Ηταν ένα πρωινό με αποπνικτική ζέστη. Το δημοτικό λεωφορείο Αμαρουσίου είχε ακινητοποιηθεί στην αφετηρία, επειδή κάποιος είχε παρκάρει πάνω στη στροφή. Περάσαμε ένα τέταρτο έτσι, ο οδηγός έκανε κάτι ταχυδακτυλουργικές μανούβρες και απεγκλωβιστήκαμε τελικά. Το ίδιο απόγευμα, το βλέμμα μου έπεσε στη διαφήμιση ενός τζιπ, σε μία από τις ολοσέλιδες καταχωρίσεις που στοιχειώνουν τα όνειρα κάθε θαυμαστή της μεγάλης ιπποδύναμης. «Ζεις διαφορετικά. Νιώθεις διαφορετικά. Για παράδειγμα αφήνεις το αυτοκίνητό σου στη μέση του στενού. Σού λένε ότι εμποδίζεις κι εσύ τους λες «ποιον εμποδίζω; Αφού απαγορεύεται!».
Αυτή η περίπλοκη φιλοσοφική σκέψη γύρω από το εμπόδιο και την απαγόρευση (τίποτα δεν απαγορεύεται για τους δυνατούς) είναι το απόλυτο εγχειρίδιο του ιδιοκτήτη νέου αυτοκινήτου. H ιδέα είναι ότι όλα επιτρέπονται, ότι υπάρχει απόλυτη αναλογία ιπποδύναμης και ισχύος και αναλγησίας προς τους άλλους.
Η ίδια ναρκισσιστική παραίνεση (να νιώθεις δυνατός μέσω ενός αυτοκινήτου, να μην υπολογίζεις κανένα) ισχύει και σε μια άλλη διαφήμιση τζιπ: «Μόλις πάψεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, είσαι δυνατός. Μόλις αντιμετωπίσεις το άγνωστο χωρίς φόβο, είσαι αρχηγός. Κι όταν γυρίσεις πίσω για να στηρίξεις τους άλλους, είσαι ηγέτης». Βέβαια, η φωτογραφία του… ηγετικού αυτοκινήτου είναι απολύτως ηγεμονική, μετωπική και βίαιη – καμιά σχέση με υποστήριξη των άλλων.
Η ανακολουθία μηνυμάτων και εικόνων, η ρητορική μιας δύναμης που υποτίθεται ότι δρα αλτρουιστικά, ενώ στην πραγματικότητα πολεμάει λυσσαλέα κάθε εμπόδιο, με οδήγησε τις προηγούμενες μέρες σε μια μικρή συλλογή διαφημιστικών αποκομμάτων για αυτοκίνητα. Τα αυτοκίνητα σ’ αυτές τις καταχωρίσεις είναι πάντα ατσάλινα – ένας θρίαμβος της λαμαρίνας που ασημίζει κάτω από έναν εξίσου μεταλλικό ουρανό. Εξαιτίας της αναρριχητικής τους ικανότητας, όπως αναφέρεται σε άλλη διαφήμιση, δεν παρκάρουν πια σε γκαράζ. Εχουν ονόματα πολεμιστή και στη φωτογραφία αναρριχώνται, πράγματι, στις σκάλες μιας κατοικίας προκειμένου να αποδείξουν την πνευματική τους ανάρτηση (ναι, ακριβώς έτσι, ονομάζεται η εν λόγω ανάρτηση: πνευματική)…
Αυτό θα πρέπει να είναι το πνεύμα της ύλης: η μετάδοση ιδιοτήτων και φιλοδοξιών. Φαίνεται καθαρά: «Υπάρχουν στιγμές που το σώμα σου αδυνατεί να ακολουθήσει τη σκέψη σου. Εκείνα τα δέκατα του δευτερολέπτου εύχεσαι να μην είχες όρια. Να είχες γκάζι στα πόδια σου. Ελεγχο στα χέρια σου. Ανταπόκριση στις εντολές σου». Και ασφαλώς ακολουθεί η αντίστοιχη παραίνεση: «Ξέχνα τα ανθρώπινα όρια». Και η ύπουλη εξίσωση: «Οι αξίες του περνάνε σε σένα». H αξία του σύγχρονου παραμυθιού, σαφής: να είσαι ατσάλινος, γρήγορος και ανοριακός – που θα έλεγαν και οι ψυχολόγοι. Να είσαι μια νεύρωση από μέταλλο.