O κ. Σημίτης και οι Αμερικανοί

O κ. Σημίτης και οι Αμερικανοί

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στις αρχές της μεταπολίτευσης, η Ελλάδα, λόγω της χούντας, είχε πια χάσει κάθε επαφή με την πρώιμη πορεία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, την οποία η χώρα μας είχε αρχίσει να παρακολουθεί ήδη από το 1961. Παρά τα όσα τραγικά είχαν μεσολαβήσει, ιδίως στην Κύπρο, οι σχέσεις με τις ΗΠΑ, ήταν, για πολλούς λόγους, η μόνη «βαριά άγκυρα» της χώρας μας στον δυτικό κόσμο, που, την εποχή εκείνη βρισκόταν στη μεγάλη αντιπαράθεση με τον σοβιετικό κόσμο. Για τον Καραμανλή, που ως υπουργός Δημοσίων Εργων είχε πάει στην Αμερική του ’50 να δει πώς φτιάχνονται οι δρόμοι, και που ως πρωθυπουργός ήταν ο πρώτος ξένος ηγέτης που δέχθηκε ο Κένεντι στον Λευκό Οίκο, ο χειρισμός ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική, ήταν πρόβλημα σχεδόν φαουστικό.

Τελικά, ο Καραμανλής, αν και δεν έβλεπε τους Αμερικανούς ως δαίμονα, δεν έγινε «Φάουστ». Αρνήθηκε τη διά επίσημης προεδρικής επιστολής, απλόχερα προσφερόμενη αμερικανική βοήθεια, που δινόταν υπό τον όρο μιας άσκησης αμερικανικής επιρροής στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Και πήρε τον ομιχλώδη δρόμο της Ευρώπης, αφήνοντας -πικρή ειρωνεία- τον ανερχόμενο αντίπαλό του να επενδύει σε επικίνδυνα τυφλό αντιαμερικανισμό, τον οποίο τελικά δεν άσκησε ποτέ.

Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, ως προεδρεύων της E.E., ο Κώστας Σημίτης βρέθηκε στο κέντρο μιας ευρείας ευρωατλαντικής κρίσης στην ουσία με το ίδιο «φαουστικό» ερώτημα. Και λειτούργησε σαν κεντρικός θεσμικός πυροσβέστης της όποιας προσπάθειας Γάλλων και Γερμανών να σχηματίσουν την όποια πολιτική άρνηση στις ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή, με το άλλοθι της προεδρίας, «αυτοεξαίρεσε» τη χώρα από την αμυντική «Πρωτοβουλία των τεσσάρων».

Δεν μπορεί κανείς παρά να σημειώσει ότι ο «δεξιός» Καραμανλής πάει προς την Ευρώπη, ο «σοσιαλιστής» Σημίτης, πάει προς την Αμερική. Ακόμα κι όποιος κρίνει ότι αυτή η πολιτική ήταν σωστή, δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στο γεγονός ότι ο K. Σημίτης όχι μόνον έγινε τελικά ο ίδιος «Φάουστ», αλλά, προσπάθησε, και πιθανώς πέτυχε, να κάνει «φαουστείο» και το ίδιο το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ – αυτοί ακριβώς δεν είναι που επί δεκαετίες δαιμονοποιούσαν τις ΗΠΑ;

Τις τελευταίες δεκαετίες στήθηκε στην Ελλάδα μια ολόκληρη μηχανή εξουσίας, ένα νέο κατεστημένο, με τον αντιαμερικανισμό ως έναν εκ των βασικών πυλώνων του. Από αυτόν τον, στις περισσότερες περιπτώσεις, «ψευτο»-αντιαμερικανισμό, πολλοί έγιναν ισχυροι και πλούσιοι. Τώρα που η «κεντρική γραμμή» αλλάζει, γίνεται άραγε από μια πολιτική στάση ως προς το εθνικό συμφέρον, ή για το «εσωτερικό» θέμα κομματικής επικράτησης; Από την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, θα εξαρτηθούν πάρα πολλά…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή