μας τους τρίτους. Κι έπεισε και τους διστακτικούς γιατρούς να αναλάβουν το εγχείρημα. Για να αποδειχθεί πως οι γιατροί -ιδού ένα μάθημα μέσα στο μάθημα- δεν είναι θεοί, όσο εξελιγμένα μηχανήματα κι αν διαθέτουν, κι ας τους αιχμαλωτίζει ώρες ώρες αυτή η τραγική ψευδαίσθηση, κι αυτούς κι άλλους θεράποντες των επιστημών. H μοίρα διάλεξε να κλείσει την αφόρητα διπλασιασμένη ζωή με διπλό θάνατο. Αν ζούσε η μία από τις δύο αδελφές (όπως γνωστοποιούσε το πιθανότερο σενάριο), το δράμα θα γινόταν τραγωδία, κι ας είχαν προσπαθήσει να ζήσουν εκ των προτέρων ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μήπως και το «αφομοιώσουν». Την απόφαση του χωρισμού την πήρε η αγάπη της μιας για την άλλη κι η γενναιοδωρία, κι όχι η αντίθεση ή η αποστροφή. Οταν επιτέλους χώρισαν, ήταν για να ενωθούν οριστικά. Κάπου αλλού.