H Τάφρος Ντ’ Αβίλα στα μεσαιωνικά τείχη της Λευκωσίας δεν είναι τόπος περιπάτου. Είναι πάρκινγκ. Ενα μεγάλο υπαίθριο πάρκινγκ για τους Λευκωσιάτες που θέλουν να διασκεδάσουν στην παλιά πόλη, με δρομάκια και μορφές διασκέδασης που μοιάζουν ή παίρνουν σιγά σιγά τη μορφή του Ψυρρή, του Μεταξουργείου, της περιοχής γύρω από το Γκάζι.
Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, οι φίλοι μου στη Λευκωσία ήξεραν από νωρίς πού θα περάσουν το βράδυ τους. Οχι στην παλιά πόλη, στα μπαράκια ή στις ταβέρνες που είναι στις παρυφές και στα όρια της Πράσινης Γραμμής. Μέσα στην Τάφρο θα περνούσαν το βράδυ τους, αφού την Παρασκευή 4 Ιουλίου η Τάφρος Ντ’ Αβίλα δεν ήταν πάρκινγκ. Τα αυτοκίνητα έφυγαν και έδωσαν τη θέση τους σε χιλιάδες καρέκλες. Εξήμισι χιλιάδες καρέκλες «έκλεισαν» οι διοργανωτές. Ηταν οι καθήμενοι σε μια συναυλία διαφορετική. Οι καθήμενοι -γιατί μαζί με τους χιλιάδες όρθιους ήταν πολλοί περισσότεροι- έφταναν τους δέκα χιλιάδες.
Οι Λευκωσιάτες, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, είχαν κοινή πρόσκληση εκείνο το βράδυ για τη συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη με τον Ζουλφί Λιβανελί. Την πρώτη κοινή πρόσκληση για μια μεγάλη κοινή βραδιά ψυχαγωγίας και γνωριμίας -τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα συγκέντρωση των δύο κοινοτήτων από το περασμένο Πάσχα που οι Ελληνοκύπριοι μπορούν να επισκέπτονται το κατεχόμενο τμήμα του νησιού και οι Τουρκοκύπριοι τα μέρη που γεννήθηκαν στο νότιο τμήμα της Κύπρου.
Δεν ήμουν στη συναυλία της Λευκωσίας την περασμένη Παρασκευή, παρότι πολύ θα το ήθελα. Δεν είδα καν σκηνές από την τηλεόραση, αφού η ελληνική κρατική τηλεόραση δεν έδειξε ούτε μία εικόνα από τη μεγαλύτερη κοινή συγκέντρωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που έγινε ποτέ. Εμαθα όμως από τους φίλους μου στην Κύπρο τι έγινε εκείνο το βράδυ στην Τάφρο Ντ’ Αβίλα. Ο,τι συμβαίνει σε μια πρώτη συνάντηση. Στην αρχή υπήρχε αμηχανία, στην προσπάθεια να βρεθούν οι κοινοί δρόμοι, οι κοινές λέξεις, τα κλειδιά. Το τσιγάρο είναι η ευκολότερη διέξοδος από την αμηχανία -και ο αναπτήρας, που ξαφνικά χάνεται, είναι η πρώτη προσέγγιση με τον διπλανό. Αλλοτε με τη γλώσσα των νοημάτων, άλλοτε σε λάθος ελληνικά («κοίτα την κόσμο» έλεγε ένας Τουρκοκύπριος σε μια Ελληνοκύπρια. Για να την ξαναπλησιάσει αργότερα και να της πει: «Τον κόσμο έπρεπε να πω»), άλλοτε στα αγγλικά. Ο πρώτος πάγος έχει σπάσει. Βοήθησε και το τραγούδι, βοήθησαν οι φωνές της Φαραντούρη και του Λιβανελί. Ο χορός, ο κοινός χορός, που ακολουθεί επικυρώνει την επιτυχία της βραδιάς.
Δεν ήμουν στη συναυλία της Λευκωσίας. Ακουσα όμως και διάβασα στις κυπριακές εφημερίδες τις περιγραφές ανθρώπων που ήταν εκεί. Οπως της Κατερίνας Στεφάνου στην εφημερίδα «Ο Πολίτης»: «Αυτή τη νύχτα συνέβησαν πράγματα μαγικά. Ελληνόφωνοι αποπειράθηκαν να εξηγήσουν τα τραγούδια τους σε τουρκόφωνους και στον ενθουσιασμό τους βρέθηκαν να μεταφράζουν στα αγγλικά τους στίχους σε άλλους ελληνόφωνους, οι αναπτήρες βγήκαν από τις τσέπες για να δώσουν ένα σινιάλο αισιοδοξίας, ελληνόφωνοι και τουρκόφωνοι χόρεψαν μαζί και έδειξαν ο ένας στον άλλον τσαλίμια και φιγούρες. Κάποιος με πλησίασε και μου έγνεψε ότι θέλει να ανάψει το τσιγάρο του, και μετά μου είπε στα πιο καθαρά ελληνικά του ότι «με ευχαριστεί πάρα πολύ», σα να επρόκειτο εκείνη τη νύχτα να μάθω τη φράση. Ισως όμως πρέπει να μάθουμε. Ολοι μας να μάθουμε από την αρχή. Το αλφάβητο της συνύπαρξης, τις τέσσερις πράξεις για να λογαριάζουμε τα χρωστούμενα και τα οφειλόμενα».
Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα η συναυλία δεν είχε τελειώσει στην Τάφρο Ντ’ Αβίλα. Υπήρχε όμως μια κινητικότητα. Οι Τουρκοκύπριοι έπρεπε να επιστρέψουν στην άλλη πλευρά της πόλης. Λίγο πριν είχαν δώσει την υπόσχεση ότι θα ξανανταμωθούν. Κι απ’ ό,τι έμαθα ήταν αποφασισμένοι.