H απαξίωση της πολιτικής μας ζωής δεν οφείλεται μόνο στις διαπλοκές ή τις συγκρούσεις συμφερόντων, στις άνομες συναλλαγές και στη διαφθορά. Υπάρχει και η συνάδουσα αντίφαση, η ασυνέπεια και ο πολιτικός αμοραλισμός, χαρακτηριστικά τα οποία μπορεί να μην βρίσκονται στο επίκεντρο της αντιπαραθέσεως των κομμάτων και της μεταξύ τους κριτικής, αλλά είναι βέβαιον ότι προτάσσονται στην απαξιωτική κρίση του απλού πολίτη για την τρέχουσα πολιτική και τους πρωταγωνιστές της.
Κραυγαλέα απόδειξη της παραπάνω επισημάνσεως είναι οι δύο «καίριες επιλογές» του κ. K. Σημίτη, οι οποίες διακηρύχθηκαν από τον ίδιο μέσα στο τελευταίο δεκαήμερο. Με την αποπομπή και την πολιτική αποδοκιμασία του κ. Κώστα Λαλιώτη, ο πρωθυπουργός σηματοδότησε ένα νέο άνοιγμα του ΠΑΣΟΚ προς την Κεντροδεξιά. Ανεξάρτητα από τα καιροσκοπικά και υστερόβουλα κίνητρα, η κίνηση αυτή έχει ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα. Διότι προκαθορίζει την πολιτική που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση έως τις εκλογές, οι οποίες θα διεξαχθούν, το αργότερο, την προσεχή άνοιξη.
Μετά το άνοιγμα προς την Κεντροδεξιά, το οποίο, όπως σημειώσαμε, θα διαρκέσει έως τις επόμενες εκλογές, ο κ. K. Σημίτης ανακοίνωσε την περασμένη Τετάρτη τις παρεμβάσεις που θα κάνει το κυβερνών κόμμα στον ισχύοντα εκλογικό νόμο. Και οι παρεμβάσεις αυτές προκαθορίζουν μετεκλογικό άνοιγμα του ΠΑΣΟΚ προς την Αριστερά…
Το σενάριο είναι γνωστό, οπότε και οι κινήσεις του κ. Σημίτη ούτε ξενίζουν, ούτε εντυπωσιάζουν, ούτε, φυσικά, μπορούν να αιφνιδιάσουν τους αντιπάλους του. Απλώς επιβεβαιώνουν τον πολιτικό αμοραλισμό, ο οποίος εδράζεται στη λογική ότι η κατοχή και νομή της εξουσίας είναι ο υπέρτατος κομματικός στόχος, ο οποίος «δικαιώνει» τη χρησιμοποίηση κάθε μέσου, τρόπου και μεθόδου.
Οπως είναι γνωστόν, αν ψηφισθεί νέος εκλογικός νόμος θα ισχύσει, κατά το Σύνταγμα, από τις μεθεπόμενες εκλογές, οι οποίες δεν αποκλείεται να διεξαχθούν τον Φεβρουάριο του 2005, αν η Βουλή, που θα προέλθει από τις εκλογές της προσεχούς ανοίξεως, δεν κατορθώσει να εκλέξει νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας. (Απαιτείται, ως γνωστόν, πλειοψηφία 180 βουλευτών, τους οποίους είναι πολύ δύσκολο να διαθέτει η Ν.Δ. αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές).
Συνεπώς αν το ΠΑΣΟΚ χάσει τις εκλογές του προσεχούς Μαΐου, οκτώ μήνες μετά θα μπορέσει να ανατρέψει τη Ν.Δ., χρησιμοποιώντας ως μοχλό μια κυβέρνηση συνεργασίας με τα κόμματα της Αριστεράς, η οποία θα έχει προπαρασκευασθεί με τον προτεινόμενο νέο εκλογικό νόμο. (H «παραχώρηση» του ΠΑΣΟΚ, όπως ο νέος νόμος ισχύσει μετά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή στις εκλογές του 2008, είναι, προφανώς, εκ του πονηρού. Διότι, ανεξαρτήτως χρόνου ενάρξεως της ισχύος του, η θέσπιση ενός εκλογικού νόμου, με βάση την αναλογικότερη εκπροσώπηση των κομμάτων, είναι βέβαιον ότι θα μεταβάλει νωρίτερα και προκαταβολικώς τους σημερινούς συσχετισμούς των πολιτικών μας δυνάμεων, οι οποίοι έχουν διαμορφωθεί με βάση το διπολικό σύστημα).
Ολα αυτά, όμως, είναι υποδεέστερα ή ασήμαντα μπροστά στην κραυγαλέα πολιτική ανακολουθία της εκλογικής στρατηγικής, για τις δύο επόμενες αναμετρήσεις, την οποία απροκαλύπτως προαναγγέλλει και σχεδιάζει το ΠΑΣΟΚ. Κατά την απλή λογική του κοινού πολίτη η «στρατηγική» αυτή του κ. Σημίτη σημαίνει το εξής:
«Θα προσπαθήσουμε να κερδίσουμε τις προσεχείς εκλογές, με τολμηρές σπονδές στην ελεύθερη αγορά και ανενδοίαστα ανοίγματα στην Κεντροδεξιά. Αν τις χάσουμε, που είναι πολύ πιθανόν, θα έχουμε προετοιμάσει την επάνοδό μας στην εξουσία, όχι πλέον αυτοδυνάμως, αλλά με τη συνεργασία του ΔΗΚΚΙ, του Συνασπισμού και όποιου άλλου αριστερού κόμματος μπορεί να προκύψει. Στην περίπτωση αυτή, εύλογο είναι ότι θα υποχρεωθούμε σε αριστερόστροφη αλλαγή πορείας κατά 180 μοίρες. Αυτό, όμως, δεν έχει σημασία. Το ζητούμενο είναι να παραμείνουμε οι «έχοντες και κατέχοντες την εξουσία»…